Όλα τα ΄χαμε, ο Ντε Μεζιέρ μας έλειπε

Ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας δεν είναι καινούργιο “φρούτο”. Έχει δείξει εδώ και καιρό ποιος είναι και πόσο φαιές είναι οι απόψεις του.

Αυτός, ακριβώς πριν από ένα χρόνο, ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση Μέρκελ αποφάσισε να αναστείλει “προσωρινά” την συνθήκη Σένγκεν για ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών και “έκλεισε” τα σύνορα με την Αυστρία, προκειμένου να περιοριστεί «το σημερινό κύμα προς τη χώρα» και να αποκατασταθεί η «συντεταγμένη διαδικασία» για είσοδο των προσφύγων και μεταναστών στην Γερμανία.

Αυτός επίσης, τότε, είχε ζητήσει “να δημιουργηθούν το ταχύτερο δυνατόν “ζώνες αναμονής” των προσφύγων στην Ελλάδα, στην Ιταλία και εν ανάγκη στην Ουγγαρία», σκιαγραφώντας σαφώς το πραγματικό “σχέδιο”, που δεν είναι καθόλου “ευρωπαϊκό”, καθόλου ανθρωπιστικό και αλληλέγγυο, αλλά απολύτως υποταγμένο στους σχεδιασμούς της γερμανικής οικονομίας.

Αυτός, πάλι, πριν από έξι μήνες, υποστήριξε ότι “η κατάσταση στην Ελλάδα είναι διαχειρίσιμη” καθώς “έχει 11 εκατ. κατοίκους και μόνο 25.000 πρόσφυγες” συμπληρώνοντας ότι “δεν μπορεί να γίνεται λόγος για αθέμιτη επιβάρυνση εάν ληφθεί υπόψη η βοήθεια που παρείχαν άλλα κράτη”.

Και αυτός, τώρα, ξανανοίγει το ζήτημα, «Κάναμε πολλά στην Ευρώπη για να βελτιώσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτό πρέπει να έχει συνέπειες και να οδηγήσει στο να μπορούν να σταλούν πίσω στην Ελλάδα πρόσφυγες σύμφωνα με τη συνθήκη του Δουβλίνου».

Αυτός λοιπόν ο Ντε Μεζιέρ, που όποτε βρίσκει ευκαιρία εξαίρει την “ανθρωπιστική στάση” της Τουρκίας, έχει βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο: Η Ελλάδα φταίει για όλα! Γιατί «εκεί, στα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπρεπε να γίνεται η καταγραφή και να τελειώνει το (προσφυγικό) κύμα. Τότε η Ουγγαρία δεν θα είχε υψώσει φράχτη».

Και κουμπώνουν όλα, και απομακρύνεται ο κίνδυνος κυρώσεων για αυτούς που υψώνουν φράχτες, παρά τα όσα έλεγε η Κομισιόν τους προηγούμενους μήνες, και ικανοποιούνται οι ομοϊδεάτες του στις χώρες του Βίσεγκραντ, που έκαναν όπως αποδεικνύεται με το αζημίωτο την βρωμοδουλειά, και ησυχάζουν και οι ψηφοφόροι των χριστιανοδημοκρατών αλλά και οι Γερμανοί βιομήχανοι, που θα διατηρούν το δικαίωμα επιλογής των “καταλληλότερων” προσφύγων χωρίς ανθρωπιστικές “παρεμβάσεις”.

Και εδώ, μεταξύ των οικονομικών δεικτών που χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου κρατώντας μας σφιχτά από το χέρι, και της ευφορίας για την δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών που τίναξε την μπάνκα στον αέρα, ο Μουζάλας ξαναβρίσκεται στη θέση του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι και προσπαθεί να θυμίσει ότι οι “εταίροι” μας δεν έχουν κρατήσει τις υποσχέσεις τους.

Ότι από τις 33.000 ανθρώπους που θα έπρεπε να μεταγκατασταθούν, φέτος, από την Ελλάδα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μόνο 3.000 το κατάφεραν και ότι από τους σχεδόν 2.500 ειδικούς, με ή χωρίς εισαγωγικά, που είχε υποσχεθεί η ΕΕ, ούτε… 250 δεν έχουν βρει τον δρόμο για την χώρα μας.

Αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να τα έχει πει πιο δυνατά και πιο έγκαιρα ο κ. Μουζάλας. Γιατί ο Ντε Μεζιέρ ό,τι λέει και τώρα τού το είπε και τον Ιούλιο, όταν συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Αλλά ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής προτίμησε να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα και να δηλώσει για επικοινωνιακούς λόγους ότι “διαπίστωσε αναγνώριση της προσπάθειας που καταβάλλει η Ελλάδα για τους πρόσφυγες”. Και τα ηλεκτρονικά (και τα έντυπα) κανάλια της “αντικειμενικής ενημέρωσης”, των non paper και των δελτίων Τύπου, έμειναν στην “αναγνώριση” και πρόβαλαν μόνο αυτήν.

Αν σε αυτά προσθέσουμε ότι η ελληνική πολιτεία -που είναι υπόλογη για το σύνολο των δράσεων για το Προσφυγικό- διαχειρίζεται μόνο το ένα τρίτο (!) των ευρωκονδυλίων για τους πρόσφυγες, καθώς η μερίδα του λέοντος βρίσκεται στα χέρια των ΜΚΟ, καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι πίσω αλλά μπροστά μας.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.