Ο θανάσιμος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ

O ασφαλέστερος δρόμος για να φτάσει κανείς στην απαξίωση (συναισθηματική και κοινωνική) είναι να χάσει την ψυχή του. Από αυτόν τον άτυπο κανόνα δεν ξεφεύγουν-δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ- τα πολιτικά κόμματα ούτε φυσικά τα όποια μέλη του, υψηλόβαθμα ή χαμηλόβαθμα δεν έχει καμία σημασία.

Μείζον πρόβλημα για το κυβερνών κόμμα δεν αποτελεί φυσικά η προσπάθεια για διεύρυνση, κυρίως στα δεξιά του νότα αλλά το γεγονός ότι αυτή η προσπάθεια φαίνεται να σχεδιάζεται και να υλοποιείται πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες και χωρίς διαβούλευση. Οι κλειστές πόρτες είναι αυτές που κλείνουν πίσω τους οι επιτελείς του Πρωθυπουργού όταν αποχωρούν οι κάμερες από το Μαξίμου.

Τις προάλλες συνεδρίασε η πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ υπό την προεδρεία του Αλέξη Τσίπρα. Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι έγινε μία ιδιαίτερα εποικοδομητική κουβέντα κατά την οποία αναλύθηκαν διεξοδικά κάποια από τα τρέχοντα θέματα αλλά και άλλα που έχουν να κάνουν με την πολιτική συγκυρία. Η ατζέντα δεν συμπεριλάμβανε το θέμα του ανασχηματισμού και αυτή η λέξη δεν βγήκε ποτέ από τα χείλη του Πρωθυπουργού. Μερικές ώρες αργότερα, την επόμενη ημέρα, ο ανασχηματισμός ανακοινώθηκε με… δόξα και τιμή. Σ’ αυτόν συμπεριλαμβάνονταν οι κκ Μωραϊτης και Τόλκας. Η λέξη αμηχανία μάλλον δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα πολλών στελεχών του κόμματος για την επιλογή. Μάλλον η λέξη ανησυχία είναι πιο κατάλληλη.

Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την εσωκομματική τάση των 53 (αλήθεια, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σημαίνον στέλεχός τους, τι λέει για όλα αυτά;). Εχει να κάνει με το σύνολο των ανθρώπων που το εφιαλτικό-έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα- καλοκαίρι του 2015 πήραν την απόφαση να μην κατέβουν από το τρένο που χώλαινε στην ανηφόρα αλλά να παραμείνουν στις θέσεις τους βουτώντας τα χέρια τους στον κουβά με τα μνημονιακά κόπρανα για να σωθεί ότι ήταν δυνατόν να σωθεί. Και η αλήθεια είναι ότι σώθηκαν πολλά. Οχι μόνο οι συντάξεις.

Θα μπορούσαν οι εν λόγω να επιβιβαστούν σ’ ένα από τα βαγόνια που “ξέφυγαν” από τον κυρίως κορμό του τρένου και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο απολαμβάνοντας το άθλημα της επαναστατικής γυμναστικής και της εύκολης, ανέξοδης καταγγελίας. Δεν το έκαναν. Οι άνθρωποι αυτοί συνθέτουν σε όλη την Ελλάδα ένα μωσαϊκό που πολύ γρήγορα μετατράπηκε στην πολιτική ψυχή του κυβερνώντος κόμματος. Ηταν οι άνθρωποι που έδιναν μάχες χαρακωμάτων για να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες ότι αυτός ο πολιτικός δρόμος ήταν ο σωστός, έστω και αν είχε πολλές ανηφόρες.

Η διεύρυνση δεν μπορεί να απορριφθεί ως λογική. Το αντίθετο, επιδιώκεται. Αλλά αυτό που έχει κυρίαρχη σημασία είναι το πως και με ποιους. Χρειάζεται, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ στις τάξεις του υπουργούς του “δοτού” Παπαδήμου, ανθρώπους που μέχρι πρόσφατα διαγωνίζονταν με τους κκ Λοβέρδο και Βενιζέλο στο… ευγενές σπορ του πολιτικού υβρεολογίου εναντίον της κυβέρνησης και της Αριστεράς εν γένει; Και αν τους χρειάζεται, είναι ανάγκη οι συγκεκριμένοι να παίρνουν χαρτοφυλάκιο και να τοποθετούνται στο υπουργικό συμβούλιο δίπλα σ’ αυτούς που καθημερινά εξύβριζαν;

Ρητορικά τα ερωτήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα θανάσιμο κίνδυνο. Στην προσπάθειά του να βρει το κεντροαριστερό παράδεισο απειλείται να χάσει εντελώς την αριστερή του ταυτότητα, σε μία μάλιστα εξόχως κρίσιμη πολιτική συγκυρία. Να αλλοιωθεί το dna του μερικές στροφές μόνο πριν από τον τερματισμό της κυβερνητικής θητείας. Να απολέσει, σε τελική ανάλυση, την ίδια την ψυχή του για μία κίνηση που ενέχει μεγάλο πολιτικό ρίσκο.

Στην Ευρώπη η Κεντροαριστερά (η σοσιαλδημοκρατία αν θέλετε) μοιάζει ημιθανής. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, αγνοείται. Στην Ουγγαρία τη σάρωσε ο Ορμπανισμός μέσα σε μερικές νύχτες. Στη Γερμανία έχει εξελιχθεί σε κυβερνητική … τσόντα των Χριστιανοδημοκρατών. Στην Ισπανία κυβέρνησε μεν (με τις πλάτες των Ποδέμος) αλλά η προσπάθεια αποδείχθηκε θνησιγενής. Στην Αυστρία κοιτά από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τον Κουρτς και τους ακραίους συμμάχους του. Ποιο είναι, τέλος πάντων, το πολιτικό παράδειγμα που ακολουθούν;

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι “χαράσσουμε καινούργιους δρόμους”. Δεκτόν. Μόνο που οι νέοι δρόμοι ανοίγονται με νέα, άφθαρτα υλικά, όχι με τα παλιά και τα φθαρμένα. Είναι σαν έχεις την ευθύνη μίας ποδοσφαιρικής ομάδας και να προσπαθείς να δημιουργήσεις σύνολο που θα πηγαίνει για πρωτάθλημα με τους παίκτες του αντιπάλου που μένουν συνεχώς εκτός αποστολής γιατί δεν υπολογίζονται από τον προπονητή τους. Απλά δεν βγαίνει.

Και μένοντας στην ποδοσφαιρική λογική: Μεταγραφές πάντα χρειάζονται. Αλλά με το σωστό σκάουτινγκ και στο σωστό τάιμινγκ. Σε διαφορετική περίπτωση οι παίκτες που παρουσιάζονται από τη διοίκηση κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε… παλτά, σύμφωνα με την αργκό του αθλήματος.

Συμπέρασμα: Το πολιτικό σχέδιο που καλείται να υπηρετήσει το κυβερνών κόμμα δείχνει να έχει σχεδιαστεί στο πόδι και χωρίς υποψία διαλόγου στα εσωκομματικά όργανα. Να μας συγχωρείτε αλλά αυτό, σύντροφοι, δεν είναι Αριστερά.