Ο Μητσοτάκης κυνηγάει το 30%, οι άλλοι την ουρά τους…

Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο η πολιτική μας ζωή βρίσκεται σε ένα είδος αδιεξόδου. Το οποίο έχει δύο διαστάσεις.

Μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024 και το 28% της ΝΔ, η κυβέρνηση βρίσκεται σε περιδίνηση. Ήρθε και το «τσουνάμι» από την τραγωδία των Τεμπών και δεν μπορεί να συνέλθει. Μολονότι δεν απειλείται άμεσα από κάποιον ορατό αντίπαλο, είναι φανερό ότι έχε πάρει την κάτω βόλτα και κάνει συνεχείς προσπάθειες, με παροχές και προπαγανδιστική αντεπίθεση, για να αλλάξει το δυσμενές κλίμα και να δει κάποιες ευνοϊκές δημοσκοπικές μετρήσεις.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επικοινωνιακό του επιτελείο έχουν θέσει ως στόχο να ξεπεράσουν (δημοσκοπικά) το χαμηλό 28% των ευρωεκλογών και να «πιάσουν» το ψυχολογικό όριο του 30%, ώστε με το πολυαναμενόμενο «πακέτο» της ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου να ελπίζουν ότι θα αγγίξουν ξανά ποσοστά που θα αφήνουν προσδοκίες για κατάκτηση και νέας αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές.

Αυτές είναι οι προσδοκίες της κυβερνητικής παράταξης. Βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ γνωρίζουν ότι οι στόχοι που τίθενται συχνά δεν πιάνονται, ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε στη μέση της δεύτερης τετραετίας, Άλλωστε και στις ευρωεκλογές του 2024 ο στόχος της ΝΔ ήταν το 33% των προηγούμενων ευρωεκλογών, αλλά οι ψηφοφόροι είχαν διαφορετική άποψη. Και μάλιστα σε μια περίοδο που το περίφημο «σαράντα ένα τα εκατό» ήταν εικόνισμα για τους υπουργούς και τα στελέχη της ΝΔ.  Ήταν το προπαγανδιστικό φάρμακο «δια πάσαν νόσον».

Το πλεονέκτημα της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη βρίσκεται στο χώρο των αντιπάλων του. Η κατάσταση στην αντιπολίτευση- και μιλάμε για τα κόμματα εκείνα που στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν ήταν κόμματα εξουσίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ- είναι απογοητευτική.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πετύχει κανέναν από τους στόχους που κατά καιρούς έχει θέσει. Στις ευρωεκλογές δεν κατάφερε να κατακτήσει τη δεύτερη θέση, παρά τη μεγάλη πτώση της ΝΔ και τη λαίλαπα Κασσελάκη που έπληττε τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η συνέχεια δεν είναι καλή. Μολονότι η δύο βασικοί αντίπαλοί του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να υποχωρεί στις δημοσκοπήσεις και η εσωκομματική μουρμούρα επανέρχεται. Παρά τις συνεχείς διακηρύξεις του Νίκου Ανδρουλάκη ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να νικήσει τη ΝΔ στις προσεχείς εκλογές,  οι αμφιβολίες είναι διάχυτες. Και επιτείνονται από τη δημοσκοπική απώλεια της δεύτερης θέσης, μετά την  εμφανιζόμενη εκτίναξη της Πλεύσης Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Αυτό είναι και το νέο στοιχείο  στον κομματικό χάρτη. Ένα κόμμα που οριακά κατάφερε να περάσει το όριο του 3% στις ευρωεκλογές, εμφανίζεται σήμερα να τον αναδιατάσσει κατακτώντας τη δεύτερη θέση. Ακόμα κι αν η εκρηκτική άνοδος της Πλεύσης οφείλεται στην εκμετάλλευση της  υπόθεσης των Τεμπών από την αρχηγό της, ουδείς μπορεί να πει αν η σημερινή εικόνα είναι προσωρινή ή αν θα έχει διάρκεια μέχρι τις εκλογές.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι χειρότερη, αφού τα κομμάτια που  έχουν απομείνει μετά τη διάσπαση αδυνατούν να συνεννοηθούν ακόμα και για τα στοιχειώδη.

Συνυπολογίζοντας όλα τα προεκτεθέντα, στην πολιτική μας ζωή εμφανίζεται ένα είδος αδιεξόδου. Η ΝΔ δεν απειλείται μεν από κάποιο αντίπαλο κόμμα, αλλά ο στόχος της αυτοδυναμίας φαίνεται πολύ δύσκολος, αν όχι ανέφικτος. Και η αντιπολίτευση φαίνεται ανίκανη να κάνει κάτι για να αλλάξει τους σημερινούς συσχετισμούς. 

Αν η ΝΔ σήμερα κυνηγάει το δημοσκοπικό 30% και αύριο μπορεί να κυνηγήσει την αυτοδυναμία, η αντιπολίτευση το μόνο που κάνει είναι να κυνηγάει την ουρά της, επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει η ρήση του Γάλλου στοχαστή Μισέλ ντε Μοντέν: «Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει»…