Σήκω, Αντρέα, να του πεις

Φημολογείται ότι ο Αντρέας Παπανδρέου έλεγε ότι το μεγαλύτερό του κατόρθωμα ήταν η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ.

Όχι τόσο για την απήχηση που είχε στην ελληνική κοινωνία αλλά για τον περίπλοκο κομματικό μηχανισμό τοπικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων που είχαν καταφέρει να ριζώσουν ακόμα και στο τελευταίο χωριό, ακόμα και μέσα από τα κομματικά καφενεία. Ένα μοντέλο που έκτοτε ορίζει στη συνείδηση των Ελλήνων τι σημαίνει μαζική πολιτικοποίηση.

Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα βλέποντας τα κακά και αποσπασματικά πλάνα, τα μόνο διαθέσιμα που κατάφερε να μεταδώσει μέσω διαδικτύου η ΕΡΤ (το δικό της λογότυπο βλέπαμε στην οθόνη) από την εκδήλωση, κυρίως κατά την προσέλευση του κόσμου και διαβάζοντας το live blog του NEWS 24/7.

Και ήταν η πρώτη φορά, από την ημέρα που ο κ.Τσίπρας μπήκε για τα καλά στην καθημερινότητα όλων μας, που συνέδεσα εκείνον με τον Θρύλο της Μεταπολίτευσης, όλες οι προηγούμενες απόπειρες του πρώτου ήταν, κατά γενική ομολογία, κωμικές.

Λίγο η ηλικία όσων έσπευσαν στο «Παλλάς», λίγο το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» αλλά πάνω απ’ όλα η ευανάγνωστη στρατηγική του κ.Τσίπρα, όπως την ξεδίπλωσε κατά την ομιλία του, ήταν που δημιούργησαν τον συνειρμό.

Ένα ΠΑΣΟΚ με ανδρεοπαπανδρεϊκά χαρακτηριστικά θέλει να δημιουργήσει ο κ.Τσίπρας. Και έχει καλές πιθανότητες να το καταφέρει.

Καταρχάς, τον ευνοεί πολύ η συγκυρία, η διεθνής και η ελληνική. Ο αισιόδοξος, κεντρώος μπλερισμός έχει προ πολλού ηττηθεί στην Ευρώπη, ενώ στην ελληνική του εκδοχή βυθίζεται σε αδιανόητα σκάνδαλα, εκστρατείες συγκάλυψής τους, ζοφερές προβλέψεις για τις δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης της Οικονομίας και ένα μόνιμα αλαζονικό ύφος εξουσίας.

Οπότε, ένας «νέος ριζοσπαστισμός» που θέλει να αναδυθεί στην πιο προσγειωμένη του εκδοχή και όχι ως «φυγή προς τον ουρανό» (η φράση κλεμμένη) και που μάλιστα λανσάρεται ως ανάχωμα στην Ακροδεξιά, δείχνει καλή στρατηγική επιλογή, για την Αριστερά παντού.

Εφόσον, βέβαια, βρεθούν οι κατάλληλες λέξεις που θα τον περιγράψουν και ως Κεντρώα δεν έχω καμία διάθεση να βοηθήσω σε αυτή την κατεύθυνση.

Παρεμπιπτόντως, αν επιλεγούν οι ριζοσπαστικοί δεκάρικοι, με τους εφηβικούς τόνους που ακούσαμε προχθές από την κυρία Ευγενία Φωτονιάτα, Συντονίστρια του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα, δεν θα πάει καλά αλλά είπαμε: κανένας Κεντρώος δεν θα στεναχωρηθεί με ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Το κυριότερο ατού του κ. Τσίπρα είναι ότι αντίθετα από τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη, μπορεί να δημιουργήσει ένα ευρύ Αντιμητσοτακικό Μέτωπο, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε ρόλο συμβόλου ύφους εξουσίας και τρόπου διακυβέρνησης. Είναι κάτι που του ταιριάζει, είναι απολύτως αναμενόμενο από εκείνον και μπορεί να το υπηρετήσει με πολύ μεγάλη επιτυχία.

Αντιθέτως, ο Αντιμητσοτακισμός βλάπτει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ, για τους λόγους που αναλύσαμε πρόσφατα.

Επίσης, είναι πολύ πιθανό το Μαξίμου και η Νέα Δημοκρατία να κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα να εξαφανίσει το ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζοντας εκείνον ως αντίπαλό τους.

Τι σημαίνει αυτό;

Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν βουλευτής, τότε θα έλεγα ότι προχθές, στο «Παλλάς», κυριολεκτικά «τελείωσε» τον Νίκο Ανδρουλάκη. Η διάκριση γίνεται γιατί η Αξιωματική Αντιπολίτευση, το λάβαρο της οποίας σήκωσε προχθές, είναι κοινοβουλευτικός ρόλος και ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να προσέξει, αν επιχειρήσει να τον παίξει πάλι (η έμφαση στη λέξη «πάλι») από τις πλατείες και τα πεζοδρόμια και όχι μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας.

Από την άλλη, ήταν ηχηρή η απουσία των νέων από το κοινό. Το παρατήρησε και ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στη χθεσινή του ανάλυση στο σάιτ της Εφημερίδας των Συντακτών, προσθέτοντας την πολύτιμη παρατήρηση ότι νέους είχε δει πριν από μερικούς μήνες σε μια συγκέντρωση που είχε κάνει η κυρία Μαρία Καρυστιανού σε κινηματογράφο, στου Ζωγράφου. Ούτε η Νέα Αριστερά που όλοι ψυχανεμιζόμαστε ότι θα σπεύσει στο πλευρό του κ. Τσίπρα δείχνει να συγκινεί τη νεολαία, σύμφωνα με τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών.

Βέβαια, οι προγέροντες, δηλαδή οι ψήφοι τους, αφού αυτοί εμφανίζουν τα χαμηλότερα ποσοστά αποχής, αρκούν ώστε στις εκλογές, το κόμμα Τσίπρα, να βρεθεί στη δεύτερη θέση, κάτι που είναι βέβαια ο στόχος του.

Κλείνω με μια ευρύτερη παρατήρηση από τον «Μεγάλο Κόσμο» της Πολιτικής Θεωρίας.

Στην ομιλία του κ.Τσίπρα μου έκανε εντύπωση η προτροπή του για αυτοοργάνωση σε τοπικό επίπεδο.

Πάνω σε ποια ακριβώς πρότυπα;

Των τοπικών, κομματικών οργανώσεων;

Των κοινοτικών συμβουλίων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Των Συλλόγων;

Ή μήπως στα πρότυπα των Κοινοτήτων της Τουρκοκρατίας που νοσταλγούσαν και οι Νεοορθόδοξοι τη δεκαετία του ‘80; Είπαμε! Θυμηθήκαμε τα 80s προχθές!

Δεν θα βαρεθώ να θυμίζω ότι η πολιτική λαμβάνει υπόσταση με τις λέξεις, με τον τρόπο που νοηματοδοτούμε την πραγματικότητα. Όμως οι λέξεις πρέπει να «πατάνε» σε κάποιο ήδη γνωστό, οικείο και βιωμένο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης για να στρώσουν το δρόμο που οδηγεί στην κάλπη.

Ο Αντρέας, που το 1974 γύρισε την πλάτη στην Ένωση Κέντρου και την οργανωτική της δομή για να στήσει από την αρχή το δικό του κόμμα, θα είχε να του πει πολλά επ’ αυτού. Αν μη τι άλλο, θα του εξηγούσε γιατί θεωρούσε αυτό, το ΠΑΣΟΚ-μοντέλο κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, ως το μεγαλύτερό του κατόρθωμα.