Πιο δεξιά ο… τοίχος

Έντεκα ολόκληρα λεπτά μιλούσε για το Προσφυγικό ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού κατακεραυνώνοντας την κυβέρνηση, τον Καμμένο, την Χριστοδουλοπούλου και -πολύ προσεκτικά είναι αλήθεια- τον Μουζάλα, αλλά δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε μία πρόταση για το τι πρέπει να γίνει.

Με όρους τηλεοπτικού τοκ σόου, ο Γρηγόρης Ψαριανός θυμήθηκε τι έλεγαν… πέρυσι, πρόπερσι και πριν πέντε χρόνια, ο Σύριζα και τα στελέχη του, αλλά δεν μπόρεσε να θυμηθεί ούτε μία θέση του κόμματός του που να έλυνε το ένα ή το άλλο πρόβλημα, ώστε να εγκαλέσει με χειροπιαστά στοιχεία και όχι λαϊκίστικα, την κυβέρνηση που δεν την έλαβε υπόψη της.

Και αυτό είναι το πρώτο ζήτημα με τους “μεταρρυθμιστές”: Κατηγορούν τους άλλους -ή για να είμαστε ακριβείς την κυβέρνηση και την αριστερά- για λαϊκισμό αλλά αντί κριτικής έχουν μόνο… λαϊκίστικες κορόνες για τον “τουρισμό που επλήγη”, τις “σκηνές στην Κω ή την Σάμο, τη Λέσβο, τη Μυτιλήνη και τα άλλα νησιά”, με την απαραίτητη επεξήγηση ότι “αυτό είναι αστείο”! Ότι δηλαδή έκαναν στα παλιά αμερικάνικα σίριαλ του συρμού με τα ηχογραφημένα γέλια κάθε φορά που ακούγονταν κρυάδες.

Αυτό είναι το δεύτερο πρόβλημα των “Μένουμε Ευρώπη”: Η αδυναμία τους να ξεφύγουν από ένα επίπεδο καφενόβιας συζήτησης από αυτές που βαριούνται όσοι έχουν την ατυχία να τις υφίστανται και ο υποβιβασμός των πάντων στα μέτρα των τηλεοπτικών παράθυρων. Εξυπναδούλες, κλισέ και ψευτοτσαμπουκάδες, μήπως κρυφτεί η έλλειψη προετοιμασίας, το έλλειμμα συγκρότησης και η παντελής ένδεια επιχειρημάτων.

Και όλα αυτά γίνονται βέβαια χειρότερα καθώς το Ποτάμι μήνα τον μήνα στερεύει, το ακραίο Κέντρο ολοκληρώνει τον προορισμό του αφού άνοιξε τον δρόμο στον Μητσοτάκη, και τα στελέχη του κοιτάζουν πλέον όλο και δεξιότερα μήπως βρεθεί άλλος τρόπος επανεκλογής τους.

Και εδώ εμφανίζεται το τρίτο και σημαντικότερο πρόβλημα των ακροκεντρώων: Παρά τα ο θεός να τα κάνει ευφυολογήματα και τα ανεκδοτάκια με τα οποία δεν γελάει κανείς -και ίσως ακριβώς γιατί επέλεξαν αυτόν τον τρόπο “πολιτικής”- ο μισερός λόγος τους κλίνει όλο και δεξιότερα, συναντώντας τους Γεωργιάδηδες και τους Βορίδηδες, και το Ποτάμι τους καταλήγει στα βουρκονέρια.

Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν ότι αυτό που έμεινε από την “παρέμβαση” του Ψαριανού για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ήταν ο ορισμός της απανθρωπιάς, η κραυγή του “να τελειώνουμε με τις ιδεοληψίες ότι όλοι αυτοί είναι άνθρωποι”!

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας