O κομήτης, τα τρύπια παπούτσια και ο Μίδας

Ας το ομολογήσουμε. Τα μνημόνια δεν ισοπέδωσαν μόνο την κοινωνία, ανέτρεψαν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια τα στερεότυπα και τα αξιώματα με τα οποία η ίδια κοινωνία αντιλαμβανόταν την πολιτική και τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές.

Το επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, και  εγκαίρως το κατάλαβε, και το κατέστησε προμετωπίδα της στρατηγικής της. 

Η αντι-Σύριζα ρητορική στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι αυτή η εξαντλημένη και σχεδόν παραιτημένη κοινωνία (ιδιαίτερα μετά την απογοήτευση για τις προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν στο βαθμό που θα ήθελε και με την ταχύτητα που θα ήθελε) μετακινήθηκε πρόθυμα από αυτά που γνώριζε σε εκείνα που θα ήθελε να της συμβούν. 

Και σε αυτό επένδυσε η πολιτική επικοινωνία της Ν.Δ αλλά και μια μεγάλη μερίδα των μίντια που έσπευσαν να την επικουρήσουν. Εκ του αποτελέσματος πρόκειται για μια σχεδόν άρτια επικοινωνιακή στρατηγική που αποδόμησε την “ελπίδα στον Τσίπρα” και την μετέτρεψε σε “τιμωρία του Τσίπρα” και στην επαγγελία για μια θολή κανονικότητα.

Δεν έχει πια καμία σημασία το γεγονός ότι ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε αποκαλεί τον πρωθυπουργό “statesman” και “επιτυχημένο” που υπερκέρασε το πολιτικό κόστος, όπως συνηθίζουν αρκετοί Ευρωπαίοι πολιτικοί. 

Εκείνο που καλλιεργήθηκε και κυριαρχεί στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι ακόμα το “go back madame Merkel” του 2014.

Δεν έχει καμία σημασία εάν η Die Zeit θέλει τον Τσίπρα “πολύ επιτυχημένο για τους Έλληνες”, εκείνο που υποδόρια πέρασε στο εκλογικό σώμα είναι η υπερφορολόγηση (αδήριτη πραγματικότητα), το Μάτι και οι συμπεριφορές τύπου Πολάκη. Ότι ρίχνεις στη θάλασσα το βρίσκεις στο αλάτι, άλλωστε, όπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Και ως γνωστόν στις εκλογές της Κυριακής δεν θα ψηφίσουν ούτε ο Σόϊμπλε, ούτε οι συντάκτες της Die Zeit.

Φωνάζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση παραδίδει μια χώρα καλύτερη από εκείνη της διακυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου. Έχουν δίκιο και οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν. Μόνο που έχουν διολισθήσει πια στο αντίθετο “σύνδρομο του Μίδα”. Ό,τι πιάνουν…δεν γίνεται χρυσός.

Κουρασμένοι από την δεκαετία της κρίσης οι Έλληνες απαξιώνουν όλα όσα κυριάρχησαν παλαιότερα στο πολιτικό μας σύστημα. “Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”, φωνάζουν οι του ΣΥΡΙΖΑ και επικαλούνται τον διαχωρισμό “αριστερά-δεξιά”, ελάχιστοι, όμως, δείχνουν να το συμμερίζονται. 

Είτε δεξιός, είτε ανεκτικός στις κορώνες του Άδωνι, είτε νεοφιλελεύθερος, όπως λένε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μικρή αξία έχει για σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος. 

Τι σημαίνει πια “γιος του αποστάτη” για πολίτες που ψάχνουν δουλειά ή κάνουν τη ζωή τους …παξιμάδι για να πληρώσουν εφορία, ΕΝΦΙΑ και δάνεια στις τράπεζες;

Αυτό το momentum της μετάλλαξης της κοινωνίας λόγω της κρίσης φαίνεται πως έχασαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Σπουδαία, αναμφίβολα, η Συμφωνία των Πρεσπών, μεγάλη στιγμή η έξοδος από τα μνημόνια αλλά όταν κοιτάζεις τα τρύπια σου παπούτσια και σκέφτεσαι πως δεν έχει χρήματα να αγοράσεις καινούρια, δύσκολα αντιλαμβάνεσαι πως στον ουρανό λάμπει ξανά ο ήλιος.

Είναι σαν το παλιό ανέκδοτο που μου θύμισαν τις προάλλες: 

Δυο φίλοι συζητούν  για την πιθανότητα ο κομήτης του Χάλεϊ να χτυπήσει τη γη. “Αποκλείεται”, λέει κατηγορηματικά ο ένας. “Πως είσαι τόσο σίγουρος”, τον ρωτά ο άλλος πανικόβλητος.

“Εάν δεν μας χτυπήσει ο κομήτης, θα επιβεβαιωθώ, εάν μας χτυπήσει δεν θα είμαστε ζωντανοί για να με διαψεύσεις”, του απαντά πονηρά ο πρώτος.

Αυτή τη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει πως ο κομήτης των πολιτικών που εκπροσωπεί δεν θα μας χτυπήσει και ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας θέλει να τον πιστέψει και τον πιστεύει. Αυτός είναι ο πυρήνας της στρατηγικής της Ν.Δ. Κατανόησε πως οι πολίτες θέλουν να πιστέψουν πως η δεκαετής “Οδύσσεια” μπορεί να τελειώσει με την συνταγή που προτείνει η Ν.Δ. Εάν, τελικώς, ο κομήτης μας χτυπήσει, θα είναι πλέον αργά.