Πείτε επιτέλους τι προτείνετε στην εξωτερική πολιτική

Διαβάζεται σε 3'
Ο Κυριάκος Βελόπουλος, στη συζήτηση στη Βουλή
Ο Κυριάκος Βελόπουλος είναι έτοιμος να απογειωθεί με προορισμό την Πόλη Dimitris Kapantais / SOOC

Ακόμα κι αν είχαμε κυβέρνηση Φάμελλου, Ανδρουλάκη ή Τσίπρα, η εξωτερική πολιτική θα κινούνταν στους ίδιους άξονες. Γιατί; Διότι στα εθνικά ζητήματα υπάρχει στρατηγική συνέχειας. Οχι πάντα ομολογημένη, αλλά υπαρκτή.

Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών στη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική, μου γεννήθηκαν ορισμένες εύλογες απορίες. Και για να μη χάνουμε χρόνο με τα αυτονόητα, σπεύδω εξαρχής να υιοθετήσω την κριτική που βλέπει τη χώρα να τσαλαβουτά στα λιμνάζοντα νερά της γεωπολιτικής της απαξίωσης. Καμία διαφωνία, ας μην το κουράζουμε.

Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι τι ακριβώς προτείνουν όσοι καταγγέλλουν την υφιστάμενη εξωτερική πολιτική. Ακούσαμε πολλά για ανεπάρκεια, για αδράνεια και κατώτερη των περιστάσεων διπλωματία, αλλά εναλλακτικό σχέδιο δεν ακούσαμε. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να περιγράψει έναν ρεαλιστικό οδικό χάρτη για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα από εδώ και πέρα.

Παράδειγμα πρώτο: η αντιπολίτευση εγκαλεί τον Πρωθυπουργό επειδή πήγε στην Αίγυπτο ως «κομπάρσος». Δεκτό. Αλλά και ο Μακρόν και η Μελόνι βρέθηκαν εκεί με παρόμοιο ρόλο. Τι θα έπρεπε να κάνει ο Μητσοτάκης για να μην είναι κομπάρσος; Να σκουντήσει τον Τραμπ (που στεκόταν ακριβώς μπροστά του) και να του πάρει το μικρόφωνο;

Παράδειγμα δεύτερο: ζητήθηκε άμεση αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους και κυρώσεις στο Ισραήλ, τον στενότερο σύμμαχο μας στην περιοχή. Ακούγεται ηθικά υψηλό, κανείς δεν διαφωνεί. Τι θα κέρδιζε η Ελλάδα αν γυρνούσε την πλάτη στο Ισραήλ; Αξιοπρέπεια; Ελάτε τώρα! Στη διπλωματία δεν υπάρχει κενό ισχύος: ό,τι αφήνεις, το παίρνει κάποιος άλλος. Όσοι δε αναφέρουν ως παράδειγμα την Ισπανία, ξεχνούν ότι οι Ίβηρες διατηρούν ισχυρή στρατηγική σχέση με την Τουρκία.

Παράδειγμα τρίτο: «Δεν απαντάμε στις τουρκικές προκλήσεις». Σύμφωνοι. Να δείξουμε δόντια; Πώς; Με επίδειξη στόλου στο Αιγαίο; Με θερμό επεισόδιο; Με τον Βελόπουλο να καλπάζει προς την Πόλη; Αυτά είναι επικίνδυνες φαντασιώσεις. Η πραγματικότητα είναι ότι σήμερα η Ευρώπη λέει ξεκάθαρα στην Τουρκία: αν θες ευρωπαϊκό αμυντικό ρόλο, θα τα έχεις καλά με τα κράτη-μέλη.

Παράδειγμα τέταρτο: «Χαλάσαμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία». Ας σοβαρευτούμε. Θα έπρεπε δηλαδή να διαφοροποιηθούμε από τον πυρήνα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, την ώρα που έχουμε απέναντι μια αναθεωρητική δύναμη και μια ανοιχτή απειλή; Από πότε το «είμαστε μόνοι μας» είναι στρατηγική;

Παράδειγμα πέμπτο: «Οι Αμερικανοί μάς θεωρούν δεδομένους». Μα τι ακριβώς εννοούν; Ότι πρέπει να παριστάνουμε τους «δύσκολους» στο όνομα μιας δήθεν εθνικής περηφάνιας; Να τους εκβιάσουμε; Να κλείσουμε τη Σούδα; Η Ελλάδα χτίζει ισχύ μέσω συμμαχιών, όχι με σκηνοθετημένες παρεξηγήσεις.

Και τώρα το καλύτερο: ακόμα κι αν είχαμε κυβέρνηση Φάμελλου, Ανδρουλάκη ή Τσίπρα, η εξωτερική πολιτική θα κινούνταν στους ίδιους άξονες. Γιατί; Διότι στα εθνικά ζητήματα υπάρχει στρατηγική συνέχειας. Οχι πάντα ομολογημένη, αλλά υπαρκτή. Και ξέρετε τι άλλο; Αν σήμερα η Νέα Δημοκρατία ήταν αντιπολίτευση, πάλι θα κατήγγειλε «ενδοτισμό» έναντι της Τουρκίας. Όπως υπονόμευσε – όσο μπορούσε – τη Συμφωνία των Πρεσπών, παρότι απελευθέρωσε την ελληνική διπλωματία από ένα χρόνιο βάρος. Αλλά βλέπετε, οι «πατριωτικές κορώνες» κόβουν εισιτήρια. Και θα κόβουν πάντα.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα