Οικονομία vs Πολάκης: Αφηγήματα και τακτικισμοί…

Οι Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γιώργος Χουλιαράκης είναι, απ΄ ότι φαίνεται, τα δύο εκλογικά “χαρτιά” στα οποία θα ποντάρει πολλά το Μέγαρο Μαξίμου στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές, και ακόμα περισσότερο ενόψει εθνικών εκλογών. Ο πρώτος περιοδεύει ανά την επικράτεια προσπαθώντας να εκλαϊκεύσει την “θετική ατζέντα” σχετικά με την οικονομία, αμφότεροι, δε, φαίνεται πως έχουν εξασφαλίσει σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον την ανοχή των ευρωπαϊκών θεσμών για μια σειρά μέτρα που θα αναδείξουν το κοινωνικό πρόσημο της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία με ορίζοντα τετραετίας. Και, όπως ελπίζουν, τις διαφορές από ένα αμφιλεγόμενο και με αρκετά ερωτηματικά οικονομικό πρόγραμμα της Ν.Δ.

Από τις ρυθμίσεις των 120 δόσεων, την αύξηση της απασχόλησης και την προστασία της εργασίας, τις σταδιακές φοροελαφρύνσεις, μέχρι την οριστικοποίηση της μη μείωσης του αφορολόγητου (ίσως και την διεύρυνσή του), ο Αλέξης Τσίπρας είναι βέβαιο πως θα παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο “πακέτο” με σκοπό να φέρει την προεκλογική αντιπαράθεση στο πεδίο της οικονομίας, όπου θεωρεί πως υπερέχει του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Είναι επαρκής ο χρόνος και είναι δυνατόν αυτή η προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας να ανατρέψει τους σημερινούς δημοσκοπικούς συσχετισμούς; Δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Οι ίδιοι οι δημοσκόποι είναι εξαιρετικά προσεκτικοί τις τελευταίες εβδομάδες και δεν διακινδυνεύουν παρά μόνο για να επιβεβαιώσουν πως υπάρχει ένα σαφές προβάδισμα της Ν.Δ. Πόσο πραγματικά είναι αυτό και πως τελικά θα διαμορφωθεί ουδείς το προεξοφλεί.

Σ’ αυτό το τοπίο φαίνεται να υπάρχουν αρκετές “γκρίζες” ζώνες. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Μοσχάτου, παρά τα παιδαριώδη λάθη του (τα οποία συναγωνίζονται ενίοτε εκείνα του Μεγάρου Μαξίμου) έχει κατορθώσει να επιβάλλει εν μέρει μια μιντιακή ατζέντα που πόρρω απέχει από τα διακυβεύματα των ευρωεκλογών και της εθνικής κάλπης αργότερα.

Τι είναι, για παράδειγμα, σημαντικότερο; Η “συμπεριφορά” του Παύλου Πολάκη ή το “κούρεμα” προσαυξήσεων και βασικής οφειλής όσων έχουν χρέη προς το Δημόσιο; Η απάντηση μοιάζει εύκολη, δεν αποδεικνύεται, όμως, και δεδομένη. Όσο πιο κοντά στην οικονομία έρθει η αντιπαράθεση του αφηγήματος Τσίπρα με την “σημαία” Μητσοτάκη που συμπυκνώνεται στο “να φύγουν”, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει η κυβέρνηση να μετατρέψει το εκλογικό σερί σε ντέρμπυ. Αντιθέτως, εάν επικρατήσουν οι τακτικισμοί της Ν.Δ η διαφορά μπορεί να φτάσει σε “ασφαλή” για την αξιωματική αντιπολίτευση όρια, έτσι ώστε να μπορεί να ελπίζει ακόμα και στην αυτοδυναμία.

Η τελευταία δημοσκόπηση της Palmos Analysis (tvxs.gr) για παράδειγμα, δείχνει πως ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φέρει τη διαφορά από τη Ν.Δ λίγο πάνω από τις 6 μονάδες σε εθνικό επίπεδο (με συν ή πλην τρεις μονάδες που είναι το περιθώριο σφάλματος μπορεί να κατανοήσει κανείς τι σημαίνει κάτι τέτοιο), στη Μακεδονία, η διαφορά εκτινάσσεται στις 14,3 μονάδες λόγω της αντίδρασης στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το Μακεδονικό εξελίσσεται σε μια τέτοια “γκρίζα” ζώνη, κατά τρόπο που οι δημοσκόποι να εξηγούν πως εάν δεν υφίστατο ως παράμετρος των πολιτικών εξελίξεων η εκλογική αναμέτρηση θα ήταν εντελώς αμφίρροπη και η θέση της κυβέρνησης σχεδόν προνομιακή μετά από περίπου πέντε χρόνια στην εξουσία.

Βεβαίως, εκτός από τις εκλογές υπάρχει και η ιστορία. Η Συμφωνία των Πρεσπών υπερβαίνει τον στενό πολιτικό ορίζοντα και θα κριθεί στο όχι μακρινό μέλλον. Μέχρι τότε, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας ίσως πληρώσει το πολιτικό κόστος που ανέλαβε, αν και θα εισπράξει ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο -μένει να δούμε πόσο- αντιστάθμισμα από το προοδευτικό μέτωπο που συγκροτήθηκε με σύμβολο την ιστορική συμφωνία.

Εάν, λοιπόν, θεωρήσει κανείς -παίρνοντας ως βάση τις δημοσκοπήσεις- πως η Ν.Δ θα αυξήσει αρκετά το περίπου 22,5% που είχε στις ευρωεκλογές του 2014 (έχοντας την διακυβέρνηση τότε), κρίσιμο θα είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ εάν θα μπορέσει να διατηρήσει το περίπου 26% που συγκέντρωσε πριν πέντε χρόνια- ή, έστω, να έχει τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Ακόμα κι αν επιχειρηθούν άλλες αναγωγές από την αξιωματική αντιπολίτευση, το Μαξίμου θα είναι ικανοποιημένο εφόσον συγκρατήσει το ποσοστό των ευρωεκλογών του 2014, ιδιαίτερα εάν η διαφορά παραμείνει σε διαχειρίσιμα επίπεδα. Όσο πιο διαχειρίσιμα, τόσο πιο λυμένα θα είναι τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα, είτε να φτάσει χωρίς πίεση μέχρι τον Οκτώβριο, είτε να αιφνιδιάσει με μια fast track πολιτική σύγκρουση στήνοντας νέες κάλπες περί τα τέλη Ιουνίου. Κορυφαίος υπουργός εξηγούσε, άλλωστε, πως “και ο Ιούνιος εξάντληση της τετραετίας σημαίνει”…

Από την πλευρά της, η Ν.Δ δεν έχει πιεσθεί ιδιαίτερα έως σήμερα να παρουσιάσει ολοκληρωμένη αντιπρόταση ως προς την οικονομία. Το κυβερνητικό πρόγραμμα που εκπόνησε ομάδα στελεχών υπό τον Κωστή Χατζηδάκη υποτίθεται πως υπάρχει, ωστόσο δεν επιδεικνύεται ιδιαίτερη ζέση στην προβολή και υποστήριξή του. Για παράδειγμα δεν διευκρινίζεται πως αντισταθμίζονται οι διαφορές που προκύπτουν από την μη μείωση των συντάξεων και, τώρα, από την βέβαιη μη μείωση του αφορολόγητου.

Το γεγονός, δε, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έσπευσε να προαναγγείλει κατάθεση τροπολογίας για το τελευταίο -όπως έκανε και με τις συντάξεις πέρυσι το καλοκαίρι- και το ότι θα κληθεί και θα ψηφίσει όλα τα θετικά μέτρα της κυβέρνησης αποδεικνύουν πως προσπαθεί να παραμείνει εντός παιδιάς, χωρίς, όμως, να μπορεί να αποκτήσει πλεονέκτημα στα θέματα της οικονομίας.

Σταθερό και κεντρικό επιχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η δυνατότητα του να προσελκύσει επενδύσεις, να διεκδικήσει την μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, και να μειώσει τους φόρους. Τα δύο πρώτα θα φανούν στο μέλλον, εφόσον αναλάβει την διακυβέρνηση και εφόσον ο Μάνφρεντ Βέμπερ (στον οποίο στηρίζεται, όπως λέει, ο κ. Μητσοτάκης) εκλεγεί πρόεδρος της Κομισιόν. Ως προς τη μείωση της φορολογίας, η κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να υλοποιεί και να προωθεί τέτοια μέτρα.