Πείτε, αν τολμάτε, σε Κύπριους πρόσφυγες του ’74 ότι στηρίζετε το Ισραήλ

Τo καλοκαίρι που πέρασε διαδηλώσαμε για την Παλαιστίνη. Αναγνωρίζαμε ότι στην άλλη πλευρά υπήρχε μία σχετική αμηχανία. Πως να υπερασπιστείς κάτι τόσο καταφανώς άδικο όπως η γενοκτονική συμπεριφορά του Ισραήλ; Ισως γι’ αυτό επιστράτευσαν την Κύπρο. “Δεν λέτε όμως κάτι για την Κύπρο” ή “την εισβολή του 74 την ξεχάσατε”.

Μέσα από τη μυωπική αυτή αντίδραση αναδεικνύεται όντως μία πολύ μεγάλη αλήθεια. Οτι όσα υπέστησαν οι ελληνοκύπριοι από τις τουρκικές επιχειρήσεις το καλοκαίρι του 1974 θυμίζουν σε πολλά σημεία το παλαιστινιακό δράμα διαρκείας.

Οι περιουσίες των εκτοπισμένων (σπίτια, χωράφια και οτιδήποτε άλλο) έπεσαν στα χέρια των κατακτητών. Οι κατακτητές τις μοίρασαν σε πληθυσμούς που αναγκάστηκαν να φύγουν από τις ελεύθερες περιοχές ή σε ξένους (Τούρκους και άλλους) που απλά ενδιαφέρονταν να κατοικήσουν στην περιοχή αγνοώντας το προσφυγικό δράμα των προηγούμενων ιδιοκτητών. Εγιναν, με λίγα λόγια, έποικοι.

Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν τον εποικισμό της γης του στο πετσί τους τουλάχιστον τα τελευταία 77 χρόνια. Ιδιαίτερα στη Δυτική Οχθη το Ισραήλ δεν έχει σταματήσει να ιδρύει “κοινότητες” εποίκων αρπάζοντας απλά τις περιουσίες από τα χέρια των νόμιμων κατόχων τους. Πρόκειται για μία πολιτική, που εκτός από εξόφθαλμα ανήθικη, είναι παράνομη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Τα δε ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταδικάζουν και καλούν το Ισραήλ να συμμορφωθεί θα γεμίσουν ιστορικά αρχεία. Ακόμα και οι ΗΠΑ έχουν αναγκαστεί να καταδικάσουν αυτό το φαινόμενο.

Τούτων δοθέντων θα είχε πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον αν ένας Ελλαδίτης ή Κύπριος πολιτικός επιχειρούσε να αναλύσει σ’ ένα ελληνοκύπριο πρόσφυγα του 1974 γιατί Ελλάδα και Κύπρος στηρίζουν με όλες τις δυνάμεις ένα κράτος που έχει εξελίξει τον εποικισμό σε προσοδοφόρα επιστήμη.

Ταξιδεύοντας πέρυσι στην Κύπρο για τις ανάγκες των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ “Κύπρος: Οι άνθρωποι που δεν ξέχασαν” μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους που άφησαν στα κατεχόμενα τα σπίτια και τα χωράφια τους, τις πιο τρυφερές τους αναμνήσεις δηλαδή.

Η αφήγηση του Κύπρου Πεππέκου, ελληνοκυπρίου πρόσφυγα από τη Λάπηθο, θα μας μείνει αξέχαστη. Ο άνθρωπος, όταν άνοιξαν τα σημεία ελέγχου, σχεδόν 20 χρόνια μετά την εισβολή και το ξεριζωμό του, θέλησε να επισκεφθεί το πατρικό του σπίτι. Οπλίστηκε με δύναμη και κουράγιο αλλά όταν διαπίστωσε ότι το σπίτι του κατοικείτο από Αγγλίδα (η οποία μάλιστα δεν του επέτρεπε την είσοδο) ξέσπασε. Φώναζε και χειρονομούσε έντονα. Είδε, με οργή, ότι οι νέοι ιδιοκτήτες είχαν ξεριζώσει και τις αγαπημένες του λεμονιές, που τις είχε φυτέψει με τα χέρια του. Τελικά η Αγγλίδα έποικος κάλεσε την αστυνομία.

Κατά την αφήγηση, δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα του κ. Πεππέκου. Το γεγονός τον είχε τραυματίσει πολύ βαθιά. Αλησμόνητη θα μας μείνει φράση ότι “και τώρα να μου πείτε να πάω να μείνω εκεί, εγώ πάω. Τόσο πολύ ποθώ να πεθάνω στη γη που γεννήθηκα”.

Πως είναι δυνατόν λοιπόν η Κύπρος, με το 1/3 σχεδόν του εδάφους της παράνομα κατεχόμενο και με τους ελληνοκύπριους πρόσφυγες ακόμα εν ζωή, να στηρίζει ένα κράτος που σκοτώνει σωρηδόν και οικειοποιείται ξένες περιουσίες; Πως κοιτούν ο κύριος Χριστοδουλίδης και οι Υπουργοί του αυτόν τον κόσμο, τον ξεριζωμένο από τις εστίες του, στα μάτια;

Οσο για τους Ελλαδίτες συναδέλφους τους, “κρείττον εστί το σιγάν του λαλείν”. Κοινώς, ας σωπάσουν. Την κυπριακή τραγωδία την προξένησαν με τις προδοτικές ενέργειές τους τα “γεράκια” της ελληνικής χούντας που βάλθηκαν να εκπαραθυρώσουν τον πρόεδρο Μακάριο δίνοντας έτσι το πάτημα στην Τουρκία να εισβάλλει παράνομα (και να δημιουργήσει τετελεσμένα επί του πεδίου που διαρκούν ήδη 51 χρόνια).

Και ως γνωστόν, η χούντα προέρχεται από την ιδεολογική μήτρα της ελληνικής δεξιάς, αποτελεί σαρξ εκ της σαρκός της.

Είναι, λοιπόν, το παράδειγμα της Κύπρου που μάς δείχνει το δρόμο τον οποίο οφείλει να ακολουθήσει η χώρα στο παλαιστινιακό, αν πραγματικά πιστεύει στο διεθνές δίκαιο που τόσο πολύ χρησιμοποιεί ως ρητορικό σχήμα σε κάθε ανακοίνωση που αναφέρεται στις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Η θα είμαστε, όντως, στην πλευρά του δίκιου, του λαού δηλαδή ο οποίος πέφτει θύμα γενοκτονίας και αναρίθμητων στρατιωτικών εισβολών, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και την Κύπρο, ή θα στηρίζουμε τη γενοκτονική, ακροδεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου που επιθυμεί να επιβάλλει την “τελική λύση” στη Γάζα. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Εκτός και αν πιστεύουμε στο δίκαιο του ισχυρού. Αν έχει συμβεί μία τόσο δραματική μεταστροφή στην εξωτερική μας πολιτική, καλό θα είναι να το ξέρουμε. Γιατί αν πράγματι είναι έτσι, στο βάθος αχνοφαίνονται νέες εθνικές καταστροφές..