Πετάνε στα σκουπίδια την ευκαιρία, χαρίζουν στον Μητσοτάκη τρίτη θητεία…

Το μετά τη ΔΕΘ παιχνίδι άρχισε να εξελίσσεται όπως ακριβώς προβλεπόταν, καμιά έκπληξη.

Το πρώτο κύμα των δημοσκοπήσεων ήρθε. Και ο καθένας διαβάζει ό,τι τον βολεύει. Άλλος ότι οι παροχές Μητσοτάκη  ανέβασαν τα ποσοστά της ΝΔ, άλλος ότι τα μέτρα πήγαν στον κουβά και άλλος -το πιο σωστό- ότι ταμείο δεν μπορεί να  γίνει πριν βγουν, αν βγουν, στο μεϊντάνι ο Τσίπρας και ο Σαμαράς.

Ένα «λάθος» (δηλαδή σκόπιμο) που κάνουν όσοι θέλουν να προσφέρουν καλή υπηρεσία στον Μητσοτάκη και στους δικούς του είναι να κρύβουν το πραγματικό αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης και να προτάσσουν το εικαζόμενο, δηλαδή την επιθυμία τους. Πραγματικό αποτέλεσμα είναι η πρόθεση ψήφου. Και σε αυτήν η ΝΔ είναι κάτω και από το 25%. Εικαζόμενο αποτέλεσμα είναι η «εκτίμηση ψήφου», δηλαδή η γνώμη του δημοσκόπου. Η οποία έχει (πολύ) σχετική αξία, διότι είναι απολύτως υποκειμενική. Αν αγαπάει τον Μητσοτάκη, τσιμπάει το ποσοστό του. Αν όχι, το φρενάρει. Συνήθως συμβαίνει το πρώτο.

Θυμίζω ότι όλες οι δημοσκοπήσεις, που έγιναν την τελευταία βδομάδα πριν από τις περσινές ευρωεκλογές, έδιναν στη ΝΔ αυτό που ήθελε: ποσοστό περί το 33% (δηλαδή όσο και στις προηγούμενες του 2019), «για να μην έχει πρόβλημα ο Μητσοτάκης». Το κοντέρ έγραψε 28%, οι «εκτιμητές» λούφαξαν και από τότε άρχισαν τα προβλήματα για τον Μητσοτάκη. Τι δηλοί ο μύθος: διαβάστε μόνο τα πρωτογενή στοιχεία και αφήστε τις «εκτιμήσεις». Σε μη εκλογική περίοδο δεν έχουν αξία.

Πρώτο συμπέρασμα: Οι παροχές από τη ΔΕΘ δεν φτάνουν για «να αλλάξει το κλίμα». Θα χρειαστεί ο Μητσοτάκης να κάνει και άλλες σε λίγους μήνες. Πάντως, αν ποντάρει ότι θα τις κάνει του χρόνου την ίδια περίοδο, για να επιδράσουν σωρευτικά στις εκλογές του 2027, μάλλον κάτι υπολογίζουν λάθος. Αν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2026, έχουμε την ίδια εικόνα, το παιχνίδι της αυτοδυναμίας θα έχει χαθεί οριστικά και ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αρχίσει να πλευρίζει οτιδήποτε στα δεξιά του μπορεί να συγκυβερνήσει μαζί του.

Υπάρχουν ένας-δυο «άγνωστοι Χ», που ενδεχομένως θα αλλάξουν κάποια δεδομένα. Βασικός «άγνωστος» είναι ο Αλέξης Τσίπρας και το «κόμμα του», αν το φτιάξει. Υπό όρους θα αλλάξει τα δεδομένα στον απέναντι από τη ΝΔ χώρο. Και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι «θα ευνοήσει τον Μητσοτάκη». Τώρα δεν μπορεί να μετρηθεί τίποτα και οι όποιες μετρήσεις είναι απλώς προσπάθειες επηρεασμού προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Μια συνέντευξη σε ξένη εφημερίδα, κάποιες ομιλίες σε συμπόσια και μερικές αναρτήσεις σε Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν συνιστούν άσκηση πολιτικής, προετοιμασία εδάφους ίσως. Μόλις ο Τσίπρας πάει στην πρώτη αναμέτρηση με τον Μητσοτάκη και όταν αρχίσει να βγαίνει «στο δρόμο», θα δούμε προς τα που θα πάει το πράγμα.

Υπάρχει ο «άγνωστος Χ» Σαμαράς. Λιγότερο άγνωστος, αλλά όχι και λιγότερο επικίνδυνος- για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη- από τον Τσίπρα. Διότι ο Σαμαράς δεν πάει μεν να κυβερνήσει, αλλά μπορεί να αφαιρέσει από τη ΝΔ ένα μικρό αλλά κρίσιμο ποσοστό, που μπορεί να οδηγήσει τον Μητσοτάκη στην έξοδο.

Για παράδειγμα, φαντάζεται κανείς τι θα συμβεί το βράδυ των εκλογών, αν η ΝΔ πέσει κάτω και από το 28% των ευρωεκλογών; Και, ακόμα χειρότερα, αν δεν πιάσει το πολύ κρίσιμο 25%; Γιατί πολύ κρίσιμο; Διότι χωρίς το 25% το πρώτο κόμμα δεν παίρνει καθόλου «μπόνους» και δεκάδες βουλευτές της ΝΔ θα μείνουν εκτός Βουλής. Το αποτέλεσμα θα εκληφθεί ως συντριβή και θα έχουμε αλλαγή αρχηγού. Τα μεγάλα κόμματα ξέρουν να αντιδρούν, έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Το κακό είναι ότι δεν το έχει η άλλη πλευρά. Διότι ακόμα και με ένα τέτοιο συντριπτικό σε βάρος της αποτέλεσμα, η ΝΔ πάλι πρώτη θα είναι. Διότι απέναντι δεν υπάρχει άλλο μεγάλο κόμμα, όπως υπήρχε το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2009 και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012, ώστε να την αντικαταστήσουν στην κυβέρνηση.

Είναι, όντως, αυτοκτονικό για την απέναντι παράταξη να έχει πολυδιασπαστεί σε κάμποσα μικρομεσαία και μικρά κόμματα και να μη μπορέσει να αφαιρέσει από τη ΝΔ την πρωτιά, ακόμα και στην περίπτωση που το εκλογικό σώμα την κατεβάσει στο 25%

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε μια ακόμα επίδειξη μικρομεγαλισμού, ζήτησε εκλογές, για να έρθει πρώτο το ΠΑΣΟΚ «έστω και με μία ψήφο διαφορά». Αλλά δεν λέει με ποιους θα συνεργαστεί την επομένη για να σχηματίσει κυβέρνηση, αν το εκλογικό σώμα του δώσει αυτήν τη μία παραπάνω ψήφο. Πετάει τη μπάλα στο εκλογικό σώμα («αυτό θα αποφασίσει»), σαν να του λέει να πάρει «γουρούνι στο σακί».

Όμως, αυτό δεν είναι υπεύθυνη στάση κόμματος και αρχηγού. Λευκές επιταγές δεν υπογράφονται. Ούτε οι πιο ισχυροί ηγέτες δεν το ζητούσαν αυτό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ζητούσε -και έπαιρνε- αυτοδυναμία. Αυτό ζητάει και πιστεύει ότι θα πάρει ο Ανδρουλάκης; Ο Ανδρέας έλεγε σταθερά ότι κάνει μονομέτωπο αγώνα (κατά της Δεξιάς) και καλούσε την Αριστερά σε συστράτευση και συμπόρευση .

Ο Ανδρουλάκης κάνει μια επίθεση στον Μητσοτάκη και την ισορροπεί με αναφορές στο παρελθόν του Τσίπρα. Αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα; Το 2015;

Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπέστη τα πάνδεινα το 1989, αλλά το 1993, λίγο πριν από τις νικηφόρες εκλογές, είπε «βάζω το ’89 στη μπάντα» και κάλεσε την Αριστερά να συγκυβερνήσουν. Ήξερε ότι δεν θα τη χρειαστεί, θα είχε αυτοδυναμία. Αλλά δεν έπαιζε σε δύο ταμπλό, έλεγε από πριν τι θέλει και τι θα έκανε μετά. Δεν πετούσε το μπαλάκι στους ψηφοφόρους. Αυτό σημαίνει ηγέτης.

Τι από όλα αυτά κάνει το σημερινό ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρουλάκης, ώστε να ελπίζουν ότι θα επαναφέρουν το πλήθος των άλλοτε ψηφοφόρων τους που έχουν πάει στο σπίτι τους; Πώς θα ξεκολλήσουν από το 13%, αν δεν λένε στον κόσμο αυτόν τι θα κάνουν μετά τις εκλογές;

Ιστορικά, όσες φορές η προοδευτική παράταξη ήταν διασπασμένη σε πολλά κόμματα και κομματίδια, με πολλούς αρχηγούς και αρχηγίσκους, η Δεξιά κυβερνούσε αδιατάρακτα. Αυτό είναι κανόνας. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Και όποιος μικρομεσαίος ή μικρός ψελλίζει «πάμε για νίκη» απλώς κοροϊδεύει.

Στις περσινές ευρωεκλογές η ΝΔ είχε 28% και τα τρία όμορα κόμματα της Κεντροαριστεράς και  Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά) 30%.  Όσοι ισχυρίζονται ότι τυχόν σχηματισμός μιας ενιαίας παράταξης δεν θα άθροιζε το σύνολο των ποσοστών τους, απλώς υπεκφεύγουν. Ναι, κάποιοι δεξιόστροφοι του ΠΑΣΟΚ ή (πολύ) αριστερόστροφοι του πρώην ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αθροίζονταν. Όμως, από την άλλη, μια τέτοια κίνηση μπορεί να δημιουργήσει πολιτική δυναμική, η οποία θα συσπειρώσει πλήθη ψηφοφόρων, που εδώ και δύο χρόνια απέχουν και κάθονται στο σπίτι τους απογοητευμένα από την πολυετή κυριαρχία της ΝΔ.

Το συμπέρασμα είναι προφανέστατο: αν τα συγγενή κόμματα της αντιπολίτευσης συνεχίσουν να πορεύονται κατά μόνας αγνοώντας την αποδοκιμασία αυτής της επιλογής από το εκλογικό σώμα, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να χαρίσουν άλλη μια θητεία στη ΝΔ και σε κάποιον συνεταίρο της, με ή χωρίς Μητσοτάκη.

Κι όποιος δεν (το) καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Αν το καταλαβαίνει και συνεχίζει στα ίδια, τόσο το χειρότερο…