Οι εύκολες λύσεις του Τραμπ στις ΗΠΑ δεν δουλεύουν. Στην Ελλάδα;

Αφού δεν κατάφερε να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε μία εβδομάδα, αφού δεν κατάφερε να προσαρτήσει τον Καναδά στην αμερικανική επικράτεια, ο Ντόναλντ Τραμπ στράφηκε στους μετανάστες της χώρας του για να πετύχει μία εύκολη, όπως τη φανταζόταν, νίκη που θα ικανοποιούσε τους πιστούς οπαδούς του.

Ούτε αυτό πήγε πολύ καλά, κατά το κοινώς λεγόμενο. Οι θιγόμενοι αντέδρασαν και εξακολουθούν να αντιδρούν. Αυτοί που πλένουν την Αμερική, φροντίζουν τους γέρους της, εργάζονται σε κάθε πιθανή και απίθανη δουλειά με ωράρια μεσαίωνα και αμοιβές χαμηλότατες δεν έχουν προφανώς τίποτα άλλο να χάσουν.

Η μάλλον έχουν. Το τεράστιο δίκιο τους. Παράνομοι ή όχι, συντηρούν και στηρίζουν την αμερικανική οικονομία, παράγουν αυτό που λέμε υπεραξία, συμβάλλουν ώστε κάποιοι να φουσκώνουν τα πορτοφόλια τους με δουλειά που δεν φαίνεται, δεν είναι λαμπερή και συνήθως κανείς Αμερικανός δεν θέλει να την κάνει.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αποτελούν εύκολο στόχο όπως αφελώς πιστεύει ο Τραμπ. Ούτε διστάζουν. Τη θέση τους στο αμερικανικό, κοινωνικό status quo θα την υπερασπιστούν πάση θυσία, έστω και αν χρειαστεί να πυρπολήσουν όλα τα περιπολικά του Λος Αντζελες.

Στην Αμερική τους έφερε η ανάγκη και η επιθυμία να ζήσουν κάπως καλύτερα, να βρουν μερικές ευκαιρίες παραπάνω. Και οι ανισότητες, επίσης. Ανισότητες μεταξύ κρατών αλλά και μεταξύ κοινωνικών τάξεων. Ανισότητες που πλέον είναι πασίγνωστες, υπάρχουν και τις βλέπεις στην οθόνη του κινητού σου, στα social media ακόμα και στα κατεστημένα ΜΜΕ. Ο πλούτος δεν κρύβεται. Ούτε βέβαια κρύβεται και η συνεχή δίψα του να μεγεθύνεται. Πάντα εις βάρος των πολλών.

Ο Τραμπ συνειδητοποιεί (όσο μπορεί τουλάχιστον) ότι οι εύκολες λύσεις που είχε και έχει στο μυαλό του ευτυχώς (για μας) δεν δουλεύουν εύκολα. Θα πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ ευκολόπιστος για να πιστέψεις ότι το μεταναστευτικό λύνεται (αν λύνεται) με επιχειρήσεις “σκούπα” και άλλες… δυναμικές ενέργειες που έχουν, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μόνο επικοινωνιακό χαρακτήρα. Ο Τραμπ είναι ένας τέτοιος τύπος. Πιστεύει πολύ στο ότι δεν λύνεται, κόβεται και επιχειρεί να το κόψει.

Η κοινωνική πραγματικότητα όμως του βάζει δύσκολα, όπως και η ζωή η ίδια. Μαζί με τα αντίβαρα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, τη δικαιοσύνη κατά βάση, που επιχειρεί να βάλει φρένο στην απίστευτη αλαζονεία του και στην απύθμενη εξουσιομανία του προκαλώντας την οργή του.

Οι εδώ μιμητές του ακροδεξιού Αμερικανού προέδρου πάντως δεν συναντούν καμία αντίσταση από τους θεσμούς. Το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, για παράδειγμα, μπορεί να εφαρμόσει ανενόχλητο το δόγμα της μηδενικής ανοχής στους μετανάστες που έχουν δεύτερη απορριπτική και να τους αποκλείσει από όλες τις δομές της χώρας. Μπορεί επίσης, γίνεται αυτές τις μέρες, να νομοθετήσει έτσι ώστε οι “παράνομοι” να φυλακίζονται σαν να έχουν διαπράξει έγκλημα.

Και όλα αυτά στην Ελλάδα, του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος, της επίσης πολύ μεγάλης έλλειψης εργατικών χεριών, της χώρας που διψά για νέο αίμα στην οικονομία και κατ’ επέκταση τον πληθυσμό της.

Δεν προέχουν βέβαια οι λογικές λύσεις σε υπαρκτά και πολύ μεγάλα προβλήματα. Προέχει το ταϊσμα του ακροδεξιού κοινού με το κατάλληλο περιεχόμενο έτσι ώστε να μην μετακινηθεί ακόμα δεξιότερα στις επόμενες εκλογές και εγκαταλείψει το κυβερνών κόμμα. Προέχει και η προσπάθεια να συντονιστούμε με τα βήματα που γίνονται στη Γηραια Ηπειρο και να φορέσουμε το εθνικιστικό, αντι-woke κοστουμάκι μας που εσχάτως είναι πολύ στη μόδα.

Δεν ανησυχούμε φυσικά για το εγχείρημα. Στη χώρα υπάρχει το πάντα πρόθυμο και σαφώς δεξιόστροφο (μέχρι εκεί που δεν πάει) πολιτικό προσωπικό για να γίνει η δουλειά όπως πρέπει, την ώρα που η δικαιοσύνη σφυρίζει μάλλον αδιάφορα συμβιβαζόμενη με την πολιτική δυστοπία. Στο καλύτερο, γι’ αυτήν, σενάριο. Γιατί στο χειρότερο συμβάλλει αποφασιστικά στην “παραγωγή” της δυστοπίας.