Η Ιστορία είναι υποχρεωτική

Η είδηση, όπως τη διάβασα στο NEWS 24/7, είναι ανησυχητική: «Πολωνοί βουλευτές ενέκριναν την Παρασκευή ένα νομοσχέδιο που προβλέπει ποινές φυλάκισης έως και τρία χρόνια σε όσους χρησιμοποιούν φράσεις που υπονοούν ότι η Πολωνία φέρει ευθύνη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε η ναζιστική Γερμανία.

Το νομοσχέδιο επίσης καθιστά αδίκημα την άρνηση της σφαγής περίπου 100.000 Πολωνών από μονάδες του Ουκρανικού Αντάρτικου Στρατού (UPA) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια κίνηση που ενδεχομένως να αυξήσει τις εντάσεις με την γειτονική Ουκρανία».

Το Ισραήλ ήταν επόμενο να κατηγορήσει τη Βαρσοβία ότι επιχειρεί να «ξαναγράψει την ιστορία» κι ότι «αρνείται το Ολοκαύτωμα», ενώ η Ουάσιγκτον απηύθυνε προειδοποίηση σε ασυνήθιστα αυστηρό τόνο προς τη συντηρητική πολωνική κυβέρνηση.

Λογικό είναι η Πολωνία να μην θέλει να χρεωθεί τις ναζιστικές αγριότητες που διαπράχθηκαν στο έδαφός της, όπως στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, αλλά αυτή η ποινικοποίηση της άλλης, της όποιας άλλης άποψης, είναι ένα βήμα παρακάτω σε ένα ολισθηρό κατήφορο: αυτόν της ποινικής θεώρησης της Ιστορίας. Εδώ και δεκαετίες, ιστορικά ζητήματα, που αφορούν κυρίως το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες, επιλύονται όχι στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων, ή μέσω ιστορικών συγγραμμάτων, αλλά στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ας δούμε τί ισχύει στην Ευρώπη:

Στην Γερμανία ο Νόμος «Volksverhetzung» (υποκίνηση του λαού) τροποποίησε δύο φορές τον γερμανικό ποινικό κώδικα. Με τις τροποποιήσεις αυτές απαγορεύεται η υποκίνηση φυλετικού μίσους κατά ομάδας ή τμήματος του πληθυσμού. Έχει συχνή εφαρμογή στις περιπτώσεις άρνησης του Ολοκαυτώματος στην Γερμανία. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος «αποτελεί προσβολή στην προσωπική τιμή» οποιουδήποτε Εβραίου στη χώρα. Τυχόν δίωξη απαιτεί την συγκατάθεση του παθόντος. Αρχικά προβλεπόταν ποινή φυλάκισης μέχρις ενός έτους ή χρηματικό πρόστιμο, το 1994 η ποινή επεκτάθηκε ως την πενταετή φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο.

Στην Αυστρία ισχύει ο Νόμος 148, που ψηφίστηκε το 1992 ως επέκταση του αρχικού νόμου του 1945 «Verbotsgesetz 1947», ο οποίος είχε θέσει υπό απαγόρευση το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και την προάσπιση των ναζιστικών επιδιώξεων. Ο Νόμος 148 προβλέπει ποινικές κυρώσεις όταν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα, προπαγάνδα ή αναφέρεται το «Ψεύδος του Άουσβιτς», με προβλεπόμενες ποινές που κυμαίνονται από ένα έως είκοσι έτη φυλάκισης.

Στο Βέλγιο, η άρνηση του Ολοκαυτώματος ποινικοποιήθηκε το 1995 ύστερα από την ψήφιση σχετικού νόμου, που επονομάστηκε «La loi anti-négationiste» και τροποποιήθηκε το 1999. Παραβιάσεις του νόμου εκδικάζονται από το Ανώτατο Δικαστήριο και οι προβλεπόμενες ποινές είναι από οκτώ ημέρες έως ένα έτος φυλάκισης και πρόστιμο.

Στην Γαλλία, ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε το 1990 ως τροποποίηση του νόμου περί ελευθερίας του Τύπου. Ο Νόμος 90-615 (αποκαλούμενος και Νόμος Γκεϊσό) ποινικοποιεί την άρνηση του Ολοκαυτώματος, αλλά και όλες τις πράξεις αντισημιτισμού, ξενοφοβίας, ρατσισμού και  αποδοχής του Ναζισμού. Η προβλεπόμενη ποινή είναι από ένα μήνα έως ένα έτος φυλάκισης και πρόστιμο.

Παρόμοια νομοθεσία ισχύει και στην Ισπανία, το Ισραήλ, τη Ρουμανία, και σε άλλες χώρες. Όμως σε κάποιες άλλες, όπως στη Λιθουανία και τη Τσεχική Δημοκρατία, απαγορεύεται και τιμωρείται ή άρνηση διάπραξης ωμοτήτων και γενοκτονιών από τη Ναζιστική Γερμανία, αλλά και από τα κομμουνιστικά καθεστώτα…

Η ανιστόρητη εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού είναι μόνο μία από τις συνέπειες της ποινικοποίησης της Ιστορίας. Εάν υπάρχουν ψευτοϊστορικοί, ή ναζιστές που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα, αυτοί είναι προ πολλού παραδομένοι στη δημόσια και επιστημονική χλεύη, καθώς οι μαρτυρίες περί του αντιθέτου, περί της ύπαρξης του Ολοκαυτώματος, πυργώνονται σαν Έβερεστ πάνω από αυτές τις βλακώδεις, αν όχι ύποπτες απόπειρες ξαναγραψίματος της Ιστορίας.

Όμως, οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες, η Δημοκρατία γενικότερα, είναι δυνατόν να προστατεύσει την ιστορική αλήθεια, την Αλήθεια, με το φόβητρο του Νόμου; Είναι δυνατόν να απειλήσει κάποιος εσάς ή εμένα, πως εάν πούμε πως δεν έγινε η Ελληνική Επανάσταση, θα διωχθούμε ποινικώς, θα πάμε φυλακή ή θα πληρώσουμε πρόστιμο; Αυτό δεν ακούγεται υπερβολικό; Χρειάζεται η Ελληνική Επανάσταση, ή η Γαλλική, η Απόβαση στη Νορμανδία, ή η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, ας πούμε, την ασπίδα του Νόμου; 

Δεν αρκούν τα ιστορικά συγγράμματα, δεν αρκούν οι μαρτυρίες, τα γραπτά, ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα για να τεκμηριώσουν την Ιστορική αλήθεια; Τί φοβόμαστε, αλήθεια, και δεν αφήνουμε όλες τις γνώμες να εκφραστούν ελεύθερα, ακόμα και τις πιο ηλίθιες, ακόμα και τις πιο ανιστόρητες ή εξοργιστικές; Αφού θα αντικρουστούν σθεναρά από κάθε εχέφρονα πολίτη, αφού θα γελοιοποιηθούν, και εντέλει θα καταρρεύσουν…

Δεν καταλαβάινουμε πως απαγορεύοντας την όποια άποψη, κάνουμε μάγκα τον κρετίνο, ή τον φασίστα που την εξέφρασε; Δεν καταλαβαίνουμε πως οι νόμοι αυτοί, που υποτίθεται πως θεσπίστηκαν για να υπερασπίσουν το Κράτος Δικαίου, καταπνίγουν μια βασική συνιστώσα του, που είναι βεβαίως η ελευθερία του λόγου, του όποιου λόγου;

Τέτοιοι νόμοι, τέτοια αχρείαστα δεκανίκια πολιτικής ορθότητας, εν τέλει αποβαίνουν επικίνδυνα, καθώς λειτουργούν ως μπούμερανγκ, ως αυτεπίστροφα προς αυτούς που τα εμπνεύστηκαν και τα επέβαλαν: εάν εγώ σας απαγορεύσω αυστηρά και διά ροπάλου να πείτε πως ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση, δεν θα μπείτε στον πειρασμό να φωνάξετε πως «όχι, ρε, ο ήλιος δεν ανατέλλει από την Ανατολή!», μόνο και μόνο για να να αμφισβητήσετε μια προσβλητική, βλακώδη και αναίτια υπεράσπιση του προφανούς και αυτονόητου;

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7.

(AP Photo)