Θέλεις ένα ντιμπέιτ Τσίπρα – Μητσοτάκη;

“Θέλετε να δείτε ένα ντιμπέϊτ Τσίπρα- Μητσοτάκη;”. Είμαι βέβαιος πως εάν ετίθετο το ερώτημα σε μια δημοσκόπηση, θα συγκέντρωνε ποσοστό άνω του 90%. Η δε τηλεθέαση ίσως ξεπερνούσε αυτές του “Τατουάζ”, του “Survivor Ελλάδα vs Τουρκία”, του Masterchef ή οιουδήποτε blockbuster.

“Θα επηρεάσει την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών το (όποιο) αποτέλεσμα ενός τέτοιου ντιμπέϊτ;”.Σε ένα τέτοιο ερώτημα, είμαι, επίσης, περίπου βέβαιος πως με  την τάση που διαμορφώνεται μετά το αποτέλεσμα των 9,5 μονάδων υπέρ της Ν.Δ, ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα μεταβάλλουν στάση ανάλογα με την έκβαση μιας τέτοιας τηλεμαχίας.

Στην τηλεοπτική σύγκρουση του Κώστα Καραμανλή με τον Γιώργο Παπανδρέου, πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, η “μοίρα” του πρώτου ήταν προκαθορισμένη.

Η (καθυστερημένη) ειλικρίνειά του για την ανάγκη λήψης σκληρών μέτρων προ του βέβαιου εκτροχιασμού της οικονομίας δεν τον διέσωσε απ΄ όσα είχαν προηγηθεί επί των κυβερνήσεων του.

Παρότι, όμως, ήταν ήδη αρκετά έντονη η οσμή της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, το “γενναιόδωρο” αφήγημα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ (με το περιβόητο αν και αμφιλεγόμενο “λεφτά υπάρχουν”) αξιολογήθηκε ως αξιόπιστο και ελκυστικό. Έτσι έκριναν οι ψηφοφόροι.

Στην άλλη τηλεμαχία του Αλέξη Τσίπρα με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, το φαινόμενο επαναλήφθηκε. Ο τότε πρόεδρος της Ν.Δ (παρά τη συνετή και συναινετική του στάση στην στήριξη του αναγκαστικού 3ου μνημονίου) δεν μπόρεσε να ανακόψει το “ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ”.

«Σήμερα η ΕΡΤ έβγαλε νέο πρωθυπουργό. Ο κ. Μεϊμαράκης στάθηκε όχι απλώς στο ύψος των περιστάσεων αλλά ξεπέρασε τις προσδοκίες, όχι μόνο των φίλων της Ν.Δ. αλλά και των αναποφάσιστων», έλεγαν εκείνο το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου “κύκλοι” της Συγγρού (όπου ήταν το κομματικό στρατηγείο).

Τι ακολούθησε στις εκλογές το θυμούνται όλοι. Η τάση επιβεβαιώθηκε ξανά, διότι έτσι έκριναν οι ψηφοφόροι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ηγείται σήμερα ενός ρεύματος που φαίνεται πως έχει αποφασίσει “να φύγει ο Τσίπρας”. Σωστό ή λάθος, ελάχιστη σημασία έχει πια.

Διαθέτει μεγάλο πολιτικό και ψυχολογικό προβάδισμα και βρίσκεται μια ανάσα από την αυτοδυναμία. Με όρους πολιτικού κυνισμού δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να αναμετρηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα ντιμπέϊτ. Από την άλλη, όμως, δεν έχει και τίποτα να χάσει.

Έχει να κερδίσει, όμως, η Δημοκρατία στην οποία αμφότεροι ομνύουν.

Αλλά και κάτι περισσότερο και σημαντικότερο.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ διακηρύττει πως θέλει “να ενώσει τους Έλληνες”. Η πρόθεση αυτή περνάει εκ των πραγμάτων από την άμβλυνση της απόρριψης ή, έστω, των πολλών επιφυλάξεων που έχει μια μερίδα της κοινωνίας σχετικά με το πρόγραμμά του.

Ο Αλέξης Τσίπρας τον κατηγόρησε (στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ) ότι έχει “κρυφή ατζέντα”, κάποιες αναφορές του ίδιου και στελεχών του (7ήμερη εργασία, ασφαλιστικό, 13η σύνταξη, εργασιακά, ιδιωτικοποίηση της Υγείας κ.ά) έχουν δημιουργήσει εύλογα ερωτηματικά, κάποιοι δε “θερμοκέφαλοι” προκαλούν εντυπώσεις περί εκδικητικής επιστροφής στην εξουσία.

Δεν θα ήταν λογικό, δημοκρατικό και ωφέλιμο να ξεδιαλύνει ενώπιον του πρωθυπουργού όλα αυτά τα ζητήματα; Να επιβεβαιώσει πως το πολιτικό του προβάδισμα δεν χρησιμοποιείται ως παραπέτασμα που κρύβει το σχέδιο διακυβέρνησης που έχει καταρτίσει; Δεν θα ήταν και μια πράξη πολιτικής γενναιότητας έναντι του “απερχόμενου” -όπως λέει- αντιπάλου του; Και, εν τέλει, δεν θα ήταν μια συνεισφορά στον διάλογο που πρέπει να εγκαθιδρυθεί μετά τις εκλογές, σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό;

Και κάτι τελευταίο: ένα ντιμπέϊτ κρατείται εκ των πραγμάτων (για το μέλλον) και ως ένα πολιτικό “πειστήριο”. Μια απόδειξη για να εγκαλούνται ή να επιβεβαιώνονται προθέσεις και πολιτικές. Οι φαραωνικές υποσχέσεις των πολιτικών αρχηγών στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων (από τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά έως τον Τσίπρα) αποτελούν ακόμα και σήμερα στοιχεία της πολιτικής αντιπαράθεσης. Καλό είναι να υπάρχουν…