Μόνο τρεισήμισι μονάδες;

Επί περίπου τρία χρόνια σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύουν μέσα ενημέρωσης προσκείμενα στη Ν.Δ εμφανίζουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προηγείται με διψήφιο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στην “Πρόθεση Ψήφου” ή την -επιστημονικά αμφιλεγόμενη- “Εκτίμηση Εκλογικής Επιρροής”.

Ακόμα και πρόσφατα τέτοιες μετρήσεις καταγράφουν προβάδισμα 17,5 μονάδες στη Δυτική Ελλάδα, έως και 20 μονάδες στη Βόρεια Ελλάδα (όπου παρουσιάζεται εικόνα πιθανής εκλογικής συντριβής του κυβερνώντος κόμματος λόγω της δυσαρέσκειας για τη Συμφωνία των Πρεσπών), ενώ πανελλαδικά η διαφορά υπέρ της γαλάζιας παράταξης δείχνει να διευρύνεται παρά τα θετικά κοινωνικά μέτρα που ψηφίζει στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτοί οι αριθμοί έχουν γίνει “σημαία” των στελεχών της οδού Πειραιώς που μιλούν για “εκκωφαντική ήττα” του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, οι οποίες δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν αναγορευτεί σε “μητέρα όλων των μαχών” με δημοψηφισματικό χαρακτήρα..

Αίφνης, εν μέσω αυτής της γαλάζιας ευφορίας περί υγιεινού εκλογικού περιπάτου και πηχυαίων πρωτοσέλιδων τίτλων τύπου “φύγετε”, ο Άδωνις Γεωργιάδης έσπευσε να δηλώσει (στο News 24/7 Radio) ότι “ο πήχης για τη Ν.Δ είναι νίκη με 3,5 μονάδες στις ευρωεκλογές”. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν πως με αυτό τη διαφορά κέρδισε και ο ΣΥΡΙΖΑ τις ευρωεκλογές του 2014 και λίγους μήνες αργότερα την διπλασίασε στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.

Η επιχειρηματολογία είναι ασθενής για αρκετούς λόγους. Πρώτον, γιατί καμία δημοσκόπηση πριν τις ευρωκάλπες του Μαϊου του 2014 δεν έδιναν στον καλπάζοντα τότε ΣΥΡΙΖΑ διαφορά από τη Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά με διψήφιο ποσοστό. Για εκλογικό “ντέρμπι” έκαναν τότε λόγο οι μετρήσεις. Τώρα, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται δημοσκοπικά προ μιας εκλογικής κατάρρευσης και η Ν.Δ επελαύνουσα προς έναν πολιτικό θρίαμβο. Δεύτερον, διότι παρά την πολιτική πίεση και την αδυναμία να κλείσει την 5η αξιολόγηση (του δευτέρου μνημονίου) με τους δανειστές η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου φαινόταν ότι είχε ακόμα ανοικτό πολιτικό διάδρομο καθώς ουδείς μπορούσε να προεξοφλήσει ότι η προεδρική εκλογή του Φεβρουαρίου του 2015 θα κατέληγε ατελέσφορη.

Σήμερα, το πολιτικό περιβάλλον είναι αλλιώτικο. Η παράσταση νίκης διευρύνεται υπέρ της Ν.Δ σε όλες τις μετρήσεις σταθερά εδώ και πολλούς μήνες και, κατά την επιχειρηματολογία της οδού Πειραιώς, οι αγορές, ο Μπαρόζο, τα διεθνή ΜΜΕ και οι δανειστές προεξοφλούν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρατά ήδη στα χέρια του τα κλειδιά του Μεγάρου Μαξίμου.

Γιατί, λοιπόν, ο ευφυής και συνήθως υπερφίαλος αντιπρόεδρος της Ν.Δ σμπαραλιάζει τα “δεκαπεντάρια” και “εικοσάρια” (διαφορά) των δημοσκοπήσεων και παρουσιάζεται ολιγαρκής και συνετός θεωρώντας ικανοποιητική μια νίκη με πλεονέκτημα 3,5 μονάδων;

Σε πρώτη ανάγνωση, οι λόγοι θα μπορούσαν να είναι δύο. Είτε ο Άδωνις Γεωργιάδης κατεβάζει “πονηρά” τον πήχη ώστε οτιδήποτε πάνω απ’ αυτόν να γιορταστεί στις 26 Μαϊου ως “κατάκτηση του Έβερεστ”, είτε κάτι ανησυχητικό έχει περιέλθει σε γνώση του και προετοιμάζει το κόμμα του σχετικά. Ακόμα και σε συνεννόηση με την ηγεσία…

Ίσως, ωστόσο, υπάρχει και μια επιπλέον εξήγηση. Μπορεί, δηλαδή, ο κ. Γεωργιάδης να σπεύδει να ανοίξει ομπρέλα εσωκομματικής προστασίας έναντι άλλων κορυφαίων στελεχών που διαβάζουν με διαφορετικό τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις. Όταν, για παράδειγμα, ο Νίκος Δένδιας (με το “comme il faut” ύφος, κατά τον αντιπρόεδρο) επιμένει πως η Ν.Δ πρέπει να συγκεντρώσει ποσοστό άνω του 40% και να επανέλθει στα ιστορικά όρια της “μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης”, ο στόχος μιας διαφοράς με 3,5 μονάδες μοιάζει να είναι μια προσπάθεια προσγείωσης προσωπικών φιλοδοξιών ορισμένων.

Γνωστό τοις πάσι, άλλωστε, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επιδιώκει μόνο να γίνει πρωθυπουργός αλλά και να συγκεράσει, από τη μία, την τάση της “δεξιάς της κεντροδεξιάς” που εκπροσωπούν οι κ. Γεωργιάδης και Βορίδης και ιδεολογικά καλύπτει ο Αντώνης Σαμαράς και, από την άλλη, τη συνιστώσα της μετριοπάθειας με στοιχεία “καραμανλισμού” που θέλουν να εκφράσουν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ και ο έτερος αντιπρόεδρος Κωστής Χατζηδάκης. Στην περίπτωση μιας ευρείας και αδιαμφισβήτητης νίκης στο …δημοψήφισμα των ευρωεκλογών κάτι τέτοιο θα είναι εύκολο για τον κ. Μητσοτάκη. Σε αντίθετη περίπτωση η εσωκομματική μόχλευση ίσως αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά.

Εν κατακλείδι, η επιμονή της Ν.Δ στην τακτική της βέβαιης εκλογικής συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ με διψήφια διαφορά ίσως είχε νόημα έως ένα βαθμό για λόγους συσπείρωσης της κομματικής βάσης. Όταν, όμως, αυτή “έχει πιάσει ταβάνι” εδώ και καιρό, κάθε κλείσιμο της ψαλίδας στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές επιδρά ως ψυχολογικό “μπούμερανγκ” και δημιουργεί την εντύπωση πως ο “υγιεινός περίπατος” μπορεί να αποδειχτεί ορειβασία με αβέβαια έκβαση.

Διότι μία νίκη με 3,5 μονάδες, σε μια αναμέτρηση που έχει αναχθεί σε “απελευθερωτικό” δημοψήφισμα κατά μιας κυβέρνησης η οποία καταγγέλλεται ως καταστροφική και ως συνονθύλευμα “ορμπανισμού και μαδουρισμού”, δύσκολα θα θεωρηθεί θρίαμβος. Αφήστε που (πέρα από την εσωστρέφεια που ενδέχεται να προκαλέσει) δίνει τη δυνατότητα στον πρωθυπουργό για ένα αιφνιδιαστικό εκλογικό “ορντέβρ” στα τέλη Ιουνίου. Κι εκεί η  αναμέτρηση Τσίπρα- Μητσοτάκη θα αποκτήσει κατακλυσμιαία χαρακτηριστικά…