Κανείς πολιτικάντης δεν μπορεί να “ακουμπήσει” τον Γκάλη

Κανείς πολιτικάντης δεν μπορεί να “ακουμπήσει” τον Γκάλη

Η καταδικασμένη σε αποτυχία προσπάθεια να προσεγγιστεί για πολιτικούς σκοπούς ο Νίκος Γκάλης και ο ξεχωριστός χαρακτήρας του μεγάλου σταρ που ανέκαθεν δεν επέτρεπε εκπτώσεις και συμβιβασμούς σε θέματα που τον αφορούσαν προσωπικά...

Αναπόφευκτα θα χρειαστούμε μία υπόθεση εργασίας. Ότι η Νέα Δημοκρατία πράγματι προσέγγισε τον Νίκο Γκάλη για τα ψηφοδέλτιά της και ότι πράγματι φρόντισε με κάποιο τρόπο να διαρρεύσει αυτό το “ενδιαφέρον”. Υπόθεση εργασίας όχι γιατί δεν πιστεύουμε τον Νικ (και την οργίλη αντίδρασή του) αλλά γιατί, τύποις, το γεγονός διαψεύστηκε (χαλαρά πάντως) από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όπως και να έχει πάντως, εκεί που υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Σε καμία περίπτωση άλλωστε ο Γκάλης δεν θα αντιδρούσε κατά αυτόν τον τρόπο αν η υπόθεση δεν είχε την παραμικρή δόση αλήθειας, ο άνθρωπος ούτε τρελός είναι ούτε αποζητά απελπισμένα τη δημοσιότητα.

Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι που λέει και ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο προπονητικός μέντορας του Γιάννη. Όσοι ανέλαβαν να προσεγγίσουν τον Γκάλη, δεν συνοπολόγισαν ούτε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του απόλυτου Ελληνα σταρ, ούτε τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο ούτε το συναίσθημά του. Μπορεί να ακούγεται κάπως περίεργο για έναν αθλητή που πάνω απ΄όλα έβαζε τον επαγγελματισμό στην καριέρα του αλλά ο Γκάλης πλημμυρίζεται από συναίσθημα και δεν αδιαφορεί γι’ αυτό.

Έτσι λοιπόν ότι αντιλήφθηκε ότι κάποιοι επιχείρησαν να παίξουν με το όνομά του για μικροπολιτικούς λόγους, ήρθε αυτή η αντίδραση, ασυνήθιστη για τα δεδομένα του Νικ ο οποίος κατά το παρελθόν υπέμεινε στωικά τρομερές επιθέσεις από τον Τύπο, πρώην συνοδοιπόρους του στο μπάσκετ, άσχετους, κτλ. Μάλιστα, αυτή η υπομονή και η ανοχή του θεωρήθηκαν συχνά-πυκνά ως αδυναμία. Ο Γκάλης δεν απαντούσε σχεδόν ποτέ (παρά μόνο εντός του παρκέ) και ο καθένας έβγαζε το συμπέρασμα ότι μπορεί να λέει το κοντό και το μακρύ του άφοβα.

Το παιδί των Ελλήνων μεταναστών από τη Ρόδο δεν είναι εύκολος χαρακτήρας. Ατσαλώθηκε από τα δύσκολα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στις ΗΠΑ, επιβίωσε στις σκληρές μάχες των δρόμων, έστιψε τη ζωή στα χέρια του και εκμεταλλεύτηκε άριστα την κάθε ευκαιρία και τον κάθε δρόμο που του ανοίχθηκε. Ποτέ, μα ποτέ, δεν του χαρίστηκε κάτι, γι’ αυτό και ο εγωισμός του ξεπέρασε πολλές φορές το όριο.

Εγωισμός όμως ο οποίος συνδυάστηκε πάντα με συναίσθημα με ψυχισμό. Γιατί μόνο ως απολύτως συναισθηματική μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση να αφήσει πίσω του κανείς μία λαμπρή καριέρα που θα μπορούσε να κάνει στο ΝΒΑ για να παίξει στον… Αρη, μία ομάδα που είχε μόνο ακουστά από την πατρίδα των γονιών του.

Μόνο συναισθηματική επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση να δώσει τέλος στην τεράστια σταδιοδρομία του μέσα σε μόλις ένα απόγευμα. Δεν τον χρησιμοποίησε ο Κώστας Πολίτης στη βασική πεντάδα του Παναθηναϊκού σ’ ένα τυπικό παιχνίδι πρωταθλήματος με τους Αμπελόκηπους στο Μετς, ο Γκάλης έβαλε πάνω απ’ όλα το θυμικό του, έκανε μπάνιο, αποχώρησε παίρνοντας ταξί από το γήπεδο και δεν ξανάπαιξε ΠΟΤΕ επαγγελματικό μπάσκετ!

Αυτό τον άνθρωπο ,που έχει τέτοια σιδερένια θέληση και μπορεί να παίρνει αποφάσεις συμβουλευόμενος πολλές μόνο την ψυχή του, κάποιοι επιχείρησαν να τον εμπλέξουν σ’ ένα άθλιο πολιτικό παιχνίδι. Τουλάχιστον ατυχής η επιλογή τους η οποία έγινε σαφώς χωρίς σχέδιο, χωρίς γνώση της προσωπικότητας αλλά και χωρίς ειλικρινείς προθέσεις.

Στα τελευταία 24 χρόνια που ο Γκάλης δεν παίζει πια επαγγελματικό μπάσκετ, τ’ όνομα του ενεπλάκη σε χίλια σενάρια. Αλλοι ορέγονταν ότι θα αναλάβει θέση προέδρου και μεγαλομετόχου στον Αρη, άλλοι τον ήθελαν ως το νέο επικεφαλής της ομοσπονδίας μπάσκετ, ακόμα και τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης είχε ακουστεί τ’ όνομά του. Κανένα από αυτά τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας δεν επιβεβαιώθηκε. Ποτέ.

Ο Γκάλης το μόνο που αποζητούσε ήταν ο σεβασμός και η αναγνώριση σε όλα όσα πρόσφερε στον ελληνικό αθλητισμό και στην ελληνική κοινωνία εν γένεια. Οι δημόσιες εμφανίσεις του σ’ όλα αυτά τα 24 χρόνια της αποστρατείας είναι απολύτως συγκεκριμένες και πάντως λίγες.Τα λόγια επίσης μετρημένα, καλά υπολογισμένα. Πώς λοιπόν αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να πολιτευτεί, μέσα μάλιστα σ’ ένα πολιτικό σύστημα εντελώς τοξικό, γεμάτο μίσος στο οποίο τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη δίνουν και παίρνουν;

Ας απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα οι επίδοξοι πολιτικοί εραστές του Νικ που το μόνο που κατάφεραν είναι να φάνε τα μούτρα τους και να γιγαντώσουν το μύθο γύρω από το απόλυτο σύμβολο του ελληνικού μπάσκετ. Μα τόση ασχετοσύνη πια;

ΥΓ. Μία μικρή ιστορία για το ποιος είναι ο Γκάλης και τι πρεσβεύει. Στις αρχές της καριέρας του στην Ελλάδα ο Νικ μοιραζόταν το δωμάτιο στο ξενοδοχείο με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή. Εκπληκτος ο δεύτερος ένα μεσημέρι, πριν από κάποιον αγώνα, παρατηρούσε τον συμπαίκτη του να βγάζει μ’ έναν μικρό σουγιά τις ρίγες από τα αθλητικά παπούτσια του, εκείνες που “μαρτυρούσαν” τη μάρκα. “Ρε Νικ τι κάνεις εκεί, τρελάθηκες;”τον ρώτησε ο Αλεξανδρής. Και ο Γκάλης: “Βαγγέλη, λεφτά πάνω στις δικές μου πλάτες δεν θα βγάλει κανείς. Όχι χωρίς να με ρωτήσει!”

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα