Ο Μητσοτάκης ξέρει ποιους εκπροσωπεί και τους εκπροσωπεί καλά. Η Αριστερά;

Συζητώντας μ’ ένα φίλο τις προάλλες σε σχετικά χαλαρή διάθεση διαπιστώσαμε (και ενώ και οι δύο διαφωνούμε καθέτως και οριζοντίως με την κυβερνητική πολιτική) ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι, μέχρι στιγμής, απολύτως συνεπής έχοντας ξεκάθαρη στόχευση σε ό,τι αφορά τις δεσμεύσεις του.

Ο Πρωθυπουργός πριν τις εκλογές του 2019 μάς είχε ήδη ξεκαθαρίσει ότι θεωρεί ουτοπία μία κοινωνία χωρίς ανισότητες, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είχε κάποια πρόθεση να εργαστεί, ως Πρωθυπουργός, για τη μείωσή τους στην ελληνική επικράτεια.

Εν συνεχεία χρησιμοποίησε το ρητορικό σχήμα με τον ψυκτικό από το Περιστέρι. Ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο κ. Μητσοτάκης ευαγγελιζόταν ένα μέλλον κατά το οποίο τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών θα περιόριζαν τα επαγγελματικά τους όνειρα και τους ορίζοντές τους στα τεχνικά επαγγέλματα καταργώντας έτσι στην πράξη τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες κοινωνικής κινητικότητας (που είχε ως κύριο άξονα το δημόσιο Πανεπιστήμιο).

Ηδη, από την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη, διαφάνηκε ότι από τις πολιτικές του ευνοούνται συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Το μεγάλο κεφάλαιο, προφανέστατα, αυτό δεν χρήζει καν ανάλυσης. Αλλά και οι ιδιοκτήτες ακινήτων που παραχωρούν κάποιο ή κάποια από τα ακίνητά τους για ενοικίαση. Οι ιδιοκτήτες μεγάλων και μεσαίων επιχειρήσεων που είδαν το εργασιακό καθεστώς να γίνεται ακόμα πιο ευέλικτο με αποκορύφωμα την καθιέρωση του 13ώρου.

Διαβάστε και αυτήν την πληροφορία: Από το 2019 έως το 2023, οι συνολικές ιδιωτικές δαπάνες υγείας αυξήθηκαν από περίπου 5,7 δισ. ευρώ σε πάνω από 7,3 δισ. ευρώ, δηλαδή με αύξηση άνω του 28% μέσα σε τέσσερα χρόνια. Πολλά χρήματα, δηλαδή, στους ιδιώτες της υγείας.

Και φυσικά, σε ό,τι αφορά το ιδεολογικό κομμάτι, ο κ. Μητσοτάκης δεν άφησε παραπονούμενους ως αλληθωρίζουν προς την ακροδεξιά. Μπορεί να τους δυσαρέστησε προσωρινά με το νομοσχέδιο για την ισότητα στον πολιτικό γάμο, στη συνέχεια όμως επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Αλλωστε Μητσοτάκης χωρίς προνομιακές σχέσεις με την ακροδεξιά, δεν είναι Μητσοτάκης.

Η κυβέρνηση, για να εξυπηρετήσει τους πολιτικούς στόχους της, κινήθηκε ταχύτατα. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι ο νόμος περί επιτελικού κράτους ήταν ουσιαστικά έτοιμος πριν από την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Ο νόμος αυτός όρισε τον τρόπο λειτουργίας του κυβερνητικού σχήματος ως ένα διαφορετικό, σε σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει, μοντέλο εξουσίας. Ένα μοντέλο απόλυτο και άκρως συγκεντρωτικό στο οποίο, εκτός των άλλων, ήταν απολύτως λειτουργικό και το outsourcing σε ότι αφορά την νομοθέτηση.

Όλα τα παραπάνω δεν έτυχαν. Πέτυχαν. Με υψηλά ποσοστά στοχοπροσήλωσης και αφιέρωσης στο πλάνο. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και ποιους θα ευνοήσουμε με τις πολιτικές μας.

Καμία σχέση με την Αριστερά δηλαδή. Όταν κυβέρνησε, επιχείρησε με κάποιον τρόπο να τους ευχαριστήσει όλους μειώνοντας την ταξική της μεροληψία, στοιχείο που ήταν απαραίτητο για να επιτύχει. Εν μέρει την ανάγκασαν σε μία τέτοια επιλογή και οι (μνημονιακές) συνθήκες, οι απαιτήσεις των δανειστών, οι παράλογες, ώρες-ώρες αξιώσεις της ΕΕ. Μόνο εν μέρει όμως. Κατά γενική ομολογία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα για τον κόσμο της εργασίας, για την κοινωνική πλειοψηφία. Δεν τα έκανε.

Εκείνη η ανορθογραφία δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει οποιοδήποτε νέο σχήμα της Κεντροαριστεράς που επιθυμεί να αμφισβητήσει στα ίσα τα πρωτεία Μητσοτάκη. Δεν θα συγχωρεθεί έλλειμμα ταξικής μεροληψίας σε μη μνημονιακές συνθήκες. Το σχήμα που θα σεβαστεί τις ιστορικές καταβολές του και την πολιτική του αποστολή θα εξυπηρετεί με τις πολιτικές του κυρίως τα συμφέρονται των πολλών, των εργαζόμενων, των αυτοαπασχολούμενων. Αυτών, που απολύτως εύστοχα η παπανδρεϊκή ρητορική είχε αποκαλέσει “μη προνομιούχους”.

Εδώ υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρόν. Οι πολλοί έμειναν χωρίς πολιτική εκπροσώπηση κατά την επταετία Μητσοτάκη αναζητούν τρόπο να εκφραστούν πολιτικά. Αρκεί κάποιος να “συλλάβει” τις ανάγκες και τις προτεραιότητές τους σε συνδυασμό με τις μεγάλες ανάγκες της χώρας.

Ένα παράδειγμα: Ο πρωτογενής τομέας έχει αφεθεί στην τύχη του. Ποιος θα πείσει τους νεαρούς αγρότες να παραμείνουν στα χωριά τους και να εξακολουθήσουν να καλλιεργούν; Με ποια κίνητρα, ποιες καλλιέργειες και ποια εργαλεία; Αυτός, που πάνω όλα, θα τους συναντήσει, θα κατανοήσει τις ανάγκες τους και θα τους μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Εννοείται ότι μπορούν να υπάρξουν δεκάδες άλλα ανάλογα παραδείγματα.

Επί της ουσίας: Η λαϊκή πλειοψηφία επιθυμεί σφόδρα να ακουστεί η δική της φωνή. Δυνατά και θεσμικά. Κανείς υποψήφιος Πρωθυπουργός της προοδευτικής παράταξης δεν πρέπει να το ξεχνά αυτό.