Όλα (σκουπ)ίδια κι απαράλλακτα

Όλα (σκουπ)ίδια κι απαράλλακτα
Στιγμιότυπα από το κέντρο της Αθήνας που είναι γεμάτη σωρούς σκουπιδιών λόφω της απεργίας ΠΟΕ-ΟΤΑ. Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017 (EUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ) Eurokinissi

Βαθιά αηδία με πιάνει καθώς περπατώ στους δρόμους της πόλης που μεγάλωσα, όπου τίποτα δεν αλλάζει, τουλάχιστον προς το καλύτερο, εδώ και πολλά – πολλά χρόνια

Υπάρχει ίσως μόνο ένας τρόπος να συμβιώσει κανείς με τους δύσοσμους λόφους των σκουπιδιών που σιγοβράζουν κάτω από τον ανελέητο καύσωνα στους δρόμους της Αθήνας – να τα δει ως έργα τέχνης. Κάτι σαν μια ανοιχτή, αστική installation, σαν μια εικαστική παρέμβαση, που θα μπορούσε να ενταχθεί μια χαρά σε κάποια σούπερ προχώ διεθνή έκθεση μοντέρνα τέχνης. 

Διότι εάν τα πάρεις στα σοβαρά, εάν συνυπολογίσεις τη βρώμα, την αθλιότητα, τα μικρόβια, τα κουνούπια, τις κατσαρίδες, τα ποντίκια και τον κίνδυνο επιδημίας από τη συσσώρευση των σκουπιδιών, τότε δεν σου μένει παρά μόνο η βία, έστω και η λεκτική, για να αντιδράσεις απέναντι σε αυτούς που μοιράζονται την ευθύνη για τη μετατροπή μιας πόλης σε σκουπιδοτενεκέ, καλοκαιριάτικα.

Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι συνδικαλιστές, οι μόνιμοι και οι έκτακτοι υπάλληλοι στην αποκομιδή, οι ιδιωτικές εταιρείες, τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα – ποιος φταίει που οι σωροί των απορριμμάτων απλώνουν τη μιασματική τους αποφορά μέχρι τα ουράνια;  Η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης;

Οι ύποπτες δεσμεύσεις και η στείρα μικροπολιτική τακτική της Αντιπολίτευσης; Τα αντικοινωνικά αντανακλαστικά των συνδικαλιστών, που ναι μεν αγωνίζονται για το ψωμί τους, αλλά εις βάρος του κοινωνικού συνόλου; Τα σκοτεινά συμφέροντα ιδιωτών που θέλουν να βάλουν χέρι στο χρυσωρυχείο των σκουπιδιών; 

Ή μήπως οι σκληρές μνημονιακές δυνάμεις, οι δανειστές, οι κακοί Ευρωπαίοι,  ή οι σκοτεινοί κύκλοι που έχουν συνωμοτήσει ενατίον της πατρίδας μας;

Δεν ξέρω  – όλοι αυτοί μαζί, λίγο ο καθένας, κανείς τους. Αυτό που ξέρω είναι η βαθιά αηδία που με πιάνει καθώς περπατώ στους δρόμους της πόλης που μεγάλωσα, όπου τίποτα δεν αλλάζει, τουλάχιστον προς το καλύτερο, εδώ και πολλά – πολλά χρόνια. Όλα σκουπ-ίδια και απαράλλακτα. Γι’ αυτό σας λέω – ας τα δούμε ως ένα πελώριο, εκτεταμένο, αναπεπταμένο έργο τέχνης, ως μια αισθητική παρέμβαση στον αστικό ιστό, που αποσκοπεί στην «ευαισθητοποίηση των πολιτών». Ας γίνει Τέχνη η ζωή μας, μπας και την αντέξουμε – τη ζωή, όχι την Τέχνη.

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα