Bulllying, κότες και συμπάθεια

Όταν το παιδί μας στο σχολείο πέσει θύμα εκφοβισμού, που σήμερα το λένε bullying, ενώ στις μέρες μας το ξέραμε ως «νταηλίκι», οι οδηγίες από τους ειδικούς είναι σαφείς: «Κατ ‘ αρχάς», λένε αυτοί οι ειδικοί, «μάθετε περισσότερα για το περιστατικό, από τους γονείς των άλλων παιδιών και τους δασκάλους στο σχολείο, επικοινωνήστε με τους γονείς του παιδιού που εκφόβισε το δικό σας, απευθυνθείτε στις σχολικές Αρχές ζητώντας τους να λάβουν σχετικά μέτρα, καθησυχάστε το παιδί σας, εξηγείστε του πως δεν φταίει το ίδιο που πέφτει θύμα εκφοβισμού, πείτε του ότι δεν κανείς δεν έχει δικαίωμα να το εκφοβίζει, αλλά μην το ενθαρρύνετε σε καμιά περίπτωση να ανταποδώσει τα ίσα, δηλαδή να απαντήσει με βρισιές και βία στις βρισιές και τη βία των παιδιών που του κάνουν bullying».

Μ’ άλλα λόγια, μαθαίνουμε τα παιδιά μας, όταν αδικούνται, να προσφεύγουν στις Αρχές, τους γονείς και το σχολείο, από το να διεκδικούν τα ίδια τα δικαιώματά τους. Δηλαδή, τα μαθαίνουμε να είναι παθητικά νομιμόφρονα θύματα, που θα προσβλέπουν πάντοτε στη συμπάθεια και την κατανόηση άλλων, ανώτερων, για να βρουν το δίκιο τους.

Η Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, αλλά ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, μοιάζει ανησυχητικά με το παιδί μας που υφίσταται μπούλινγκ στο σχολείο. Ένα άλλο κράτος, ο νταής, ο bully της τάξης του, της γειτονιάς του, του πουλάει νταηλίκι.  Κάθε μέρα, ο νταής του σκάει κι ένα χαστούκι. Του κλέβει τα πράγματά του, ανενδοίαστα, φόρα παρτίδα, που σ’ ένα παιδί μπορεί να είναι γόμες και ξύστρες, και σε μια χώρα βραχονησίδες και θαλάσσιες περιοχές, μετά το βρίζει  και το προκαλεί σκαιά, και στο τέλος του χώνει και μια σφαλιάρα, στέλνοντας ένα πολεμικό του σκάφος να εμβολίσει αυτό του παιδιού, ή τα μαχητικά του να κάνουν βόλτες πάνω από τα νησιά του. Με δυο λόγια, ο νταής της τάξης, το γειτονικό κράτος, πουλάει συστηματικάα τσαμπουκά στο παιδί, στην Ελλάδα.

Και τί κάνει αυτή; Ό,τι λένε οι πολιτικώς ορθοί ειδικοί για το μπούλινγκ: τίποτα. Το παιδί γυρίζει κλαμένο σπίτι του και τα λέει όλα στη μαμά του. Η μαμά του τώρα, ας πούμε η Ευρωπαϊκή Ένωση, μαλώνει ήπια, πολύ ήπια, το άλλο το παιδί, το βίαιο, που μπορεί να μην είναι κακό, όπως λένε οι ειδικοί, αλλά ίσως να έχει οικογενειακά προβλήματα και γι’ αυτό αντιδρά έτσι. Ωραία. Ο νταής της τάξης όμως αδιαφορεί παντελώς για τις νουθεσίες της μαμάς, αλλά και του σχολείου, το οποίο νίπτει τα ς χείρας του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι «σχολικές αρχές», απλώς λένε, κατ’ ουσίαν, «βρείτε τα μεταξύ σας και μη μαλώνετε».

Θαυμάσια. Και τί να κάνει το παιδί, ρε φίλε, ή η πατρίδα, θα με ρωτήσει κάποιος.  Δε ξέρω. Στην εποχή μου, που η πολιτική ορθότητα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο, οι γονείς μας θα μας έλεγαν «εντάξει, πες του να σταματήσει, κι αν όχι, πες το στο δάσκαλο», μπορεί και να τηλεφωνούσαν στους γονείς του άλλου παιδιού, που μας χαστούκιζε καθημερινά, αλλά στο τέλος, εάν δεν διορθωνόταν η κατάσταση, θα μας έλεγαν: «έ βάρα του κι εσύ μια σφαλιάρα, για να μάθει ότι δεν θα κάθεσαι να τις τρώς επ’ άπειρον σαν μαλάκας, χωρίς να αντιδράς. Ακόμα κι αν τις φας, ο νταής θα πάρει το μήνυμα, δηλαδή πως δεν είσαι κότα, και θα το ξανασκεφτεί πριν σε ξαναβαρέσει».

Εγώ δεν μπορώ ούτε καν να υπαινιχθώ μια ανάλογη μέθοδο αντίδρασης απέναντι στις προκλήσεις του γειτονικού μας νταή, γιατί στο κάτω κάτω είμαι 55 χρονών, κι αν γίνει καμιά στραβή δεν θα με πάρουνε πια φαντάρο – άλλοι θα κινδυνέψουν. Κι ύστερα, δεν θέλω να με πούμε ούτε εθνικιστή, ούτε πολεμοκάπηλο, ούτε τσάμπα μάγκα του πληκτρολογίου.

Μόνο σκέφτομαι, ότι εάν κάθεσαι και τρώς χαστούκια συνεχώς, χωρίς να δείχνεις πως δεν θέλεις να τα τρως, πως η αξιοπρέπειά σου δεν σου επιτρέπει να τα τρως, τότε είναι σαν να προκαλείς τον νταή να σου ρίξει κι άλλα. Και γιατί να μη στα ρίξει; Αφού εσύ το μόνο που θα κάνεις είναι να τρέξεις κλαψουρίζοντας στη μαμά και στο δάσκαλο. Εκτός βέβαια κι αν τα γουστάρεις τα χαστουκάκια σου, οπότε πάσο.

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7.