Τα “ευχάριστα νέα” του Ζαππείου φτάνουν στις κάλπες;

Με τις εξαγγελίες του Ζαππείου ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να κλείσει θετικά έναν σχεδόν πενταετή κυβερνητικό κύκλο που ξεκίνησε με αμφιλεγόμενο ή αρνητικό πρόσημο εξαιτίας του πρώτου εξαμήνου του 2015. Και φαίνεται πως το κατορθώνει.

Το ερώτημα είναι εάν μέχρι τις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου θα επικρατήσει επικοινωνιακά το “αφήγημα” της Ν.Δ που επιμένει στο “στίγμα του ‘15” και συνακόλουθα στις σκιές του Πολάκη, του Πετσίτη, της τραγωδίας στο Μάτι και της θαλαμηγού Παναγοπούλου, ή θα κυριαρχήσει η αίσθηση ότι η χώρα επιστρέφει σταδιακά στην κανονικότητα.

Η αλήθεια είναι πως μετά από πάνω από 10 χρόνια κρίσης και μνημονίων είναι η πρώτη φορά που μία κυβέρνηση ανακοινώνει θετικά μέτρα με μειώσεις φόρων και αυξήσεις εισοδημάτων. Θα είναι αυτή η ισχυρή εντύπωση που θα αποτυπωθεί στο υποσυνείδητο του εκλογικού σώματος; Ήτοι, το “πακέτο” Τσίπρα είναι ικανό να μειώσει ή και να εκμηδενίσει τις δημοσκοπικές και πολιτικές απώλειες της προηγούμενης περιόδου; Μένει να αποδειχθεί.

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια πράγματα που ήδη εγγράφονται στα υπέρ της κυβέρνησης:

– Η οικονομία έχει πάψει προ πολλού να είναι το πλεονέκτημα του μεταρρυθμιστικού προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εύστοχος και μάλλον ακριβής ο αυτοσαρκασμός του ευφυούς Ευκλείδη Τσακαλώτου: “Τα οικονομικά του Αλέξη βελτιώνονται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς απ’ ότι βελτιώνονται τα ελληνικά μου…“. Η περίοδος Βαρουφάκη (αλλά όχι μόνο οι ευθύνες Βαρουφάκη) υπήρξε ένα σοβαρό πλήγμα που χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αντιμετωπισθεί. Η οικονομική και πολιτική ζημία που προκλήθηκε μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και οι συνέπειες στο “μείγμα” πολιτικής με την υψηλή φορολογία που ακολούθησαν δεν θα ξεχασθούν, οι επιπτώσεις, ωστόσο, έχουν μετριασθεί.

– Ο Αλέξης Τσίπρας, από την στιγμή που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, κινήθηκε στη βάση μιας στρατηγικής. Πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων, επίδειξη καλής θελήσεως έναντι των θεσμών, δημιουργία δημοσιονομικού αποθέματος και υπερπλεονασμάτων, συμμαχίες στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Στόχος ήταν εξ’  αρχής να σταθεί εφικτό αυτή η στρατηγική να παραγάγει αποτελέσματα -οικονομικά και πολιτικά- την τελευταία χρονιά της θητείας του. Η επιμονή του για την διεξαγωγή εθνικών εκλογών στο απώτατο συνταγματικά χρονικό όριο δεν ήταν “λόγια του αέρα” αλλά ο βασικός στόχος. Ήθελε να φτάσει σε εκείνη τη στιγμή που θα ήταν εφικτό να παρουσιάσει ατζέντα θετικών μέτρων με παροχές και “αφήγημα” εξόδου από την κρίση μετά το τέλος των μνημονίων. Το κατορθώνει κι αυτό. Θα γίνει πιστευτό; Θα δούμε.

Η Ν.Δ. έχει, από την πλευρά της, δίκιο όταν υποστηρίζει πως όσα συνιστούν το “πακέτο” παροχών του κ. Τσίπρα είναι μέρος όσων οι πολιτικές που εφάρμοσε αφαίρεσαν από τα εισοδήματα των πολιτών. Αυτή, όμως, είναι η μισή -ίσως και το ⅓ – της αλήθειας. Διότι η μεγάλη αφαίμαξη εθνικού πλούτου είχε ήδη επέλθει πριν το 2015 (25% του ΑΕΠ μέχρι το 2014) , οι δε δικαιολογίες πως η κυβέρνηση Σαμαρά είχε αρχίσει να βγάζει τη χώρα από τα μνημόνια είναι επιχείρημα αναπόδεικτο.

Εκείνο που μένει -κι αυτό είναι που προκαλεί αμηχανία στην αξιωματική αντιπολίτευση- είναι πως ο πρωθυπουργός καταφέρνει να εξαγγείλει και, κυρίως, να νομοθετήσει παροχές. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένας πολιτικός έχει “ευχάριστα νέα” να πει. Και είτε κάποια απ΄ αυτά αποτελούν μέρος του προγράμματος της Ν.Δ, είτε όχι, σημασία έχει ποιος τα λέει, ποιος τα νομοθετεί και ποιος αρχίζει να τα εφαρμόζει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταγγέλλει τον Αλέξη Τσίπρα για όλα τα παραπάνω αλλά οι βουλευτές του θα αναγκαστούν να ψηφίζουν και με τα δύο χέρια τα θετικά μέτρα της κυβέρνησης.

Εάν, δε, τα στελέχη της Ν.Δ κάνουν το λάθος να επαναλάβουν αυτό που ήδη δήλωσε ένα εξ αυτών, ό,τι, δηλαδή, “δεν μας δεσμεύουν οι εξαγγελίες”, τότε θα σπείρουν φόβο πως μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα μπορούσε να αποσύρει τα θετικά μέτρα. Άλλωστε, όσα έχουν ειπωθεί περί του ότι η οικονομία “δεν αντέχει 13η σύνταξη”, ή οι αμφιβολίες σχετικά με την κοινωνική-επιδοματική πολιτική μιας τέτοιας κυβέρνησης, έχουν δημιουργήσει σημαντικό “ντεσαβαντάζ” στη Ν.Δ.

Εν κατακλείδι, στις 26 Μαΐου και ακόμα περισσότερο τον Οκτώβριο οι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες με ανάμεικτα συναισθήματα. Κάποιοι δεν θα διστάσουν να ρίξουν την ψήφο τους εμφορούμενοι από το δυνατό συναίσθημα “να φύγει ο Τσίπρας”.

Σε αυτούς το…κότερο, ο Πολάκης, οι Πρέσπες και άλλα θέματα της αντιπολιτευτικής μιντιακής ατζέντας θα αξιοποιηθούν ως πρόσθετη δικαιολογία.  Και όσες παροχές και να έκανε η κυβέρνηση, δεν θα άλλαζαν γνώμη. Το υπέστη και ο Αντώνης Σαμαράς τον Ιανουάριο του 2015 λόγω ΕΝΦΙΑ. Το ερώτημα είναι πόσοι απ΄ αυτούς είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές. Γιατί εάν δεν είχαν ψηφίσει μικρό το κακό.

Κάποιοι άλλοι που έως σήμερα αμφιταλαντεύονται σχετικά με το εάν θα πάνε να ψηφίσουν, και είχαν στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ στις δύο αναμετρήσεις του 2015, ίσως επηρεαστούν θετικά. Σε αυτούς προσβλέπει, άλλωστε, το Μέγαρο Μαξίμου. Μην υποτιμά και παραβλέπει, δε, κανείς τις ειδικότερες στοχεύσεις του “πακέτου” του Ζαππείου που ευαρεστεί, αναμφίβολα, συγκεκριμένα εκλογικά κοινά.

Η κρίσιμη παράμετρος, λοιπόν, για την κυβέρνηση είναι εάν ο χρόνος που απομένει μέχρι τις εθνικές εκλογές επαρκεί ώστε να συρρικνωθεί το πολιτικό απόστημα της σκιάς του πρώτου εξαμήνου του 2015 και να αναδειχθεί το θετικό αφήγημα της σταδιακής εξόδου από την κρίση. Οι παροχές, από μόνες τους, δεν λειτουργούν πάντοτε και αυτό έχει αποδειχθεί και κατά το παρελθόν.