Να το δω και να μην το πιστέψω

«Πίσω από κάθε μια από τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου υπάρχουν πραγματικές ιστορίες εργαζομένων που χρειάζονται υποστήριξη» δήλωσε στ ο Ραδιόφωνο 24/7 η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, τονίζοντας την απόφαση της κυβέρνησης να υλοποιήσει όλες τις ρυθμίσεις.

Μάλιστα, τόνισε πως για «όσους εργοδότες έχουν περιουσία αλλά δεν πληρώνουν, οι εργαζόμενοι σε διάστημα 15 ημερών θα μπορούν να διεκδικούν μέρος από την περιουσία».

Να το δω και να μην το πιστέψω. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της Υπουργού, ούτε την αποφασιστικότητά της, αλλά μεταξύ μας, δεν υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να εφαρμοστεί αυτό το μέτρο. Όχι στην Ελλάδα τουλάχιστον, όπου, παρόλη τη αριστερή διακυβέρνηση, λέμε τώρα, ο καλός παλιός ανθρωποφαγικός καπιταλισμός κυριαρχεί. Ας μην κοροϊδευόμαστε: οι νόμοι προστατεύουν, πρωτίστως, τον εργοδότη.

Όχι, δεν είμαι ειδήμων στην εργατική νομοθεσία, είμαι όμως εργαζόμενος, και μάλιστα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης – έχω ιδίαν πείρα. Όπως πολλοί, εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, συνάδελφοί μου, έχω λαμβάνειν από προηγούμενο εργοδότη μου. Λεφτά που μου χρωστάει, τα οποία όμως είμαι σχεδόν σίγουρος πως ποτέ δεν πρόκειται να μου τα δώσει.

Γιατί; Διότι, αυτά τα χρήματα, τα δεδουλευμένα, επαναλαμβάνω, τα λεφτά που ίδρωσα και ξενύχτησα για να κερδίσω, που έλιωσα πάνω  από το κομπιούτερ για να εξασφαλίσω, μου τα χρωστάει η εταιρεία του, και όχι ο ίδιος. Βέβαια, στην εταιρεία αυτή πλέον δεν ανήκει ούτε ένα τασάκι… Όμως την ίδια στιγμή, ο κοστουμαρισμένος και γραβατωμένος πρώην εκδότης μου, ο κύριος της καλής κοινωνίας, ο μεγαλόσχημος παράγων της δημόσιας ζωής, ζει πλουσιοπάροχα με τις εξοχικάρες του, τις κοτεράρες του και τις βιλάρες του, ξοδεύοντας αφειδώς τον δικό μου τον ιδρώτα. Με τον ίδιο τον τρόπο ζωής του περιγελάει κάθε έννοια δικαίου. Γιατί; Γιατί μπορεί να το κάνει, γιατί ο νόμος του το επιτρέπει, γιατί η Δικαιοσύνη τον χτυπάει προστατευτικά στον ώμο. Διότι δεν μου χρωστάει προσωπικά ο ίδιος, αλλά η φασματώδης, αεριώδης, νεφελώδης εταιρεία του…

Σαν κι εμένα πλήθος,  μιλιούνια. Συνεπείς, εργατικοί, φιλότιμοι άνθρωποι, που όχι απλώς έχουν εργαστεί για μήνες, ή και για χρόνια απλήρωτοι, περιμένοντας τον αφέντη να βάλει δύο κατοστάρικα μπροστάντζα στον αφυδατωμένο λογαιασμό τους, παρά έχουν βάλει κι από τη τσέπη τους: ναύλα, βενζίνες, μικροέξοδα. Πληρώνουμε, για να μπορούμε να δουλεύουμε απλήρωτοι… Σαν κι εμένα χιλιάδες, που έχουν λαμβάνειν φανταστικά, με κάθε έννοια, ποσά. Χιλιάδες, που τα τελευταία λεφτά τους, τους τα τρώνε οι γιατροί κι οι δικηγόροι…

Οπότε, ναι μεν αξιέπαινη η πρωτοβουλία της κυρία Αχτσιόγλου, πλην όμως, φευ, ας κρατήσουμε και μικρό καλάθι – πολύ μικρό. Πρόσφατα, ένας μεγαλομπαταχτσής του εκδοτικού χώρου ευωχούνταν σε ακριβό μαγαζί. Είχε όμως την ατυχία να πέσει πάνω σε έναν άνεργο δημοσιογράφο, πρώην υπάλληλό του, ο οποίος εργαζόταν ως γκαρσόνι. Ο «επιχειρηματίας», με την μεγάλη προσωπική περιουσία, αναγκάστηκε, πριν φύγει κακήν – κακώς, να υποστεί το δημόσιο «λούσιμο» του αδικημένου ανθρώπου, του συναδέλφου μου, στον οποίο χρωστούσε λεφτά, δεδουλευμένα, αποζημιώσεις… Φυσικά, ο κραγμένος κύριος εκδότης συρρικνώθηκε στις πραγματικές του διαστάσεις, ξανάγινε το ανθρωπάκι που πάντοτε ήταν, ψελλίζοντας «δεν σου χρωστώ εγώ λεφτά, αλλά η εταιρεία….»

Η εταιρεία! Μακάρι να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι εκείνα τα νομικά και θεσμικά όπλα, ώστε να αναγκάσουν τους καθώς πρέπει απατεώνες να πάψουν να κρύβονται πίσω από τις εταιρείες τους, όπως οι νταήδες του σχολείου πίσω από τα φουστάνια της μαμάς τους. Να το δω, και να μην το πιστέψω…