Το πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και η απύθμενη υποκρισία

Κάθε φορά που το θέμα της Βενεζουέλας έρχεται στην επικαιρότητα, παρατηρείται το ίδιο, όψιμο και υποκριτικό ενδιαφέρον, του διεθνούς παράγοντα (λέγε με “μεγάλες δυνάμεις”) για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Το έργο δε είναι τόσο κακοπαιγμένο και “φορεμένο” που εκτός από χασμουρητά προκαλεί πλέον και κύματα οργής. Γιατί οκ, να χωνέψεις μία και δύο φορές το ψέμα, αλλά κάπου στη συνέχεια το μέσα σου εξεγείρεται! Και δικαίως, κατά την ταπεινή μας άποψη.

Τι έχουμε στη Βενεζουέλα από την 23η Ιανουαρίου και μετά; Πραξικόπημα, νέτα-σκέτα. Γιατί μόνο ως πραξικόπημα μπορεί να χαρακτηριστεί η ενέργεια του Χουάν Γκουαϊδό να… αυτοανακηρυχθεί μεταβατικός πρόεδρος της χώρας χωρίς καμία νομιμοποίηση και χωρίς αυτή του η ανεκδιήγητη-στα όρια του γελοίου-ενέργεια να “ακουμπά” σε κάποιο από τα άρθρα του συντάγματος της χώρας.

Δεν πέρασαν παρά μόνο μερικά λεπτά από την αυτοανακήρυξη για να αναγνωρίσουν ως νόμιμο τον Γκουαϊδό τόσο οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ όσο και η Βραζιλία του Ζαϊρ Μπολσονάρο. Ακολούθησε συρφετός κρατών όπως η Αργεντινή, η Χιλή και ο Καναδάς που προφανώς δεν είδαν τίποτα αξιοπερίεργο στην επιλογή του Γκουαϊδό να διορίσει τον εαυτό του πρόεδρο από το δρόμο.

Ασθμαίνοντας, έπειτα, ήρθε και η… δημοκρατική Ευρώπη. Η οποία, μάλιστα, προχώρησε περισσότερο από τα αμερικανικά κράτη και έδωσε και διορία, λέει, στον Μαδούρο να προχωρήσει σε προκήρυξη εκλογών μέσα σε οκτώ ημέρες, αλλιώς θα αναγνωρίσουν και οι ίδιοι ως πρόεδρο τον Γκουαϊδό.

Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με την τόση υποκρισία. Προεδρικές εκλογές έγιναν στη Βενεζουέλα τον προηγούμενο Μάιο, ο Μαρούδο νίκησε, καμία ζωηρή επιφύλαξη δεν διατύπωσε τότε η Ευρώπη. Αίφνης όμως, τύποι σαν τον Γιουνκέρ, τον Μακρόν, και άλλους ανακάλυψαν ότι η δημοκρατία πλήττεται στη Βενεζουέλα.

Δεκάρα δεν δίνουν για τη δημοκρατία. Οπως δεκάρα δεν δίνουν και οι Κίνα, Ρωσία και Τουρκία που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον Μαδούρο γιατί έχουν ντιλάρει μαζί του σε σημαντικά ζητήματα (ο Ερντογάν ήταν στο Καράκας πριν από περίπου δύο μήνες και υπέγραψε μία σειρά από σημαντικές εμπορικές συμφωνίες). Ολοι το πετρέλαιο έχουν στο μυαλό τους και ανιχνεύουν τρόπους για το πως θα το ελέγξουν. Ο Τραμπ, είναι φανερό, δεν μπορεί να τα βρει με τον Μαδούρο. Ο άγουρος “δημοκράτης” Γκουαϊδό όμως θα του κάνει πιο εύκολα τη δουλειά.

Ομως, για ένα λεπτό. Η Βενεζουέλα είναι πράγματι η μοναδική χώρα στην οποία η δημοκρατία δέχεται χτυπήματα σήμερα; (αν δέχεται δηλαδή αλλά ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας). Και η Σαουδική Αραβία κύριε; Εκεί ξεχειλίζει η δημοκρατία προφανώς και δεν το έχουμε καταλάβει. Ασχετο αν ο δύσμοιρος Κασόγκι δολοφονήθηκε και τεμαχίστηκε σε μία ξένη, μάλιστα, χώρα για να το βουλώσει.

Και η Τουρκία κύριε; Μα είναι δυνατόν, είναι σαφές ότι το καθεστώς Ερντογάν είναι σφόδρα δημοκρατικό. Απλώς τυχαίνει να έχουν φυλακιστεί κάποιες δεκάδες δημοσιογράφοι, να έχουν χάσει τις δουλειές τους κάποιες χιλιάδες δημόσιοι λειτουργοί και ο Σουλτάνος να αλλάζει το Σύνταγμα της χώρας κατά το δοκούν για να συνεχίσει να διαφεντεύει τη χώρα.

Και η Κίνα κύριε; Μιλάμε για πρότυπο εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά, αν τολμούν ας τα βάλουν με τον ασιατικό γίγαντα (για να δουν τα ραδίκια ανάποδα) παλικάρια της φακής όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο.

Στη Βενεζουέλα, απλώς, τους παίρνει. Και φυσικά “παίρνει” και τα συμφέροντά τους. Κάπως έτσι ο ολίγιστος Μαδούρο, που δεν είναι παρά μία καρικατούρα του μακαρίτη Τσάβες, ανεβαίνει και άλλο στα μάτια των φτωχών Βενεζουελάνων και κερδίζει αφενός την εμπιστοσύνη του στρατού και αφετέρου πολύτιμο χρόνο.

Λίγο ακόμα αν τον πιέσουν, θα τον καταστήσουν ήρωα. Και ας καλπάζει ο πληθωρισμός με ταχύτητα…τσιτάχ. Και ας ζητιανεύουν στο δρόμο ακόμα και για ένα μικρό κομμάτι οδοντόπαστα. Η έννοια του πραξικοπήματος δεν μπορεί να αλλάξει ούτε στα λεξικά ούτε στην πραγματική ζωή.