Οι προτεραιότητες της Αριστεράς να ταυτιστούν με τις προτεραιότητες των πολλών

Oσο τα χρόνια περνούν και οι ταξικές πολιτικές της κυβέρνησης όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά ενισχύονται, γίνεται σαφές ότι για την κοινωνική πλειοψηφία (και ιδιαίτερα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας) η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αποτελεί μία σχεδόν υπαρξιακή ανάγκη.

Είναι αξιοπερίεργο που ένα τμήμα της Αριστεράς μοιάζει να μην κατανοεί την επιτακτικότητα αυτής της ανάγκης. Και μιλάμε για ανθρώπους της ευρύτερης Αριστεράς που ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν.

Μ’ αυτόν τον ισχυρισμό δεν επιθυμούμε-προς θεού-να ακυρώσουμε τη συζήτηση που πρέπει να γίνει για το μέλλον του εν λόγω πολιτικού χώρου. Για τις συνεργασίες, τα πολιτικά επίδικα, τη φυσιογνωμία και τις προγραμματικές συμφωνίες (αν μπορούν να υπάρξουν).

Ωστόσο, στην πολιτική, όπως και την ίδια ζωή, πρέπει να μπαίνουν προτεραιότητες. Οι ζυμώσεις στο χώρο μπορούν να περιμένουν. Το κύριο πολιτικό βάρος, κατά την ταπεινή μας άποψη, πρέπει να δοθεί στην αλλαγή του πολιτικού στάτους-κβο, στην πολιτική αλλαγή, έτσι ώστε οι πολλοί να είναι σε θέση να παλέψουν για τη βελτίωση της ζωής και της καθημερινότητάς τους υπό καλύτερους όρους.

Ας μην πάμε πολύ μακριά. Τη Δευτέρα ήταν ο Κώστας Καραμανλής, πρώην Πρωθυπουργός της Δεξιάς, που περιέγραψε τον παρόντα πολιτικό χρόνο με τα πιο μελανά χρώματα. Ο Μακεδόνας πολιτικός σχολίασε καυστικά τις ανισότητες, την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, την υποβάθμιση των θεσμών. Μίλησε για όλα και προχώρησε σε ανάλυση που ίσως να μην απέχει πολύ από τις προσεγγίσεις της Αριστεράς.

Οταν εξέχοντα στελέχη της Δεξιάς (αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας) προχωρούν σε τέτοιες “διαγνώσεις” για την πραγματικότητα, (έστω, για τους δικούς τους λόγους) ενισχύουν αποφασιστικά την άποψη ότι η πολιτική αλλαγή έχει την απόλυτη προτεραιότητα.

Η Αριστερά, άρα, οφείλει να βρίσκεται σε εγρήγορση, με διάθεση όμως συνεργασίας και συμβιβασμών έτσι ώστε να προκύψει η χρυσή τομή. Εδώ, φυσικά, μπαίνει το ζήτημα της ευθύνης των ηγετών της. Και φυσικά και του Αλέξη Τσίπρα εφόσον ο τελευταίος εξέφρασε ρητά την προηγούμενη εβδομάδα την πρόθεση να επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο.

Υπό αυτό το δεδομένο, δεν χωρούν αποκλεισμοί. Κανείς δεν περισσεύει σ’ αυτήν την κρίσιμη μάχη, οι πικρίες του παρελθόντος ας μπουν, προς το παρόν τουλάχιστον, στο χρονοντούλαπο. Βεβαίως, κάποιος θα πρέπει να ηγηθεί, να ανοίξει δρόμους, να ορίσει τον οδικό χάρτη της ανατροπής και να “κατέβει” στις μάζες.

Αυτός δείχνει να είναι ο πρώην Πρωθυπουργός, αν λάβει κανείς υπόψιν του και τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μόνος δεν μπορεί. Χρειάζονται προσθέσεις, όχι αφαιρέσεις.

Θα αναρωτηθεί κανείς “μα καλά ο Τσίπρας θα επιχειρήσει να επιστρέψει έχοντας στο πλάι του τους ίδιους και τους ίδιους;” Κρίσιμο ερώτημα, είναι η αλήθεια. Θα απαντήσουμε όπως και παραπάνω. Ουδείς περισσεύει, δεν χρειάζεται έτσι και αλλιώς όλοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Μπορεί ο Τσίπρας να αναδείξει νέα στελέχη και ανθρώπους που θα βρίσκονται πολύ κοντά του. Αλλά ρόλο στη μάχη μπορούν να παίξουν άπαντες, έστω και δευτερεύοντα.

Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί έγινε πολύς λόγο για το χαρακτηρισμό “ιδιοτελείς” που επεφύλαξε ο Τσίπρας για τους πρώην συντρόφους του. Ηταν, σε κάθε περίπτωση, ένας χαρακτηρισμός βαρύς. Ισως και περιττός στη συγκυρία. Αλλά τη μεγάλη εικόνα δεν μπορεί να την αλλάξει. Οι πολλοί τους χρειάζονται όλους για να ανατρέψουν τις πολιτικές που φέρνουν το σκοτάδι στις ζωές τους.