Ποιοι να (μην) ανησυχούν για τον Τσίπρα…

Το εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα δεν θα είχε καμιά τύχη αν στην πολιτική μας ζωή συνέβαινε το αυτονόητο. Δηλαδή, αν είχαμε μια ισχυρή κυβέρνηση και, ταυτόχρονα, μια ισχυρή αντιπολίτευση, έτοιμη να τη διαδεχθεί.

Με αυτό το αυτονόητο πορεύθηκε η χώρα στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης και είχε σταθερότητα. Κανονική, όχι σαν τη σημερινή πάνω στην οποία κινδυνολογεί η κυβερνητική προπαγάνδα. Ότι, τάχα, «απειλείται» (η «σταθερότητα»), επειδή απειλείται η αυτοδυναμία και κατ’ επέκταση το εφταετές ιμπέριουμ της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Όχι, δεν απειλείται η σταθερότητα (η κανονική). Το αντίθετο. Αυτή θα ενισχυθεί, αν εκλείψει το  είδος της πολιτικής ανωμαλίας που ζούμε. Διότι είναι ανωμαλία να μην υπάρχει εναλλακτική λύση. Η δημοκρατία δεν είναι μονοκαλλιέργεια. Στις δημοκρατικές χώρες οι ψηφοφόροι (πρέπει να) έχουν εναλλακτικές. Δεν πρέπει να βλέπουν μπροστά τους αδιέξοδο.

Και αυτό συμβαίνει σήμερα.

Πρώτον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στον έβδομο χρόνο διακυβέρνησης και έχει απέναντί γης, σε όλα τα σοβαρά θέματα, από το 60% έως το 80% των πολιτών. Οι τελευταίες εκλογές (28%) και όλες οι δημοσκοπήσεις (κάτω από το 28%) αποδεικνύουν ότι η ΝΔ δεν μπορεί να κυβερνήσει ξανά όπως μέχρι τώρα, αυτοδύναμη. Δεν το θέλει η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων.

Δεύτερον, παρά την αποδοκιμασία αυτήν προς την κυβερνώσα Δεξιά, η επίσης συντριπτική πλειοψηφία δεν βλέπει εναλλακτική λύση στον αντίπαλο πόλο, κεντροαριστερό και αριστερό, όπως συνέβαινε μέχρι το 2009 με το ΠΑΣΟΚ και το 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται:

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν παραμέρισε ο Αλέξης Τσίπρας, κατάφερνε να ανασυγκροτηθεί, να πατήσει πάνω στο 17% που του άφησε και να προβάλλει σήμερα ως ισχυρός παίκτης, ο Τσίπρας θα συνέχιζε να είναι απλός βουλευτής του χωρίς περαιτέρω ρόλο.

Αν το ΠΑΣΟΚ, εκμεταλλευόμενο την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπεταγόταν και γινόταν εκείνο το αντίπαλο δέος στη ΝΔ του Μητσοτάκη, ο Τσίπρας θα καθόταν στ’ αβγά του και θα πηγαίναμε παρακάτω.

Αν οι δύο πολιτικοί χώροι είχαν καταφέρει να συνεννοηθούν, να ξεπεράσουν την πολυδιάσπαση του προοδευτικού χώρου και να συμπήξουν ενιαίο μέτωπο απέναντι στη ΝΔ, ο Τσίπρας θα ήταν απλώς ένα κομμάτι αυτού του μετώπου.

Επειδή τίποτα από τα τρία δεν συμβαίνει, ο πρώην πρωθυπουργός όχι απλώς δικαιούται, αλλά υποχρεούται να αποκαταστήσει την κανονικότητα (ισχυρή δύναμη στην αντιπολίτευση ως εναλλακτική στην διαρκώς υποχωρούσα ΝΔ) σπάζοντας το αδιέξοδο, που δεν είναι καλό για κανέναν.

Ναι, ο Τσίπρας δεν είναι νέο πρόσωπο. Αλλά εφτά χρόνια τώρα δεν έχουμε δει άλλα νέα.

Ναι, ο Τσίπρας κουβαλάει φθορά από τη διακυβέρνησή του. Αλλά ποιος πρωθυπουργός δεν την κουβαλάει;

Όμως, ο Τσίπρας είναι αυτή τη στιγμή το μοναδικό πολιτικό πρόσωπο που, ενδεχομένως, μπορεί να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Η πρώτη απόδειξη ήρθε με την παραίτησή του.

Όσοι είχαν «αποφασίσει» με περισσή βεβαιότητα ότι «δεν θα κάνει τίποτα, μια χαρά βολεμένος είναι έτσι»

Όσοι (από τα δεξιά) ήταν «βέβαιοι» ότι, αν επανέλθει,  θα γίνει «δεκανίκι του Μητσοτάκη».

Όσοι (από τα αριστερά) βλέπουν την επάνοδό του μέσα από τη μίζερη οπτική της αριστεράς του 3%. Και

Όσοι (από το ΠΑΣΟΚ) έλεγαν ότι η επάνοδος Τσίπρα «δεν μας αφορά» και ότι απλώς «θα διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ»…

Όλοι αυτοί έχουν ήδη διαψευσθεί. Το εγχείρημα Τσίπρα τους αφορά όλους. Όλοι αυτοί (πρέπει να) ανησυχούν. 

Ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ ανησυχούν, διότι βλέπουν ότι ο Τσίπρας ενδέχεται να σπάσει αυτό που έχουν σήμερα απέναντί τους, δηλαδή μια πολυδιασπασμένη και γι’ αυτό βολική αντιπολίτευση χωρίς κυβερνητική προοπτική.

Στην άλλη πλευρά, κεντροαριστερά και αριστερά, πρέπει να ανησυχούν όσοι ενδιαφέρονται μόνο να κρατήσουν τις καρέκλες τους σε μικρά κόμματα και κομματίδια, αδιαφορώντας αν έτσι στρώνουν το δρόμο για την τρίτη θητεία της ΝΔ με ή χωρίς Μητσοτάκη.

Δεν έχουν λόγο να ανησυχούν όσοι θέλουν να αρθεί το σημερινό αδιέξοδο. Η χώρα πρέπει να αποκτήσει μια ισχυρή παράταξη, που μπορεί να σταθεί απέναντι στη ΝΔ και να δίνει προοπτική εξουσίας.

Και αυτός (πρέπει να) είναι ο ρόλος και ο στόχος του Τσίπρα. Αν «καταφέρει» να φτιάξει άλλο ένα κόμμα, μικρομεσαίο ή μικρό, που θα ανταγωνίζεται με τα σημερινά, θα έχει αποτύχει. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ενοποίηση του προοδευτικού χώρου, κυρίως με τις δύο βασικές συνιστώσες του, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν κόμματα εξουσίας.

Μόνος του κανένας δεν μπορεί. Η πολυδιάσπαση ευνοεί μόνο τη ΝΔ, με ή χωρίς Μητσοτάκη. Ο προοδευτικός κόσμος το έχει συνειδητοποιήσει. Όποιος ή (καλύτερα) όποιοι προσπαθήσουν να το αλλάξουν θα έχουν τύχη. Όσοι βλέπουν μόνο τις  καρέκλες τους θα τις χάσουν το βράδυ των επόμενων εκλογών.