Ο Τσίπρας πρέπει να “εξοντώσει” τους πρώην συντρόφους του

Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται μετάφραση. Αυτό που λέει είναι σαφές. «Αν δεν μπορούν όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η αλλαγή, τότε θα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε».

Ουσιαστικά λέει στους ηγέτες της αντιπολίτευσης ότι αν δεν τον ακολουθήσουν, θα τους κλείσει το μαγαζί. Λογικό. Στην ίδια δεξαμενή ψαρεύουν, ο ένας διεκδικεί τη ψαριά του άλλου. Αυτό που δεν εξηγεί ο Τσίπρας, είναι πώς θα γίνει αυτό που προτείνει. Εννοείται ότι το ιδανικό, για τον ίδιο, θα ήταν να κατεβάσουν ρολά ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά και να χτυπήσουν τη δική του πόρτα. Ζωή, Βαρουφάκης και, φυσικά, ο Ανδρουλάκης θεωρούν ότι δεν τους αφορά η πρόσκληση.

Και ας υποθέσουμε ότι η Νέα Αριστερά παίρνει άδεια Πρωτοδικείου, κάνει εκποίηση αξιών και ακολουθεί το κόμμα Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα αφήσει κτίριο και επιδότηση και θα κλεφτεί με τον Αλέξη; Ομως ας πούμε ότι το κάνει. Πηγαίνουν στον Τσίπρα. Τι στο καλό θα είναι αυτό το καινούργιο που δεν θα θυμίζει το παλιό; Ο ίδιος θίασος σε διαφορετικό έργο; Στέκει, αλλά δεν θα έχει εμπορική επιτυχία.

Εντάξει. Δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί ένα «προοδευτικό μέτωπο»; Φυσικά. Αλλά με ποια μορφή; Με «ομοσπονδιακό» ψηφοδέλτιο συνεργασίας; Ε, τότε θα έχουμε μία νέα εκδοχή Συνασπισμού, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να υλοποιηθεί το σχέδιο Τσίπρα. Να απογειωθεί δημοσκοπικά, υποχρεώνοντας τα στελέχη των άλλων κομμάτων να του χτυπήσουν την πόρτα. Δεν αποκλείεται έτσι να μαζέψει και μερικούς από το ΠΑΣΟΚ. Αλλά για να φτερουγίσει ψηλά στις δημοσκοπήσεις, χρειάζεται τέτοια δυναμική που να λειτουργεί ως ασπίδα στα βέλη των πρώην συντρόφων. Για παράδειγμα, ο Πολάκης μπορεί να βγάζει αφρούς κατά του Τσίπρα. Αν οι δημοσκοπήσεις δείξουν ρεύμα για τον Τσίπρα, τότε θα τον ακούν μόνο στα Σφακιά.

Συμπέρασμα: Ο Τσίπρας έχει προοπτική. Ομως το πολιτικό παιχνίδι είναι σαν τουρνουά. Για να παίξει τελικό με τον Μητσοτάκη, πρέπει πρώτα να αποκλείσει όλους τους άλλους.