Ο Κασσελάκης ανήγγειλε το τέλος (;) μιας οδυνηρής φαρσοκωμωδίας

Ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε χτες μια ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα. Σε αυτήν λέει ότι στις 7 και 8 Φεβρουαρίου θα κάνει έκτακτο συνέδριο, στο οποίο «μαζί θα αποφασίσουμε εάν και πώς θα συνεχιστεί το Κίνημα Δημοκρατίας. Για την καταστατική ανασυγκρότησή του, για την οικονομική βιωσιμότητά του και για την κυβερνητική προοπτική του».

Για όσους μπερδεύονται, αυτός που κάποτε «φυτεύθηκε» (δική του έκφραση) πρώτα για να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά για «να νικήσει τον Μητσοτάκη» (δικά του λόγια), λέει με απλά λόγια: «Λεφτά δεν υπάρχουν πια, λέω να κλείσουμε το μαγαζί». Αυτό είναι το άμεσο, το καθαρό. Όσο για την «κυβερνητική προοπτική» του Κινήματος Δημοκρατίας, θα ήταν ακόμα ένα ανέκδοτο, αλλά μπορεί ο ποιητής να έχει κάτι άλλο στο νου του: να προσκολληθεί κάποια στιγμή, αν τον δεχθούν, στη ΝΔ (με ή χωρίς Μητσοτάκη) και να(νομίζει ότι) κάτι «εξουσιάζει», κάποιο ξεροκόμματο εξουσίας κάπου κάποτε μπορεί να υπάρχει και γι’ αυτόν.

Κάπως έτσι φαίνεται να τελειώνει μια ιστορία παλαβομάρας, που άρχισε πριν από δυόμισι χρόνια σε ένα αριστερό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα.

Δεν έχουν σημασία πια οι λεπτομέρειες. Αλλά θυμάμαι ακόμη τον «ενθουσιασμό» λίγων χιλιάδων ανθρώπων (παντός είδους και αριστερών), που είδαν στο πρόσωπο του Κασσελάκη ένα «νέο πρόσωπο» που θα τους έσωζε. Θυμάμαι ακόμη τον τυχοδιωκτισμό δεκάδων (μεγαλο) στελεχών, τα οποία συντάχθηκαν μαζί του λέγοντας απίστευτες μπούρδες, για παράδειγμα ότι με τον Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανασυγκροτηθεί τάχιστα και θα επανέλθει στην κυβέρνηση.

Στελέχη με κομματική και κυβερνητική εμπειρία, όπως ο Νίκος Παππάς και ο Παύλος Πολάκης, (έκαναν ότι) δεν έβλεπαν το προφανές. Ότι ο Κασσελάκης- ένας ουρανοκατέβατος τύπος, που δεν ήξερε κάν την ελληνική πραγματικότητα και που ήταν εντελώς άσχετος με την Αριστερά (υμνητής του Μητσοτάκη από την Αμερική ήταν)- απλώς θα οδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρόσθετες περιπέτειες και σε διάλυση.

Και για να μην παριστάνουμε τους μετά Χριστόν προφήτες, ας παραθέσουμε μερικές παραγράφους από ένα πλήθος άρθρων της εποχής σε αυτήν εδώ τη στήλη (αυτό είναι από τον Αύγουστο του 2023):

«Ο Στέφανος Κασσελάκης, ο πέμπτος μέχρι στιγμής υποψήφιος για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, εκπέμπει συμπάθεια. Είναι νέος, ευειδής, με καλό λόγο και άρθρωση και έχει καλούς τεχνικούς συμβούλους, αν κρίνουμε από τα βίντεο που δίνει στη δημοσιότητα.

Αλλά αυτά δεν είναι καθόλου επαρκή στοιχεία για να αναλάβει την αρχηγία ενός κόμματος και δη της Αριστεράς. Ας δούμε γιατί. Στο βίντεο που συνόδευσε την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του αναφέρει ότι «μιλάει καλύτερα αγγλικά από τους δήθεν άριστους» (εννοεί της ΝΔ). Όμως, δεν έχουμε διαγωνισμό γλωσσομάθειας.

Έχουμε εκλογή αρχηγού. Κι αν αυτός (η) δεν ξέρει άριστα αγγλικά, θα τα βελτιώσει. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και οι διερμηνείς.

Ο κ. Κασσελάκης δηλώνει ότι υπερέχει του Κυριάκου Μητσοτάκη επειδή «ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον, επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει». Όμως, κάτι έχει παρεξηγήσει. Δεν ψάχνουμε για επιχειρηματία ούτε για μάνατζερ, για αρχηγό και εν δυνάμει για πρωθυπουργό ψάχνουμε. Μεγαλοεπιχειρηματίες ήταν και ο Μπερλουσκόνι και ο Τράμπ, είναι πολύ αμφίβολο αν ήταν και καλοί πολιτικοί.

Ο νέος υποψήφιος προβάλλει ως στοιχείο του «ριζοσπαστισμού» του το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος και δεν φοβάται να το δηλώσει. Αυτό το γεγονός -ότι δεν κρύβει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του- είναι στα υπέρ του νέου υποψηφίου. Όμως, δεν ψηφίζουμε αρχηγό και εν δυνάμει πρωθυπουργό επειδή είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος. Μας είναι αδιάφορο (άλλωστε, η σύγχρονη Αριστερά δεν έχει επιδείξει κάποιου είδους δυσανεξία απέναντι σε ανθρώπους που δηλώνουν ανοιχτά τη σεξουαλικότητά τους). Ψηφίζουμε πολιτικό αρχηγό και εν δυνάμει πρωθυπουργό πρόσωπο με πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές, συγκρότηση και ικανότητα να διευθύνει πρώτα ένα κόμμα και μετά μια χώρα.

Ο Κασσελάκης ποντάρει στη δύναμη της εικόνας(του) και στη γοητεία που ασκεί το άγνωστο. Όμως, η πολιτική δεν(πρέπει να) είναι χυλός. Δεν χωράνε όλα παντού. Αν η Αριστερά, για να νικήσει, πρέπει να υποτάξει τα πάντα στο LIFESTYLE, αν πρέπει να γίνει μια άλλη εκδοχή των συντηρητικών κομμάτων, καλύτερα να μη νικήσει ποτέ. Γιατί τότε μπορεί να κινδυνεύσει να πάθει αυτό που έλεγε ένα σύνθημα τοίχου της προηγούμενης δεκαετίας: «Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο»…

Περισσότερα εδώ (επαναλαμβάνω, εγκαίρως και όχι εκ των υστέρων).

Εν κατακλείδι: ελπίζουμε τώρα ο Κασσελάκης να πάρει τη σωστή απόφαση. Δηλαδή, από αυτό το «εάν και πώς» (θα συνεχιστεί η λειτουργία του κόμματός του) να φύγει το «εάν» και προστεθεί ένα «δεν».

Δηλαδή, να αποφασίσει ότι «δεν θα συνεχιστεί». Θα είναι η διόρθωση ενός λάθους και το τέλος μιας φαρσοκωμωδίας. Είθε.