Ο Καραμπελιάς, οι “αλήτες” και οι “τραμπούκοι”

Ευθέως, χωρίς περιστροφές: Κάθε μορφή εναντίωσης στον Λόγο των αντιπάλων και των αλλοδόξων που εκδηλώνεται με άσκηση παντοειδούς βίας, όπως αυτή στον Ιανό, εκτείνεται πέραν του αυταρχισμού και συνορεύει με απροκάλυπτη αντιδημοκρατική εκτροπή.

Η χώρα έχει οδυνηρή εμπειρία επ΄αυτού. Οι νικητές του Εμφυλίου, ένα σύνθεμα κράτους και παρακράτους, με οργανωμένους τραμπούκους και ασφαλίτες υπο την κάλυψη της Αστυνομίας, διέλυαν εκδηλώσεις της Αριστεράς, ακόμη και προεκλογικές, ή δολοφονούσαν εν ψυχρώ(Λαμπράκης).

Από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν, οι πρωταγωνιστές άλλαξαν. Στο προσκήνιο ήρθαν αφηνιασμένοι θρησκόληπτοι που διέκοπταν θεατρικές παραστάσεις, έκαιγαν βιβλία και εκδηλώνουν το μένος της ιδεοληψίας τους, όπως πρόσφατα στην Πινακοθήκη, με βανδαλισμούς.

Δυστυχώς, δεν έλειψαν κατά καιρούς κρούσματα και από ομάδες με προοδευτικό πρόσημο: Αντισυγκεντρώσεις, εισβολή σε εργασιακό χώρο(Ρηγάδες στην «Ελευθεροτυπία»/λιντσάρισμα του Θέμου Αναστασιάδη) και τώρα η οργανωμένη «μπούκα» στον Ιανό(πρόσκαιρη διακοπή της εκδήλωσης, τρυκάκια κλπ).

Ηταν, λέει, προκλητικό το θέμα της εκδήλωσης(Η πολιτική τυμβωρυχία των Τεμπών). Και λοιπόν; Ποιος δικαιούται να αγνοεί και να περιφρονεί το δικαίωμα οιουδήποτε να εκθέτει την έστω προκλητική θέση του για κάποιο θέμα και να επιχειρεί βίαιη παρέμβαση;

Ας δούμε, όμως, το αντίστροφο: Αν σε μια ομιλία π.χ. της Μαρίας Καρυστιανού εισβάλει στον χώρο μια οργανωμένη ομάδα(π.χ. του Καραμπελιά) επιχειρώντας να τινάξει στον αέρα την εκδήλωση, ποια θα ήταν η αντίδραση κάθε λογικού ανθρώπου που σέβεται το στοιχειώδες;

Κι όμως, στην περίπτωση του Ιανού, πλήθος προοδευτικών(στο FB) και αρθρογράφων εγνωσμένης ευαισθησίας ΔΕΝ βρήκαν ούτε μια καταδικαστική λέξη για την εισβολή. Επικέντρωσαν τα πυρά τους στο περιεχόμενο της εκδήλωσης και στο πρόσωπο του Καραμπελιά.

Ναι, μονοσήμαντη η προσέγγιση και προκλητικά τα περί τυμβωρυχίας, σχεδόν στο όριο της ύβρεως όταν αφορά οικογένειες με θύματα, αν ληφθεί υπόψιν πληθύς ερωτημάτων για τα Τέμπη που δεν έχουν απαντηθεί επαρκώς, καθώς και σαφείς ενδείξεις για σοβαρές αρρυθμίες και περίεργες αποφάσεις λειτουργών της δικαιοσύνης.

Όμως τίποτε από αυτά δεν δικαιολογεί την επέμβαση των νεαρών στον Ιανό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι στιβαρής αντίδρασης και αποδοκιμασίας. Με καλύτερο, την «παράδοση» τέτοιου υλικού, όπως αυτό της εκδήλωσης, στην κοινωνία, ειδικά όταν αυτή έχει αποδείξει ότι βρίσκεται εν εγρηγόρσει, θυμωμένη, όπως τώρα για τα Τέμπη αλλά και για πλείστα όσα κυβερνητικά καμώματα και ανομήματα.

Οσο για τον Γιώργο Καραμπελιά, πρώτον, ήταν εξίσου απαράδεκτες οι υστερικές κραυγές του(«Αλήτες, αλήτες»), εναντίον των διαμαρτυρομένων. Αντι να αντιμετωπίσει πατρικά και δημοκρατικά τα παιδιά και να τα αφοπλίσει με ένα «άκουσον μεν, πάταξον δε», προτίμησε να ρίξει λάδι στη φωτιά.

Δεύτερον, ο πολύπλαγκτος Γιώργος Καραμπελιάς έχει, όπως και ο καθένας, δικαίωμα στο αναθεωρείν, ακόμη και όταν αυτό αποκτά διαστάσεις εξάρτησης από την κεντρική εξουσία.

Να επικριθεί δεινώς, ναι. Να περιφρονηθεί. Να καταδικαστεί στη συνείδηση ενός κόσμου, ναι. Αλλά η καταλαλιά και οι βαριές ύβρεις εναντίον του και δη για μια τολμηρή, κόντρα στο ρεύμα πρωτοβουλία του, επ ουδενί συνιστούν αντίδραση δημοκρατικού  φρονήματος και ευαισθησίας, όταν πολλώ μάλλον η εκδήλωση σημαδεύτηκε από το γεγονός της οργανωμένης εισβολής.

Οσοι θεωρούν ήσσονος σημασίας το συμβάν στον Ιανό, ας έχουν υπόψιν ότι αύριο ενδέχεται να είναι οι ίδιοι στη θέση του Καραμπελιά. Η σημερινή μονομέρεια τους αφοπλίζει. Και τους παραδίδει έκθετους σε μελλοντικά συμβάντα με θύματα τους ίδιους…