Ο Ηρώδης κι ο Δράκος

(Πριν αναλογιστείτε τις συνέπειες  της επαπειλούμενης “σφαγής των νηπίων” από τις λίστες των δημοτικών παιδικών σταθμών, μπείτε για λίγο στη θέση ενός αλλοδαπού μαθητή προσχολικής αγωγής που ακούει τυχαία στην τηλεόραση τις τοποθετήσεις των “πολιτικών”…)

Είστε 4 χρονών, και πάτε στον παιδικό  σταθμό της γειτονιάς σας. Μπερδεύεστε  λίγο με τις διαφορετικές γλώσσες – άλλη στο σπίτι, άλλη στο σχολείο – αλλά μια χαρά τα καταφέρνετε, και  έχετε αποκτήσει και ένα σωρό φίλους. Και όπου δυσκολεύεστε μερικοί σας βοηθούν, και όπου δυσκολεύονται αυτοί, καμιά φορά τους βοηθάτε εσείς. Και όταν τσακώνεστε, τα ξαναβρίσκετε. Όπως είπε και η δασκάλα, έτσι είναι οι φίλοι. Πριν λίγο σχολάσατε, και γυρίσατε στο σπίτι με τη μαμά σας. Κι εκεί που περιμένετε να αρχίσουν τα παιδικά και να δείτε την αγαπημένη σας Ντόρα τη Μικρή Εξερευνήτρια, η τηλεόραση δείχνει τις ειδήσεις. Κι εκεί στις ειδήσεις βλέπετε ξαφνικά το σχολείο σας – ή ένα σχολείο που του μοιάζει – πολύχρωμο, γεμάτο ζωγραφιές, μολύβια, μαρκαδόρους και παιχνίδια. Και μετά βλέπετε έναν κύριο με μαύρο πουκάμισο – που δε μοιάζει καθόλου με τη δασκάλα σας, ούτε καν με τον Μπόμπ Σφουγγαράκη – και λέει πως αύριο-μεθαύριο θα έρθει εκεί.  Στο σχολείο σας. Αυτός και οι φίλοι του. Και θα αρχίσει να μετράει. Και μετά θα πετάξει “κανά-δυό” έξω. Και τότε θα δούμε!

Ποιούς θα πετάξει έξω; Όποιον δεν  τρώει το φαγητό του; Η όποιον κάνει  φασαρία; Όποιον κάνει ζαβολιές στην τάξη; Όποιον πατάει τα κορδόνια του; Όποιον βήχει στο μάθημα; Όποιον γελάει ή όποιον κλαίει; Η μήπως όποιον φοβάται; Εσείς φοβάστε τα λιοντάρια, τους καρχαρίες, τα φίδια, τα τέρατα, τις μάγισσες, τον πόλεμο, τη νύχτα, τους κεραυνούς, τη φωτιά, ακόμα και τον ίδιο το φόβο – τα μετρήσατε αυτά όλοι μαζί μέσα στην τάξη για να ξέρετε ποιά είναι και να μην τα φοβάστε πια, αλλά τον κύριο αυτόν με το μαύρο πουκάμισο που φωνάζει δεν τον ξέρετε, δεν ξέρετε ποιός είναι, δεν ξέρετε τί θέλει, δεν ξέρετε γιατί φωνάζει, ξέρετε μόνο ότι τον φοβάστε και ότι σίγουρα δεν θέλετε ποτέ μα ποτέ να έρθει στο σχολείο σας.

(Φοβόσασταν και τους δράκους, μέχρι που η κυρία σας είπε  ότι όλοι οι άνθρωποι φοβούνται κάτι, μικροί και μεγάλοι, σε ολόκληρη τη γη, και ότι μακριά στην Άπω Ανατολή, ο δράκος αντί να φοβίζει τα παιδιά έχει τη δύναμη να παίρνει μακριά τους φόβους. Και τότε φέρατε από ένα χρωματιστό κουρελάκι ο καθένας και φτιάξατε στην τάξη τον δικό σας δράκο, που φέρνει τύχη και παίρνει μακριά τους φόβους. Και μετά η δασκάλα σας είπε ότι αυτός ο δράκος έχει κάτι διαφορετικό από τον καθέναν σας, και ότι αυτή είναι η δύναμη του. Και ότι αυτός ο δράκος είναι όλοι εσείς μαζί.)

* Η Ναντίνα Χριστοπούλου είναι ανθρωπολόγος