Πριν ένα μήνα, στα μέσα του Μάη, μια τουρίστρια από τη Νορβηγία, η κυρία Μία Ράμβικ, αποφάσισε να μαζέψει τα σκουπίδια σε ένα αγροτικό δρόμο της Κρήτης, μεταξύ Σταλού και Αγίας Μαρίνας. Έτσι, από μόνη της, και αθορύβως. Την φωτογράφησε και κατέγραψε τη μαρτυρία της ο κ. Σταύρος Πλανάκης, δημοσιεύοντάς την στην ηλεκτρονική έκδοση της καθημερινής εφημερίδας των Χανίων «Χανιώτικα Νέα».
Όπως λέει ο ίδιος, τη βοήθησε, με το αυτοκίνητό του, να μεταφέρει στον κοντινότερο κάδο σακκούλες βάρους δέκα κιλών, τις οποίες είχε τιγκάρει με σκουπίδια, που είχε μαζέψει με τα χέρια της περπατώντας για δύο χιλιόμετρα κάτω από το δυνατό ήλιο.
Ντράπηκα διαβάζοντας την ιστορία της κυρίας Ράμβικ. Γενικώς, δεν πετάω τα σκουπίδια μου κάτω. Ούτε από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Αλλά βέβαια, ούτε και μαζεύω τα σκουπίδια των άλλων. Σαν γνήσιος Έλληνας, είμαι περήφανος – ναι μεν δεν ρυπαίνω, στο μέτρο του δυνατού και εντός λογικών πλαισίων, αλλά ασφαλώς και δεν θα τρέξω ξοπίσω σας, καθώς πετάτε το περιτύλιγμα της σοκολάτας, το άδειο κυπελλάκι του καφέ και τη σακκούλα από τα τσιπς στο δρόμο και την παραλία. «Ο καθένας να μαζεύει τις βρομιές του» είναι το μότο μου, και μέχρι τώρα πίστευα πως είναι σωστό και δίκαιο.
Επίσης, ούτε έχω συμμετάσχει ποτέ σε ομαδικές δραστηριότητες καθαρισμού ακτών, ας πούμε, ενταγμένος σε κάποιο σύλλογο ή οργάνωση που εθελοντικά απορυπαίνει το περιβάλλον. Τα θαυμάζω όλα αυτά, αλλά εκ του μακρόθεν – είπαμε, είμαι ένας γνήσιος Έλληνας. Που όταν περνάει με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή του από κάποιο υπέροχο τοπίο, και βλέπει τα πεταμένα σκουπίδια να το στιγματίζουν, σαν σπυριά ένα όμορφο πρόσωπο, ασφαλώς ελεεινολογεί τους απολίτιστους και αδιάφορους συμπατριώτες του, που θεωρούν όλο τον κόσμο έναν απέραντο σκουπιδοτενεκέ, αλλά μέχρις εκεί.
Ποτέ δεν έχω μπει στον κόπο να σταματήσω, και να αρχίσω να μαζεύω τα απορρίμματα των άλλων. Αν και μου έχει περάσει από το μυαλό, θεωρητικά: για φαντάσου, λέω από μέσα μου, να ήμουν ζάπλουτος. Δεν θα ‘χωνα κάποια μύρια για να καθαριστεί η Ελλάδα απ’ άκρου είς άκρον; Μπορεί – την επόμενη βδομάδα όμως η χώρα θα ξαναγινόταν χωματερή, γιατί το μυαλό είναι αυτό που ρυπαίνει, η νοοτροπία, και όχι τα χέρια των κατοίκων της. Και η νοοτροπία δεν αλλάζει, έτσι δεν είναι; Οπότε, είμαστε άξιοι της τύχης μας και σωτηρία δεν υπάρχει, έτσι έλεγα και πίστευα, μέχρι που έμαθα την ιστορία της κυρίας Ράμβικ.
Πριν από χρόνια με είχε φιλοξενήσει μια φίλη μου, Γιαπωνέζα, στο σπίτι της στο Λονδίνο. Ασφαλώς ήταν αδιανόητο να ανάψω τσιγάρο μέσα στο σπίτι – οκέι, κανένα πρόβλημα, θα καπνίσω έξω, είπα. Καθώς έμπαινα μετά στο σπίτι, είδα, άναυδος, την φίλη μου να βγαίνει έντρομη και να μαζεύει τις δυο γόπες που είχα ρίξει στο δρόμο, μπροστά στο σπίτι της, με ένα χαρτομάντιλο, για να τις πετάξει στον κάδο. Σήμερα, που έμαθα για την κυρία Μία Ράμβικ, δεν νιώθω πια έκπληξη για την πράξη της φίλης μου - μόνο ντροπή για μένα.
*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7
