Πολιτική χωρίς πολίτες

Όποιο κανάλι τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό/εφημερίδα/σάιτ κι αν ανοίξεις, όποιο κι αν είναι το πάνελ που αντέχεις να δεις ή να ακούσεις, όποια και να είναι η ανάλυση που έχεις την υπομονή να διαβάσεις, το μοτίβο είναι το ίδιο και πάει κάπως έτσι:

Αγχωμένοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί επιστήμονες σε ρόλο αναλυτή, ερευνητές της κοινής γνώμης, επαγγελματίες της επικοινωνίας, καλούνται να μαντέψουν το μέλλον κάποιου εκ των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής, συχνά και όλων.

Θα κυβερνήσει ξανά ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Υπάρχει στον ορίζοντα κάποια σοβαρή απειλή για τη καρέκλα του κι αν ναι, τι θα απογίνει ο ίδιος;

Και ο Νίκος Ανδρουλάκης; Θα επιβιώσει των εσωκομματικών του αντιπάλων, μέχρι τις εκλογές κι αν όχι πως θα πορευτεί μετά;

Ποιο είναι το μέλλον του Αλέξη Τσίπρα; Θα πετύχει το εγχείρημά του κι αν όχι πως διαγράφεται στη συνέχεια το μέλλον του;

Ο Αντώνης Σαμαράς; Έχει μέλλον;

Η πολιτική ανάλυση σήμερα αφορά μόνο τους πολιτικούς και το δικό τους μέλλον. Οι πολίτες, ο λαός αν προτιμάτε, όλοι εμείς, απουσιάζουμε παντελώς από τη συζήτηση. Κανείς δεν δείχνει να ανησυχεί για το τι θα απογίνουμε εμείς.

Από την ιδέα της «πολιτικής χωρίς πολιτικούς» που συζητούσαμε, απελπισμένοι, τις πιο σκοτεινές ώρες της κρίσης, εκεί, το 2011-2012, φτάσαμε σήμερα στην πολιτική χωρίς τους πολίτες.

Οι πολίτες δεν υπάρχουμε πουθενά. Ούτε ως κομπάρσοι! Ούτε καν ως πρόσχημα για τη συζήτηση που γίνεται στην οργανωμένη δημόσια σφαίρα όπως την ορίζουν τα Μήντια!

Ούτε εκφράζεται καμία απορία για το αν το μέλλον του τάδε ή του δείνα πολιτικού τέμνεται πουθενά με το δικό μας. Λες και είναι δεδομένο ότι η δική μας ευημερία ταυτίζεται με αυτή του πολιτικού συστήματος ενώ τα πάντα συνηγορούν για το αντίθετο.

Κανείς δεν ρωτάει αν η πολιτική επιβίωση οποιουδήποτε πολιτικού ηγέτη σημαίνει και βελτίωση της Παιδείας, της Υγείας, αν θα περιοριστούν οι ανισότητες ή η ακρίβεια.

Οι πολιτικές καριέρες στη χώρα είναι πλήρως αυτονομημένες από τις επιδόσεις των πολιτικών στη δουλειά που τους έχουμε αναθέσει να κάνουν.

Ο μόνος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν σήμερα οι πολιτικοί μας είναι είτε εσωκομματικός είτε από «τα συμφέροντα», «τις πρεσβείες» και άλλες τέτοιες πραγματικές ή φανταστικές απειλές.

Όχι από την κάλπη των εκλογών πάντως.

Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική δείχνει μια έννοια αφηρημένη, άυλη. Και παραμένει τέτοια, ασαφής, μέχρι να αποκτήσει υπόσταση, «σάρκα και οστά», με τις λέξεις.

Οπότε, η πολιτική, όπως τη ζούμε στην Ελλάδα είναι ανάλογη των λέξεων που επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε. Κοινώς, όσων τελικά επιλέγουμε να συζητάμε. Και στην Ελλάδα συζητάμε για την πολιτική λες και παρακολουθούμε κάποιο σήριαλ στο Νετφλιξ, λες και δεν αφορά την καθημερινότητά μας, τις ζωές μας.

Όταν δημοσιολογείς είναι δύσκολο να ασχολείσαι με τα προβλήματα αφού κάτι τέτοιο απαιτεί διάβασμα, ψάξιμο, δεδομένα. Είναι και που οι σχολιαστές κολακεύονται όταν οι πολιτικοί επικοινωνούν μαζί τους για να επηρεάσουν όσα θα πουν γι’ αυτούς στα πάνελ και τις αναλύσεις.

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Εξαιρετικά εύστοχα, ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει επισημάνει εδώ και χρόνια ότι ο ελληνικός Τύπος έχασε τη μεγαλύτερη είδηση της Μεταπολίτευσης: την επερχόμενη πτώχευση. Ακριβώς γιατί ασχολούνταν με τους πολιτικούς και την επιβίωσή τους και όχι με τις επιδόσεις τους.

Τα σόσιαλ μήντια που προσωπικά θεωρώ πολύ επωφελή για τη Δημοκρατία, είναι μοιραίο να αναπαράγουν κι αυτά την κουλτούρα του Τύπου της χώρας.

Μόνο που πλέον έχουν περάσει κοντά 20 χρόνια από τότε που αποκτήσαμε πρόσβαση στις πλατφόρμες και ήρθε η ώρα και της δικής μας ενηλικίωσης πολλώ μάλλον δε όταν πάνω από τα μισά ρεπορτάζ στον Τύπο προκύπτουν από τα θέματα που επιλέγουν να σχολιάζουν οι χρήστες τους ενώ δεν είναι σπάνιο δημοσιογράφοι που έχουν ήδη αποφασίσει τι θα βγάλει το ρεπορτάζ τους, να καλούν τους χρήστες να μοιραστούν μαζί τους τις εμπειρίες τους που θα το τεκμηριώσει.

Αν και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ευτέλισε την έννοια της ατομικής ευθύνης, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υφίσταται.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να ανησυχούμε περισσότερο για το δικό μας μέλλον, για το πώς θα βγάλουμε την εξαιρετικά δύσκολη χρονιά που έχουμε μπροστά μας, τι δουλειές θα βρουν σε μια «Οικονομία της καφετέριας» οι νέοι που σήμερα έχουν πολλά προσόντα, πως, με αυτό το ΕΣΥ, θα αντιμετωπίσουμε κάποιο θέμα υγείας που μπορεί να προκύψει.

Ας αρχίσουμε με το να ανησυχούμε περισσότερο για το τι θα απογίνουμε εμείς. Οι πολιτικοί μας άλλωστε, έχουν κάνει «τα κουμάντα» τους.