Ο πόλεμος κοστίζει 9,99

Και ξαφνικά, δημοσιεύματα εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή, σε όλη την Ευρώπη και μιλάνε για πόλεμο. Για έναν ακόμη. Αυτός όμως θα είναι πιο κοντά μας, γιατί αν είναι μακριά δεν ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά του φόβου. Βγαίνει ένας Γερμανός, ακολουθούν κι άλλοι και μας προετοιμάζουν για τις ανάγκες τεράστιων κονδυλίων για εξοπλισμούς- όλοι γνωρίζουμε από πού θα λείψουν αυτά τα χρήματα. Σε δέκα χρόνια θα είμαστε έτοιμοι για τον Πούτιν. Ποιόν Πούτιν σε δέκα χρόνια; Τέλος πάντων.

Κάποιοι, ακόμη πιο κυνικοί, έχουν απλώσει μία θεωρία η οποία πιστεύουν ότι δικαιώνεται από τους κύκλους της Ιστορίας, υποστηρίζοντας πως έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από έναν μεγάλο πόλεμο που θα μοιράσει πάλι τα φύλλα, γιατί έτσι κινείται ο κόσμος. Η Ευρώπη λοιπόν ετοιμάζεται να ξεμουδιάσει, έχει πιαστεί τόσα χρόνια με τις φιλειρηνικές μπαλαφάρες και τους σαχλορομαντισμούς. Καιρός να μαζευτούμε πάλι όλοι στις τρύπες μας. Το παπατζιλίκι πια δεν έχει καν ανάγκη κάποια επίφαση επιστημοσύνης.

Είναι εντυπωσιακό πως ακόμη πιάνουν αυτά. Είναι σαν τα προϊόντα που κοστίζουν 9,99 ευρώ. Έχουν γίνει έρευνες, μην νομίζουμε πως αυτές οι καταλήξεις στις τιμές μπαίνουν τυχαία, μην αναρωτιόμαστε πώς γίνεται ακόμη να χρησιμοποιούν τέτοια τρυκ. Το 9,99 δεν είναι δέκα. Το μυαλό πηγαίνει πιο εύκολα στο εννέα. Ισχύει σχεδόν σε όλους μας. Είναι ψυχολογικό, για αυτό αντέχει ακόμα.

Ξέρουμε πολύ καλά πια πώς ετοιμάζονται οι πόλεμοι, από ποιους γίνονται, από ποιους διαφημίζονται ακόμη κι όταν δεν γίνονται, αλλά εμείς αντί να τους πάρουμε με τις πέτρες, αρχίζουμε να φοβόμαστε. Γιατί τι θέλεις να κάνουμε; Αν αποφασίσει ο Αμερικανός ή ο Ρώσσος ή ο Κινέζος, μπορούμε εμείς να κοντράρουμε την θέλησή τους; Τι προτείνεις δηλαδή; Ρεαλιστικές προτάσεις θέλουμε -σου λέει- όχι κοριτσίστικους συναισθηματισμούς. Ανάμεσα στα «κορίτσια» είναι οι μανάδες και οι κόρες των νεκρών, αλλά αυτό είναι μέρος των γυναικείων υποχρεώσεών τους…

Αθροίζουν τους εαυτούς τους στους ρεαλιστές, σε εκείνους που γνωρίζουν καλά πώς κινούνται τα γρανάζια της Ιστορίας, ενώ στην ουσία το μόνο που κάνουν είναι να βαφτίζουν τις τούμπες τους μέρος της χορογραφίας. Χρησιμοποιούν με ιδιαίτερη ευκολία λέξεις όπως πόλεμος και φέρετρα, σαν να παίζουν επιτραπέζιο γιατί γνωρίζουν πως αν χρειαστεί, κρέας για τα κανόνια θα γίνουν οι «ρομαντικοί» ενώ εκείνοι είναι κάτι γιωτάδες ή υπερήλικοι που θα κρατήσουν για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους τις επιτελικές θέσεις. Κι αυτό μόνοι τους το αποφάσισαν, πως είναι επιτελικοί.

Μας προετοιμάζουν με χοντροκομμένες κινήσεις γιατί ξέρουν πολύ καλά πως δεν περιμένουν καμία έκπληξη από μας. Απολύτως καμία. Δεν έχουν άδικο. Πότε ήταν η τελευταία φορά;

Ό,τι φτιάχνουν άνθρωποι, το χαλάνε άνθρωποι, και το αντίστροφο. Δεν είναι θεϊκή εντολή ο πόλεμος. Δεν πρόκειται να εξαφανιστεί βέβαια από τις πρακτικές της ανθρωπότητας -τόσο ρομαντισμό ούτε εγώ δεν τον αντέχω- όμως δεν αντέχεται ούτε ο κυνισμός όσων τον επικαλούνται μασώντας τσίχλα, παπαγαλίζοντας Ηράκλειτο (πόλεμος πάντων πατήρ). Μία αποσπασματική φράση – από μία ολόκληρη παράγραφο- που έμεινε και λόγω της ωραίας παρήχησής της, στην οποία όμως ο Ηράκλειτος μιλούσε και για τις προσωπικές μας μάχες, τον προσωπικό μας πόλεμο να γίνουμε καλύτεροι. Μέσα στο «καλύτεροι» μπορεί να εμπεριέχεται και το να μην αποδεχόμαστε τον πόλεμο ως κάτι νομοτελειακό.

Εν κατακλείδι, ο πόλεμος του 9,99 δεν είναι εννέα, είναι δέκα. Ολόκληρο δέκα.