Όλεθρος στη Γάζα, η Εκκλησία σιωπά, ο Αρχιεπίσκοπος βραβεύεται…

Η είδηση είναι λίγων ωρών. Ένα ίδρυμα απένειμε τα ετήσια δημοσιογραφικά βραβεία του, αλλά το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη σημερινή συγκυρία δεν είναι σε αυτά.

Εμβολίμως βραβεύτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος «για την εκκλησιαστική, ποιμαντική, θεολογική και ευρύτερη πνευματική του προσφορά στον Άνθρωπο και την Κοινωνία», όπως διαβάζουμε στην επίσημη ανακοίνωση.

Ευχάριστο πράγμα είναι οι πάσης φύσεως απονομές βραβείων, το ίδιο και όταν γίνονται στον Αρχιεπίσκοπο. ‘Όμως, η περίοδος που διανύουμε έχει μια ιδιαιτερότητα. Εδώ και μέρες η κατάσταση στη λωρίδα τη Γάζας έχει προσλάβει χαρακτηριστικά αγριότητας για όσους ανθρώπους εξακολουθούν να μένουν εκεί.

Δεν πρόκειται περί πολέμου. Στον πόλεμο πολεμούν μεταξύ τους δύο στρατοί. Εδώ έχουμε μόνο ένα σιδερόφρακτο στρατό, ο οποίος δεν έχει αντίπαλο (η Χαμάς έχει εξοντωθεί, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις αυτού του στρατού και του πρωθυπουργού, ο οποίος δίνει τις εντολές) και απλώς κάθε μέρα εξοντώνει αμάχους. Είτε απευθείας με βόμβες είτε πλαγίως δια της λιμοκτονίας.

Ο ΟΗΕ προειδοποιεί για τον κίνδυνο θανάτου χιλιάδων παιδιών. Και δυτικές χώρες, ακόμα και σύμμαχοι του Ισραήλ, το καταγγέλλουν, έστω στα λόγια, ότι έχει ξεπεράσει κάθε όριο αγριότητας. Διαπράττονται εκεί εγκλήματα πολέμου, άλλωστε, ο Νετανιάχου καταζητείται διεθνώς εδώ και έξι μήνες με ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Ουσιαστικά το Ισραήλ έχει βάλει μπροστά ένα σχέδιο αφανισμού του παλαιστινιακού πληθυσμού, ένα σχέδιο που δεν απέχει από την εθνοκάθαρση.

Και τώρα το προφανές ερώτημα, που μπορεί να έχει ο αναγνώστης: τι σχέση έχουν αυτά με τη βράβευση του Αρχιεπισκόπου από το Ίδρυμα Μπότση; Δεν θα είχαν καμία, αν η Εκκλησία και ο κ. Ιερώνυμος είχαν κάνει ή έστω είχαν πει κάτι για όλα αυτά που γίνονται στη Γάζα τις τελευταίες μέρες. Φευ, τίποτα. Απόλυτη σιωπή.

Η πρώτη καταγεγραμμένη παρέμβασή του έγινε πριν από ενάμιση χρόνο, όταν συναντήθηκε με τον πρεσβευτή του Ισραήλ και εκπροσώπους οικογενειών απαχθέντων από την Χαμάς. Και η τελευταία πριν από ένα χρόνο σε συνάντησή του με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, όπου έκανε μια γενικόλογη ευχή υπέρ της ειρήνης.

Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ιδιαίτερα παρεμβατική σε πολλά, ακόμα και σε όσα αφορούν πολιτικά θέματα ή θέματα που είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας της Πολιτείας. Για παράδειγμα έκανε τις περίφημες λαοσυνάξεις για το «μακεδονικό» και για το θέμα της αφαίρεσης του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες. Ακόμα και για το γάμο των ομοφύλων έκανε παρέμβαση.

Υπάρχουν μερικά αμείλικτα ερωτήματα. Σήμερα που εξολοθρεύονται χιλιάδες άνθρωποι- οι εικόνες των σκελετωμένων παιδιών κατακλύζουν τις οθόνες μας- γιατί η Εκκλησία σιωπά; Δεν τις βλέπουν στην Αρχιεπισκοπή; Δεν βλέπουν και δεν ακούνε ούτε τις αντιδράσεις ξένων θρησκευτικών ηγετών με πρώτον τον Πάπα;

Δεν υπάρχει στην Ελλάδα πρεσβεία των Παλαιστινίων για να τη συναντήσει ο Αρχιεπίσκοπος, όπως συνάντησε την αντίστοιχη του Ισραήλ; Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία; Τα παιδιά που εξοντώνονται από το στρατό ενός κράτους είναι υποδεέστερα θύματα από τα θύματα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης; Νομίζει ο μακαριώτατος και όσοι τον περιβάλλουν και τον συμβουλεύουν ότι, με την επιλεκτική αφωνία τους, προσφέρουν κάποια υπηρεσία στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό, που με το ζόρι ψέλλισαν δυο λόγια και αφού είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες εναντίον της εγκληματικής δράσης του στρατού του Ισραήλ;

Και οι μεν κυβερνήσεις μπορούν να προβάλλουν δικαιολογίες. Η Εκκλησία και ο Αρχιεπίσκοπος έχουν άλλο ρόλο, δεν δικαιούνται να σιωπούν μπροστά σε όσα εγκληματικά συντελούνται στην ευρύτερη γειτονιά μας.

Προφανώς γνωρίζουν την ευαγγελική ρήση για «τους διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες». Όπως γνωρίζουν και του «ουαί υμίν…» του Χριστού για τους υποκριτές…