Ο Τσίπρας να επανέλθει, αλλά όχι για το 2015…

Η αυγουστιάτικη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη γαλλική εφημερίδα LE MONDE κλείνει με… χιουμοριστικό τρόπο. Όταν ερωτάται αν θα επανέλθει στην πολιτική σκηνή με δικό του, νέο, κόμμα, απαντά: «Προς το παρόν γράφω το βιβλίο μου. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο»!

Η απάντηση είναι συμβατική και τυπική. Προφανώς, δεν ανακοινώνεις τον Αύγουστο και μέσω μιας ξένης εφημερίδας αυτό που δικοί του και ξένοι, φίλοι και αντίπαλοι, περιμένουν. Γι’ αυτό είπαμε ότι η απάντηση είναι σχεδόν χιουμοριστική. Διότι αν σκέφτεται, στ’ αλήθεια, μόνο το βιβλίο που γράφει και «τίποτα άλλο» είναι σαν να στέλνει στον Κυριάκο Μητσοτάκη το σήμα «εγώ είμαι αλλού, μην ανησυχείς».

Και αυτό δεν θα ήταν καθόλου χιουμοριστικό. Μάλλον τραγικό θα ήταν, δεδομένου ότι- όποια άποψη κι αν έχει κανείς για τον Τσίπρα– είναι αυτή τη στιγμή το μόνο πολιτικό πρόσωπο που μπορεί να αλλάξει τους παγιωμένους πολιτικούς συσχετισμούς και αυτό το ξέρουν όλοι. Άλλοι το θέλουν και άλλοι το φοβούνται

Από όσα λέει ο Τσίπρας στη συνέντευξη, είναι προφανές ότι διακατέχεται από τη έντονη επιθυμία της «δικαίωσης» για το 2015. Αυτό είναι θεμιτό. Κάθε πολιτικός επιδιώκει να αποκαταστήσει το παρελθόν του, πόσο μάλλον αν θεωρεί ότι αυτό έχει διαστρεβλωθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Το 2015 είναι μια σημαντική στιγμή στην οικονομική κρίση που χτύπησε την Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, αλλά μόνον αυτό. Ούτε το «άλφα» ούτε το «ωμέγα» της είναι. Η προπαγάνδα της ΝΔ, στην οποία εν μέρει συμμετέχει και το ΠΑΣΟΚ, έχει καταφέρει να περάσει την αντίληψη ότι το δημοψήφισμα του 2015 επέφερε τη μεγάλη καταστροφή. Και αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.

Η καταστροφή είχε ήδη επέλθει. Η χώρα δεν χρεοκόπησε το 2015, αλλά τυπικά πέντε-έξι χρόνια πριν (2009-2010) και ουσιαστικά την περίοδο 2007-2009. Και αυτό ο Τσίπρας πρέπει να το πει ρητά και κατηγορηματικά και όχι περί διαγραμμάτου.

Το δεύτερο σημείο αυτής της περιόδου έχει σχέση με την περίφημη «κωλοτούμπα» σε σχέση με το δημοψήφισμα του 2015. Τα πράγματα είναι απλά. Ο Τσίπρας ποτέ δεν είπε ότι με το δημοψήφισμα επιδίωκε την έξοδο από το ευρώ(το επιβεβαίωσε πρόσφατα και η πρωταγωνίστρια της περιόδου Άνγκελα Μέρκελ). Όμως, τα λάθη που έκαναν τόσο ο ίδιος όσο και ορισμένοι τότε υπουργοί του έχουν δημιουργήσει άλλη εντύπωση και επέτρεψαν στην προπαγάνδα της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη να «κάνει παπάδες».

Διότι αυτοί που δικαιούνται να λένε ότι ο Τσίπρας έκανε «κωλοτούμπα» είναι τα αριστερά γκρουπούσκουλα, που ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ. Είναι βαθιά υποκριτικό να το λένε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι οποίο από το πρωί έως το βράδυ ζητούσαν από τον Τσίπρα να υπογράψει οποιαδήποτε συμφωνία. Και στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος τον πίεζαν να κάνει ακριβώς αυτό: κωλοτούμπα!

Όμως, όλα αυτά είναι ιστορία. Θα γράψει ο Τσίπρας το βιβλίο του, θα πει και τη δική του ολοκληρωμένη άποψη, θα έχουμε και την επανάληψη των σχετικών συγκρούσεων και θα πάμε παρακάτω.

Και αυτό το «παρακάτω» δεν μπορεί να αφορά το 2015. Αυτό έχει αναλυθεί από όλες τις πλευρές, είναι πλέον σχετικά μακρινό(δέκα χρόνια) και δεν θα κρίνει τις επόμενες εκλογές, όπως εν μέρει έκρινε αυτές του 2019.

Σήμερα βρισκόμαστε σε άλλη φάση. Η ΝΔ του Μητσοτάκη κυβερνά έξι χρόνια γεμάτα, η περίοδος της αυτοδυναμίας της έχει τελειώσει και η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα «ποιοι θα κυβερνήσουν μετά τις επόμενες εκλογές».

Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να δοθεί απάντηση από την άλλη πλευρά-την προοδευτική παράταξη, κεντροαριστερά ή όπως αλλιώς αποκαλείται- και όποιους θέλουν να την εκπροσωπούν.

Ένας από αυτούς είναι και ο Τσίπρας. Είναι πρώην πρωθυπουργός, κατάφερε να συγκροτήσει την πρώτη, τυπικά, αριστερή κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης(η πρώτη, ουσιαστικά, ήταν του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981) και είναι ο μόνος από τους εκτός της ενεργού πολιτικής που ενδέχεται να μπορεί να αλλάξει τους σημερινούς συσχετισμούς.

Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να απαλλαγεί από το σύνδρομο της «δικαίωσης» για το 2015. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο σήμερα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σαπίζει καθημερινά, αλλά η άλλη πλευρά δεν δείχνει ικανή να την παραμερίσει. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Η άλλη πλευρά- και ο Τσίπρας εν προκειμένω- καλούνται να πουν πώς θα κάνουν καλύτερη τη ζωή των Ελλήνων (εισόδημα, στέγη, υγεία, παιδεία), πώς θα σταματήσουν την εκτεταμένη διαφθορά (παραδεκτή πλέον και από ευρωπαϊκούς θεσμούς) και εντέλει πώς θα εμφυσήσουν κάποια αισιοδοξία για το αύριο, αφού τα κυρίαρχα συναισθήματα της μεγάλης πλειονότητας είναι απογοήτευση, θυμός, ανασφάλεια.

Αυτή είναι η δουλειά που έχει να κάνει η άλλη πλευρά, η απέναντι από τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Και με αυτό το στόχο-και όχι με τη «δικαίωση» του 2015- πρέπει να επενδύσει την επιστροφή του ο Τσίπρας. Το αύριο είναι ο στόχος, όχι το χτες.

Είναι αυτό που έχει πει η ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου: «Οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά, όχι για να επιστρέφουμε σ’ αυτές»…