Ο πατερούλης Τσίπρας

H ομιλία του Αλέξη Τσίπρα ήταν μία συρραφή από κοινοτυπίες και κλισέ. Αόριστη, γενικόλογη. Μίλησε μέχρι και για «Νέα Μεταπολίτευση», όπως ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009. Ομως τι άλλο θα μπορούσε να πει δεδομένης της περίστασης; Ξεκινάει να φτιάξει κόμμα, όχι think tank.

Περιέγραψε τα αυτονόητα, αναφερόμενος στις παθογένειες της χώρας. Και οι παρατηρήσεις του αποτύπωναν τη γενική αίσθηση που διατηρεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Θα μπορούσε να ήταν πιο προσεκτικός στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά εντάξει, από τη στιγμή που απεκδύθηκε κάθε θεσμική ιδιότητα, έχει την ευχέρεια να πει και μια κουβέντα παραπάνω.

Βέβαια σε ορισμένα σημεία προκάλεσε και αυθόρμητα χαμόγελα. Οταν είσαι πρώην πρωθυπουργός και δείχνεις πληγές και σκιές της χώρας, κάποιος μπορεί να σε ρωτήσει τι έκανες εσύ για να τα αντιμετωπίσεις. Ομως επρόκειτο για ομιλία, όχι για διάλογο. Εννοείται ότι το ύφος της ομιλίας ήταν το φιλικό προς το στιλ του και τον πυρήνα του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται. Με λεκτικά σχήματα και κορώνες που παραπέμπουν στα ‘80ς, χωρίς, φυσικά, να εκστομίσει ούτε μία φορά τη λέξη «Αριστερά».

Και αφού μάλωσε την προοδευτική αντιπολίτευση, εμφανίστηκε περίπου ως ο «πατερούλης» που αποφάσισε να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη. Οι της προοδευτικής αντιπολίτευσης, πλην ΠΑΣΟΚ, συμμετείχαν και χειροκρότησαν. Πιο σωστά, δεν ήταν ακριβώς η προοδευτική αντιπολίτευση. Ηταν τα δύο μεγάλα κομμάτια από την πρώτη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Και έμοιαζαν με κομμάτια από παζλ που περιμένουν ένα στιβαρό χέρι για να τα ενώσει ξανά. Κοινώς άνθρωποι που θεωρούν ότι ο Τσίπρας είναι το μοναδικό σωσίβιο που μπορεί να τους διατηρήσει στην επιφάνεια. Και δεν έχουν άδικο.

Ο Τσίπρας υιοθέτησε τον πρώτο πληθυντικό: εμείς. Δεν κατάλαβα ποιους εννοεί, ήταν μόνος στο βήμα και, τυπικώς, ιδιωτεύει. Και κάλεσε σε αυτοοργάνωση. Ούτε αυτό κατάλαβα. Πώς θα συμβεί αυτό; Θα έρθει κάποιος από την πολυκατοικία να μου χτυπήσει το κουδούνι ζητώντας να αυτοοργανωθούμε και να περιμένουμε το σήμα του Τσίπρα; Και αν, όπως είπε, η Αλλαγή θα ξεκινήσει από τη βάση, αυτός τι ακριβώς θα κάνει;

Συμπέρασμα: ο Τσίπρας είπε τα αυτονόητα. Αυτά που θα έλεγε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του. Η εμφάνιση του, ως «αμετανόητος», ενδεχομένως να ήταν ένα λάθος σήμα προς το κεντρώο ακροατήριο. Η εκδήλωση θύμισε reunion του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και μας έδειξε τα υλικά που έχει ο Τσίπρας στον πάγκο του για να μαγειρέψει. Αν μείνει με αυτά, όση αυτοοργάνωση και αν πέσει, το νέο σχήμα θα θυμίζει ΠΑΕ που έπεσε κατηγορία για να αλλάξει ΑΦΜ. Και, δυστυχώς για τον ίδιο, μπορεί να τους πέταξε στο θεωρείο, αλλά δεν εμφανίστηκε και κανένας άλλος.

Ομως από την άλλη, όσον αφορά την ανάγκη για δημιουργία εναλλακτικού πόλου, ο Τσίπρας είναι ο κούκος. Ακόμα και αν δεν φέρει την άνοιξη, αυτή τη στιγμή είναι ο μοναδικός που μπορεί να ανοίξει μια ομπρέλα.