Πώς τολμήσατε, ρε “ανθέλληνες”, να μην πάτε στην κηδεία;

Υπάρχουν σήμερα ανθέλληνες; Το ερώτημα φαίνεται να έχει αυτονόητη απάντηση ακριβώς επειδή εμπεριέχει τη λέξη σήμερα. Σε άλλες, ευτυχώς πολύ μακρινές και ανώμαλες πολιτικά, εποχές οι μισοί Έλληνες κατατάσσονταν από την κυρίαρχη πολιτική τάξη στην κατηγορία των «ανθελλήνων».

Όμως, εν έτει 2025 μπορεί να υπάρχουν δεξιόμετρα και αριστερόμετρα, αλλά ελληνόμετρα (νομίζαμε ότι) δεν υπάρχουν.

Μέχρι που εμφανίστηκε ένας «ελληνομέτρης» ονόματι Ανδρέας Δρυμιώτης. Αριθμομέτρης το επάγγελμα, που παριστάνει συχνά – πυκνά τον πολιτικό αναλυτή. Και, επιδιώκοντας το ντόρο, πετάει διάφορες κοτσάνες, που καμιά φορά θυμίζουν εθνικοπατριωτικές κορώνες παλιών δεκαετιών, όταν οι «υγιείς» Έλληνες αποκαλούσαν τους άλλους «ανθέλληνες».

Προσκεκλημένος, λοιπόν, σε τηλεοπτική εκπομπή του «Σκάι» στον απόηχο της κηδείας του Σαββόπουλου, πέταξε την εξής περινούστατη ατάκα: «Το να είσαι αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας»! Τι εννοούσε ο ποιητής; Όσους αριστερούς δεν πήγαν στην κηδεία του Σαββόπουλου.

Ο Κουτσούμπας, ο Φάμελλος, ο Χαρίτσης, ο Ανδρουλάκης, που δεν πήγαν, δεν είναι Έλληνες, σύμφωνα με το ελληνόμετρο του περί ου ο λόγος.

Οι δύο εκπομπάρχες (Οικονόμου, Παυλόπουλος), που τον είχαν καλεσμένο, θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να τον προστατεύσουν και, μαζί με αυτόν και τον λόγο που ακούγεται από ένα δημόσιο μέσο ενημέρωσης. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να του πουν: «Μήπως είναι χοντράδα αυτό που είπες; Κοτζάμ πολιτικοί αρχηγοί και να τους λες ανθέλληνες;». Μπα, τίποτα. Έκαναν σαν να μην κατάλαβαν την πολιτική κακοήθεια που εκστομίστηκε και τη δικαιολόγησαν.

Η ατάκα αυτή υιοθετήθηκε αμέσως από την ημιεπίσημη κυβερνητική ντουντούκα, τη διαβόητη «Ομάδα Αλήθειας», στη γιορτή της οποίας πήγε σχεδόν σύσσωμη η ΝΔ.

Φυσικά, σήμερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «θα πάρει αποστάσεις», διότι δεν μπορεί να αποκαλέσει «ανθέλληνες» τέσσερις αρχηγούς κομμάτων.

Με αφορμή το θάνατο και την κηδεία του Σαββόπουλου αναπτύχθηκε μια περίεργη θεωρία. Που εκκινούσε από τον «κανόνα» ότι λέμε και γράφουμε μόνο για τις φωτεινές πλευρές του μεταστάντος και παραμερίζουμε τις σκοτεινές. Και έφτανε μέχρι το λιθοβολισμό όσων δεν συμμερίζονται την κρατούσα άποψη ότι ο καλλιτέχνης μπορεί να μην τιμάται καθολικώς, διότι ο ίδιος είχε επιλέξει έτσι.

Δηλαδή, όσα απαξιωτικά έως υβριστικά είχε πει ο μακαρίτης για κόμματα και πρόσωπα της αριστερής πλευράς του πολιτικού φάσματος έπρεπε να σβηστούν και να ξεχαστούν στο όνομα της καλλιτεχνικής του προσφοράς. Μόνο που ο μακαρίτης δεν είχε μόνο καλλιτεχνικό έργο. Είχε και έντονη πολιτική παρουσία και όχι μόνο μέσω του έργου του. Και αυτή δεν γίνεται καθολικώς αποδεκτή. Πόσο μάλλον που ο ίδιος είχε επιλέξει να προβάλει με έμφαση τις πολιτικές προτιμήσεις του.

Κάπως έτσι φτάνουμε στους «ανθέλληνες» αριστερούς που δεν πήγαν στην κηδεία. Σε αντίθεση με τους «γνήσιους Έλληνες» της άλλης πλευράς, που πήγαν κι ας μην ήξεραν ούτε στίχο από τα τραγούδια του (εκτός, ίσως, από το χειρότερο, «Το Μητσοτάκ» του 1989)…