Ο Τσίπρας με τον ‘μουτζούρη’ του Ασφαλιστικού στο χέρι

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται ξανά μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Τις προηγούμενες φορές κατάφερε να ξεφύγει με εντυπωσιακές κινήσεις. Μετέτρεψε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε τρίτο μνημόνιο και εξοστράκισε την εσωκομματική αντιπολίτευση με εθνικές εκλογές. Τώρα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η ρίζα του προβλήματος είναι το Ασφαλιστικό και όσους σοφούς και να βάλεις, δεν θα σου βρουν διαφορετική λύση.

Η τρόικα πιέζει για γενναία μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα ταμεία, ύψους 3,2 δις. ευρώ μέχρι το 2018. Όσο είναι δηλαδή περίπου το ετήσιο έλλειμμα των ταμείων. Αυτό σημαίνει βεβαίως μείωση στις συντάξεις. Αλχημείες δεν χωρούν.

Η Κυβέρνηση προτείνει αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, κόντρα σε κάθε λογική. Ήδη τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία αγγίζουν τα 15 δις. ευρώ. Έξι στους δέκα οφειλέτες χρωστούν μέχρι 30.000 ευρώ, οπότε δεν μιλάμε για τίποτε μεγαλοκαρχαρίες. Λέτε με την αύξηση να σπεύσουν να πληρώσουν; Να απολύσουν και να προσλάβουν “αδήλωτη εργασία” μοιάζει πιθανότερο.

Προτείνει επίσης τη δημιουργία ταμείου που θα χρηματοδοτείται από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων. Θα πρόκειται σίγουρα περί πλάκας. Αντιπαρέρχομαι το ότι τα έσοδα αυτά θα πρέπει να δοθούν για την αποπληρωμή του Δημοσίου Χρέους. Αποκρατικοποιήσεις όμως δεν γίνονται έτσι κι αλλιώς. Όσες λίγες γίνονται μας παίρνει δεκαετίες να αποφασίσουμε.

Στην Κυβέρνηση αντιλαμβάνονται πλέον την κατάσταση με το ίδιο τρόπο που το έκαναν οι προκάτοχοί τους, από τον Σημίτη και μετά. Εύκολη λύση δεν υπάρχει. Απλώς η κάθε Κυβέρνηση φρόντιζε να αναβάλλει τις αποφάσεις, κληροδοτώντας το πρόβλημα στους επόμενους. Μεγαλύτερο και δυσκολότερο βέβαια.

Καθώς δεν υπάρχει εναλλακτική, το πρόβλημα του Πρωθυπουργού δεν είναι οικονομικό ή αναλογιστικό. Είναι πρόβλημα επικοινωνίας. Επιζητά τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να σηκώσει το πολιτικό κόστος. Το κόστος του να ανακοινώσει σε κάποιους ότι θα μειωθεί η σύνταξή τους μέχρι 40%  και σε όλους τους υπόλοιπους ότι η Εθνική Σύνταξη θα βρίσκεται στα 382 ευρώ. Ούτε βεβαίως μπορεί να κακοκαρδίσει τις συντεχνίες στερώντας τους το ασφαλιστικό τους ταμείο και ενοποιώντας το σε ένα αμφιβόλου ποιότητος νέο Υπερ-Ταμείο. 

Η αντιπολίτευση αρνείται φυσικά να αναλάβει μερίδιο στον ρεφενέ του πολιτικού κόστους. Γιατί να το κάνει; Τα ελληνικά πολιτικά ήθη, δεν προβλέπουν την κατακραυγή της, την ώρα που μένει απαθής μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα. Ο Τσίπρας άλλωστε έμαθε τη λέξη συναίνεση πρόσφατα. Είναι επόμενο να του το “φυλάνε”. Το οξύμωρο είναι ότι η αντιπολίτευση δεν είναι βέβαιο ότι θα έκανε κάτι διαφορετικό στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί.

Αρνούνται βεβαίως να αναλάβουν το κόστος, αλλά μόνο προς το παρόν, καθώς ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει να ρισκάρει, να φτάσει την κατάσταση στο μη περαιτέρω και κατόπιν να τους “σύρει” στη συναίνεση. Ούτως ή άλλως, η συναίνεση μέχρι τώρα δεν ήταν επιλογή αλλά ανάγκη. Από ανάγκη δημιουργήθηκαν οι “Σαμαροβενιζέλοι” αλλά και οι “Συριζανέλ”. Από ανάγκη ψήφισε η αντιπολίτευση το τρίτο μνημόνιο, το καλοκαίρι. Απλώς τώρα θα είναι δυσκολότερο να βρει στήριξη χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις. Δεσμεύσεις που δεν μοιάζει διατεθειμένος να αναλάβει και τις οποίες οι υπόλοιποι δεν πιστεύουν έτσι κι αλλιώς ότι θα τηρήσει.

Το Ασφαλιστικό δεν είναι ένα θέμα που αφορά κάποια συντεχνία ή μια μερίδα ανθρώπων. Αφορά τις ζωές όλων μας. Άμεσα ή έμμεσα. Φαίνεται ότι η επίλυσή του δεν μπορεί να καθυστερήσει πολύ ακόμη. Έμελλε ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει με τον μουτζούρη του ασφαλιστικού στο χέρι και δεν είναι εύκολο να βρει κάποιον για να τον ξεφορτωθεί. Εντυπωσιακές κινήσεις δεν χωρούν στην προκειμένη περίπτωση εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι ήρθε η ώρα του “ζουρνά” και οι ευρωπαίοι θα σπεύσουν να καλύψουν την Κυβέρνηση, χαρίζοντας ένα τράτο στην εφαρμογή του μνημόνιου παρέα με ένα γενναίο κούρεμα του χρέους.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)