Ο Α. Τσίπρας θα επιλέξει αριστερολαϊκή λιτότητα ή φιλελευθερισμό;

Πριν από ένα χρόνο ίδια εποχή συζητούσαμε τις επιπτώσεις λόγω της αναπόφευκτης προσφυγής σε πρόωρες εκλογές. Οι εκλογές έγιναν και τα αποτελέσματα αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Ανεξάρτητα από τους λόγους, τις αφορμές ή τις σκοπιμότητες που τις προκάλεσαν, είναι πανθομολογούμενο ότι απέβησαν καταστροφικές για τη χώρα.

Παρ’ όλα αυτά, ένα χρόνο μετά, η σύγχυση και η αβεβαιότητα επιστρέφουν. Αποτελεί δε ειρωνεία το γεγονός ότι με αριστερή κυβέρνηση η ατζέντα παραμένει η ίδια όπως και πριν από ένα χρόνο. Η κυβέρνηση που… θα διέγραφε με ένα άρθρο τα μνημόνια αναζητά ισοδύναμα με την ίδια, ή έστω παρόμοια, αμφιθυμία με την προηγούμενη. Και όλα αυτά ενώ η χώρα διανύει σερνόμενη τον έκτο χρόνο σκληρής λιτότητας και εκατοντάδων μέτρων που δεν απέφεραν τα προσδοκώμενα.

Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων με την αγορά να συνεχίζει παγωμένη, χιλιάδες επιχειρήσεις κλειστές και πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους να ακούν από επίσημα κυβερνητικά χείλη ότι…  έρχεται η ανάπτυξη. Μέχρι πριν από τρία χρόνια η ανάπτυξη ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Εδώ και ένα χρόνο η ανάπτυξη είναι το πιο μακάβριο αστείο. Και είναι αστείο γιατί η ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί με κυβέρνηση που αλλάζει τους φόρους σαν τα πουκάμισα ούτε βέβαια με κυβέρνηση που βαπτίζει μεταρρύθμιση και διαρθρωτική αλλαγή την ισοπέδωση των ασφαλιστικών ταμείων.

Γιατί κυβέρνηση που δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης των υγιών επιχειρηματικών δυνάμεων, που δεν προχωράει σε αποκρατικοποιήσεις και μείωση φορολογικών  συντελεστών ώστε να αυξηθεί η απασχόληση, αλλά επιμένει σε μοντέλο ανάπτυξης με το κράτος σε κυρίαρχο ρόλο, μια τέτοια κυβέρνηση δύσκολα θα αποτρέψει τη χρεοκοπία.

Είναι προφανές ότι εφόσον η κυβέρνηση συνεχίσει και το επόμενο διάστημα να ακροβατεί ανάμεσα στο αντιπολιτευτικό παρελθόν της και στο κυβερνητικό παρόν της, τόσο θα επιταχύνει το φόβο για το μέλλον και θα επαναφέρει στο προσκήνιο το σενάριο ενός ενδεχόμενου grexit.

Άλλωστε το γεγονός ότι άνοιξε πάλι μια τέτοια συζήτηση, που μετά την επίτευξη της συμφωνίας είχε ατονήσει, έχει τη σημασία του. Ακόμα και το γεγονός ότι φθάσαμε πάλι στο ίδιο σημείο να περιμένουμε την  εκταμίευση της δόσης, δείχνει πως επί της ουσίας δεν άλλαξε τίποτα από τότε που το mail Χαρδούβελη χρησιμοποιείτο ως μπαμπούλας για να φάμε αυτό που μας σερβίριζαν.

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει αν δεν εγκαταλείψει την αριστερολαϊκή λιτότητα με “κοινωνικό πρόσημο”- δηλαδή τη λογική της ισότητας στη φτώχια- και δεν αντιληφθεί πως για να σταθεί η χώρα στα πόδια της χρειάζεται ένα αναπτυξιακό big bank που θα περνά μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Κι αυτό δεν αποτελεί μόνο στοίχημα μόνο για τη χώρα αλλά και για τον Αλέξη Τσίπρα, που οφείλει να κατανοήσει ότι οι συνθήκες επιβάλλουν να ενεργήσει ως εθνικός και όχι ως κομματικός ηγέτης.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος