Ο ήσυχος θάνατος της Ντανιέλας

Η Ντανιέλα έφυγε ήσυχα- σχεδόν αθόρυβα. Ήταν μία – πώς το διατυπώνουν οι επώνυμοι;- μία «απλή πολίτις», μία συνηθισμένη, καθημερινή γυναίκα, μια εργαζόμενη μητέρα. Δεν είχε κερδίσει κάποια φήμη, κάποια διάκριση στη ζωή της – δεν ήταν αναγνωρίσιμη, ή δημοφιλής, δεν ήταν δημόσιο πρόσωπο.

Εάν ήταν, ο θάνατός της θα έκανε πάταγο. Εάν ήταν μια πολιτικός και πέθαινε από καρδιακή ανακοπή κατά τη διάρκεια της εργασίας της, στο πολιτικό της γραφείο της, ας πούμε, ή στη Βουλή, θα είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα.

«Μεγάλη απώλεια» και «δυσαναπλήρωτο κενό» θα έλεγαν οι άλλοι πολιτικοί, φορώντας το καταλλήλως συντετριμμένο ύφος για την περίσταση. Εάν ήταν δημοσιογράφος, ω, εδώ να δείτε τί θα γινόταν. Εξηντάρα, με τέσσερα παιδιά, το ένα ανήλικο και το άλλο με ειδικές ανάγκες; Να ξεψυχήσει δουλεύοντας, επί των επάλξεων;

Αμέσως θα βλέπαμε ρεπορτάζ αφιερωμένα σ’ αυτήν, θα μαθαίναμε το πλήρες βιογραφικό της από τις εφημερίδες, στα κοινωνικά δίκτυα θα μνημονευόταν από διαφόρους που είχαν συνεργαστεί μαζί της – «RIP» θα ήταν η κατακλείδα των αναρτήσεων με τα πολλά τα λάικς: «Rest in Peace», (αναπαύσου εν ειρήνη), Ντανιέλα», θα έγραφαν, αποκομίζοντας την ανάλογη επικοινωνιακή υπεραξία από το θάνατό της.

Ή, εάν η Ντανιέλα ήταν καμιά τηλεοπτική περσόνα, επιτυχημένη επιχειρηματίας, συγγραφέας, καλλιτέχνις, ή απλώς πλούσια, αρχόντισσα του τόπου, φανταστείτε τι  κουρνιαχτός θα είχε σηκωθεί με την αποδημία της – ξαφνικά όλοι μας, όλος ο ελληνικός λαός θα ένιωθε φτωχότερος που πέθανε η Ντανιέλα.

Όμως, τώρα, ούτε συλληπτήρια τηλεγραφήματα απο πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες, ούτε ειδικές συνεδριάσεις στη Βουλή, ούτε αυθόρμητες αντιδράσεις του κοινού, ούτε κηδεία δημοσία δαπάνη. Η Ντανιέλα δεν άφησε κανένα ίχνος στην επιφάνεια των ελληνικών δημοσίων πραγμάτων, δεν τάραξε τα νερά.

Η Ντανιέλα έφυγε αθόρυβα, όπως έζησε. Γιατί ανήκε στο πρώτο πάτωμα, στο ισόγειο της τροφικής πυραμίδας. Γιατί ήταν απλώς μια συνηθισμένη γυναίκα, από αυτές που βλέπεις στη ουρά του πιο φτηνού σούπερ μάρκετ, ένα ακόμα κατηφές πρόσωπο που σε κοιτάζει στιγμιαία από το παράθυρο του πρωινού λεωφορείου.

Η Ντανιέλα έφυγε σιωπηλά, γιατί ήταν απλώς μία ακόμα εργάτρια, ένα κύτταρο από την πρώτη ύλη της Ιστορίας, που δούλεψε, κυριολεκτικά, μέχρι θανάτου.  Ήταν ένα από αυτά τα πειραματόζωα που πάνω τους δοκιμάζονται επώδυνες αλλά ρηξικέλευθες πολιτικές, μια πέτρα από το έρμα στις κομματικές γαλέρες, ένα ακόμα χέρι που κρατούσε κερί σε λειτουργίες,  ένα ακόμα ψηφίο από αυτά που συνθέτουν τους πολύ μεγάλους αριθμούς, μια ακόμα υποδιαίρεση του πλήθους, που ένας υποψήφιος βουλευτής της έσφιξε κάποτε το χέρι, ξεχνώντας την το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο.

Τί ήταν η Ντανιέλα; Υπάλληλος καθαριότητας, δηλαδή οδοκαθαρίστρια, σκουπιδιάρισσα, αν δεν καταλάβατε, στο Δήμο Ζωγράφου. Το πρωί της περασμένης Παρασκευής είχε κάνει την βάρδια της κανονικά, αλλά επειδή οι ανάγκες της αποκομιδής ήταν -όπως και παραμένουν- ακόμα αυξημένες, η Ντανιέλα ξανάπιασε δουλειά το ίδιο βράδυ, αν και δεν είχαν περάσει 24 ώρες από την τελευταία βάρδια της, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί. Έτσι, η Ντανιέλα, τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, πάνω που ετοιμαζόταν να ανέβει στο απορριμματοφόρο, έχασε τις αισθήσεις της. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ο θάνατός της από ανακοπή καρδιάς, ο ήσυχος, αθόρυβος θάνατος της Ντανιέλας Πρελορέντζου.

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7.

Φωτογραφία: sooc.gr