No signal

Ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει «κλείσε την τελεόραση, θα χαζέψεις». Επιτέλους, η «τελεόραση» έκλεισε και μάλιστα, μόνη της. Την ίδια στιγμή, για 150.000, μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δε θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερη εποχή για να διακοπεί το αναλογικό σήμα.

Εμείς;  Χαλαροί. Εφόσον ο χρόνος είναι το «νέο χρήμα», ήδη αισθανόμαστε πλουσιότεροι. Ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, έχουμε άπειρες παραλίες, είμαστε άπαιχτοι γενικά και δεν μας καίγεται καρφί. Επίσης, είμαστε φτωχοί και δεν έχουμε λεφτά για αποκωδικοποιητές, τηλεοράσεις, mpeg4 και συνδρομές. Γιατί τότε τέτοιος πανικός; Είμαστε τόσο εθισμένοι τελικά;

Η γιαγιά μου στα 98 της βλέπει 2-3 ώρες τηλεόραση την ημέρα. Όταν μπορούσε να σταθεί καλύτερα στα πόδια της, δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσει να δει τηλεόραση. Είχε παιδιά να φροντίσει, εγγόνια, σπίτι, τον εαυτό της, τον παππού, δουλειά, χωράφι και άλλα πολλά. Τώρα που κάθεται μπροστά στο «κουτί», έχει καταρράκτη και δεν ακούει σχεδόν καθόλου. Περνά την ώρα της χωρίς να απορροφά καμία πληροφορία και το κάνει επειδή, δυστυχώς, στην κατάστασή της δεν έχει πολλές επιλογές και ο χρόνος κυλάει αργά. Δεν την ενδιαφέρει ποιο κανάλι παίζει. Δύο πράγματα έχουν σημασία. Να ακούγονται μερικές φωνές που και που για να μη νιώθει μοναξιά (δεν έχει πια παρέα τον παππού) και να τρεμοπαίζει το φως στο δωμάτιο, πάλι για τον ίδιο λόγο.

Αλλά μερικές φορές, είναι καλό να ξεχνάς πώς αισθάνεσαι και να θυμίζεις στον εαυτό σου τι αξίζεις. Όταν δεν πάω για καιρό να τη δω, με φωνάζει και με βάζει στη θέση μου. Δικαιούται μια καλύτερη παρέα από το «κουτί» και την διεκδικεί. Τα έχει ακόμα τετρακόσια και σκέφτομαι πως η ζωή της δεν δικαιολογεί κάτι λιγότερο. Μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια, επέζησε από όλα τα highlights του αιώνα μας και φυσικά, πέρασε και εκείνη όλα όσα περάσαμε κι εμείς τα τελευταία πέντε «κρίσιμα» χρόνια. Δεν άφησε καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη και ακόμα και τώρα, προσπαθεί να ζει όσο καλύτερα μπορεί. Φυσικά όλα έγιναν χωρίς αποκωδικοποιητή και τα πράγματα πήγαν καλά για εκείνη, αν λάβουμε υπόψη ότι η πίεση της είναι μια χαρά και κοντεύει τα εκατό.

Φυσικά, η σούπερ γιαγιά μου δεν είναι το θέμα και όχι, η τηλεόραση δεν είναι υπεύθυνη για όλα μας τα δεινά. Το σίγουρο είναι ότι το ψηφιακό σήμα δεν μπορεί να μας λύσει κανένα μας πρόβλημα. Το πολύ-πολύ να κάνει το δωμάτιο να συνεχίσει να τρεμοπαίζει και τις φωνές να συνεχίσουν να ακούγονται. Μόνο που αυτές οι φωνές, τους περισσότερους από εμάς δεν μας γλιτώνουν από τη μοναξιά. Αντιθέτως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μας κάνουν να νιώθουμε ανήμποροι, αναξιοπρεπείς, βλάκες, άσχημοι, ανασφαλείς, φτωχοί και η λίστα συνεχίζεται. Και αυτό είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε.

Κανείς δεν πέθανε επειδή δεν πήρε αποκωδικοποιητή, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα αν σκεφτώ τα αυξανόμενα ποσοστά φτώχειας, κατάθλιψης, αυτοκτονιών και όλα τα καλά που φέρνει μαζί της η υπερκατανάλωση. Η «τελεόραση» ήταν μέχρι ένα σημείο αναγκαία ή έτσι θεωρήθηκε. Η αξία της όμως έχει αλλάξει, η τιμή της έχει αλλάξει και ο ρόλος της επίσης. Το μόνο μάλλον που δεν επιδέχεται αλλαγή είναι η εμμονή μας με αυτή. Αν κάποιος είχε λόγο να ανησυχεί για αποκωδικοποιητή, αυτή θα ήταν η γιαγιά μου και εκείνη φυσικά δεν τη νοιάζει καθόλου. Σε όλους μας αρέσει να χαλαρώνουμε μπροστά από το «κουτί», αλλά έχουμε σοβαρά προβλήματα που ήδη μας ανησυχούν αρκετά. Έχουμε επίσης, μια καλή ευκαιρία να τα βελτιώσουμε, αν επιτέλους κόψουμε το «ζάπινγκ» και διεκδικήσουμε το «λίβινγκ».

Φωτό: No Signalby~ReySquared

* Η Βασιλική Μαρκολέφα σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing και τα τελευταία χρόνια εργάζεται στον τομέα  επικοινωνίας του ελληνικού γραφείου της ActionAid.