Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα; Μήπως η Welt;

Δηλαδή περιμέναμε από την γερμανική Die Welt να γράψει ότι η χώρα είναι ακυβέρνητη και το Μαξίμου να εκδώσει ανακοίνωση ότι οι πληροφορίες της εφημερίδας(σημειωτέον εκδότης της οποίας διετέλεσε ο προσφάτως εκλιπών Χ. Σμιτ) είναι ανακριβείς για να μάθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στη χώρα; Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί τέτοια πρεμούρα για ένα δημοσίευμα, που σε τελευταία ανάλυση απηχεί απόψεις μιας εφημερίδας και ως εκ τούτου η απάντηση από το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού δεν έχει σημασία.

Το γεγονός όμως αποκαλύπτει τη νοοτροπία που διακατέχει την πλειονότητα των στελεχών της κυβέρνησης, μηδέ εξαιρουμένου του πρωθυπουργού της χώρας. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι πίσω από κάθε δημοσίευμα, πίσω από κάθε πληροφορία, εξυφαίνεται κι ένα σχέδιο συνωμοσίας που έχει στόχο την ανατροπή του κ. Τσίπρα.

Απόδειξη  αυτού οι επιθέσεις κατά των ΜΜΕ(που μεταξύ μας δεν είναι άμεπτα), τα υπονοούμενα, αλλά και οι… συστάσεις προς τους δημοσιογράφους(όσοι παρακολούθησαν τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στην ΕΡΤ αντιλαμβάνονται τι εννοώ) πως να κάνουν τη δουλειά τους.

Προφανώς η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με καχυποψία τα μέσα ενημέρωσης. Εμφανώς δε επιχειρώντας να τα ελέγξει καλλιεργεί  ένα κλίμα έμφοβης αμηχανίας στους λειτουργούς τους. Κι αυτό πλέον φαίνεται στον τρόπο που ένα μεγάλο μέρος του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, στέκεται απέναντι στη κυβέρνηση. Αλλά το ζήτημα δεν είναι ο ρόλος του τύπου και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να τον χειραγωγήσει. Το μείζον θέμα και εξ αυτού προκύπτει το ερώτημα, είναι αν η χώρα είναι ακυβέρνητη. Και σ’ αυτό ειλικρινά δεν υπάρχει πειστική απάντηση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά ξεκίνησαν όταν άρχισε η συζήτηση για τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Συζήτηση που ξεκίνησε η κυβέρνηση και στη συνέχεια ανέκρουσε πρύμναν επιρρίπτοντας την ευθύνη στα “διαπλεκόμενα”, ενώ ταυτόχρονα βρέθηκε απολογούμενος ο κ. Μεϊμαράκης δεχόμενος σφοδρή κριτική κάποιων εκ των συνυποψήφιων του. Κι όλα αυτά ενώ είναι πανθομολογούμενο ότι η χώρα πάει χωρίς πυξίδα στην καταιγίδα και η συναίνεση είναι εκ των ον ουκ άνευ.

Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει εχέφρων πολίτης σ’ αυτή τη χώρα που πιστεύει ότι όλα είναι υπό έλεγχο, η κυβέρνηση λειτουργεί βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, ενώ η αντιπολίτευση ασκεί κατά τρόπο υποδειγματικό τα καθήκοντά της. Αυτό δεν είναι ανάγκη να το γράψει η Die Welt. Αυτό φαίνεται και όσο πλησιάζει ο χρόνος κατάθεσης των κρίσιμων νομοσχεδίων, πρωτίστως του ασφαλιστικού, τόσο και εντείνεται η ανησυχία για την πιθανότητα ενός “ατυχήματος”.

Εν προκειμένω η κυβέρνηση θα όφειλε, αντί να εκδίδει δελτία τύπου απαντώντας σε εκτιμήσεις εφημερίδων-σήμερα της Die Welt και ποιος ξέρει αύριο ποιας άλλης εφημερίδας- να αποδείξει ότι η χώρα κυβερνάται. Επί του παρόντος τα δελτία τύπου έχουν την ίδια αξία που έχουν και τα δημοσιεύματα. Δεν αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος