ΟΧΙ

Η τραγικότητα και το ιστορικό βάρος των ημερών που ζούμε επιβάλλουν ευκρινείς και κρυστάλλινες τοποθετήσεις από όλους άνευ αστερίσκων και υποσημειώσεων. Ξεκαθαρίζω λοιπόν εξαρχής τη θέση μου: Η απόφαση του Πρωθυπουργού για διενέργεια δημοψηφίσματος με το συγκεκριμένο έωλο ερώτημα, στον συγκεκριμένο χρόνο και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες και συσχετισμούς δυνάμεων σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελεί ομολογία κραυγαλέας αποτυχίας, τεκμηριώνει αδιανόητη για πολιτικό ηγέτη ευθυνοφοβία και εκθέτει την χώρα και μια βασανισμένη και καταταλαιπωρημένη κοινωνία σε πρωτοφανείς στην νεότερη ιστορία μας κινδύνους κοινωνικο-οικονομικού χάους και ενδεχόμενων εθνικών περιπετειών.

Μετά τον εκλογικό του θρίαμβο του Ιανουαρίου, ένας νεότατος σε ηλικία, άφθαρτος, επικοινωνιακά χαρισματικός και πολιτικά ταλαντούχος αριστερός ηγέτης σχημάτισε μια στηριγμένη σε ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία κυβέρνηση φαινομενικά ετερόκλητης συμμαχίας με ένα κόμμα της εθνικολαϊκιστικής συνωμοσιολογικής ακροδεξιάς, μια κυβέρνηση που απολάμβανε ευρύτατης κοινωνικής στήριξης (και πάντως πολύ ευρύτερης των εκλογικών της ποσοστών) και αποδοχής. Με διακηρυγμένο προεκλογικά στόχο (άρα και αντίστοιχη εντολή-αποστολή) να επιτύχει μια ευμενέστερη για τις αναπτυξιακές προοπτικές της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας (που μόλις είχε αρχίσει δειλά να καταγράφει μια αναιμική, αλλά πάντως, ανάπτυξη) και δικαιότερης κοινωνικά, όσον αφορά την κατανομή των αναπόφευκτων βαρών, συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές διασφαλίζοντας σε κάθε περίπτωση την παραμονή της χώρας στο κοινό νόμισμα και το πολιτικό-πολιτισμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το πράγμα φάνηκε από νωρίς ότι δεν θα πήγαινε καλά. Το στίγμα της υποτιθέμενης “σκληρής διαπραγμάτευσης” έδωσε η καθόλου “δημιουργική” ασάφεια ενός ακατάληπτα αλαζόνα και αλλοπρόσαλλα νάρκισσου καθηγητή παιγνιο-θεωρητικής οικονομίας που με κάθε του εμφάνιση και δήλωση εξανέμιζε τα έτσι και αλλιώς λιγοστά αποθέματα αξιοπιστίας που είχε η κυβέρνηση, αλλά και η χώρα. Με τη λογική της αγοράς χρόνου υπεγράφη τον Φεβρουάριο μια ολιγόμηνη παράταση του προηγουμένου (μνημονιακού) προγράμματος, που ενώ περιελάμβανε ρητές υποχρεώσεις για την ελληνική πλευρά δεν εξασφάλιζε τη χρηματοδότησή της (κάτι σαν μνημόνιο χωρίς λεφτά). Η συμφωνία αυτή δεν ήρθε ποτέ προς κύρωση στο ελληνικό κοινοβούλιο, αλλά ούτε και τηρήθηκε, η καταστροφική για την πραγματική οικονομία αβεβαιότητα συνεχιζόταν, η κυβέρνηση ρητόρευε για τη δήθεν άρνησή της να συναινέσει σε “υφεσιακά μέτρα”, ενώ η οικονομία βυθιζόταν στην απόλυτα υφεσιακή παραλυσία και ο αναπόφευκτος λογαριασμός καθημερινά μεγάλωνε. Κάπως έτσι το συζητούμενο χρηματοδοτικό κενό των 1-1,5 δις ευρώ για την επίτευξη του παράλογα υψηλού (εδώ είχε απόλυτο δίκιο η ελληνική κυβέρνηση) πρωτογενούς πλεονάσματος του 3% εξακοντίσθηκε σε μέτρα 8-10 δις ευρώ για την επίτευξη υποτριπλάσιου (<1%) πρωτογενούς πλεονάσματος. Παράλληλα κάθε ημέρα που περνούσε η χώρα έχανε ερείσματα και συμμαχίες, επιδιδόταν σε παιδαριώδους αφέλειας γεωπολιτικές πιρουέτες και οδηγήθηκε ταχύτατα σε πλήρη απομόνωση. Χωρίς κανένα προφανή λόγο στρέψαμε τους πάντες (μέχρι και την ...Κύπρο!) εναντίον μας και στοιχίσαμε όλη την Ευρώπη πίσω από την εξοντωτικά σκληρή και εκδικητικά τιμωρητική γραμμή του Σόιμπλε. Κι ενώ αυτά εξελισσόντουσαν στο πεδίο της "σκληρής διαπραγμάτευσης" στο εσωτερικό της χώρας επικρατούσε μια  ψευτο-αριστερή αντίληψη ισοπέδωσης και οπισθοδρόμησης σε όλα τα πεδία: παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση, μεταναστευτικό. Παράλληλα εμπεδωνόταν μια τοξικά διχαστική ατμόσφαιρα και ένας ιδιότυπος μετα-κομμουνιστικός αυταρχισμός που επιδίωκε να ισοπεδώσει, να λοιδωρήσει και να σπιλώσει κάθε φωνή που εξέφραζε την παραμικρή επιφύλαξη, την οποιαδήποτε αμφιβολία, την οιαδήποτε αίρεση για την ορθότητα ή τον ρεαλισμό των κυβερνητικών επιλογών. Είναι πραγματικά ανατριχιαστική η ευκολία με την οποία η "πρώτη φορά αριστερά" χαρακτηρίζει όποιον την κριτικάρει κινδυνολόγο, υπηρέτη σκοτεινών συμφερόντων, προδότη, πεμπτοφαλαγγίτη, δοσίλογο ή γερμανοτσολιά.

Με τα δεδομένα αυτά, η αποτυχία -ή μήπως τελικά δεν ήταν αποτυχία, αλλά σχέδιο;- στην επίτευξη “αμοιβαία επωφελούς” συμφωνίας ήταν προδιαγεγραμμένη και νομοτελειακή. Ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε λιγότερη και δικαιότερη λιτότητα και ανάπτυξη εντός ευρωζώνης. Αν δεχθούμε ότι αυτός ήταν ο στόχος του, απέτυχε. Απέτυχε οικτρά και οριστικά. Ο Πρωθυπουργός λοιπόν της Ελληνικής Δημοκρατίας που υπέγραψε μια πρόταση αδιανόητης για δημοκρατικό δυτικό κράτος φορο-επιδρομής ύψους 8 δις σε μια ημιθανή οικονομία, τινάζει τη διαπραγμάτευση στον αέρα για να θέσει σε δημοψήφισμα-παρωδία ένα ανυπόγραφο non-paper μιας πρότασης των δανειστών που έχει πλέον αποσυρθεί, ενώ η χώρα θα είναι  -από το βράδυ της 30ης Ιουνίου- σε καθεστώς επίσημης χρεοκοπίας, με κλειστές τράπεζες και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Στην καλύτερη για τα κίνητρα του περίπτωση ο Πρωθυπουργός επιχειρεί να συγκαλύψει-αποσείσει από τους ώμους του το βάρος της ιστορικής του αποτυχίας και να μεταθέσει την ευθύνη των δύσκολων επιλογών, που εξελέγη για να κάνει, σε μια κοινωνία διχασμένη και εμβρόντητη από την καταιγιστική ταχύτητα των πρωτοφανών στη σύγχρονη ιστορία της γεγονότων. Πρόκειται, στην καλύτερη -επαναλαμβάνω- περίπτωση, για μια πράξη κορυφαίας ανευθυνότητας και πολιτικής δειλίας, για μια θλιβερή απόπειρα δραπέτευσης από προσωπικά πολιτικά αδιέξοδα, που εκ των πραγμάτων παίζει την τύχη των επόμενων πολλών γενεών και τη θέση της χώρας στον κόσμο σε μια ζαριά.

Ακούω ήδη τις βάσιμες και καλόπιστες αντιρρήσεις: Είναι η προσφυγή στην αμεσοδημοκρατική έκφραση της γνώμης των πολιτών “μια ζαριά”; Γιατί να φοβηθούμε τη λαϊκή ετυμηγορία;

Πρώτον γιατί το ερώτημα που τίθεται είναι έωλο και παραπλανητικό. Τι θα πει αν συμφωνεί κανείς με μια πρόταση άγριας φορολόγησής του; Φυσικά κανείς δεν συμφωνεί ποτέ. Γιατί ο Πρωθυπουργός δεν έθεσε λοιπόν σε δημοψήφισμα τη δική του υπογεγραμμένη και επίσημη πρόταση; Δεύτερον, γιατί το ερώτημα σε ένα δημοψήφισμα πρέπει -και συνταγματικά προβλέπεται- να είναι σαφές και ευκρινές και η απάντηση που δίδει ο κυρίαρχος λαός να παράγει εξίσου σαφές και ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Εξήγησε ο Πρωθυπουργός τι θα κάνει αν το αποτέλεσμα είναι ΝΑΙ; Εξήγησε τι ακριβώς θα συμβεί αν το αποτέλεσμα είναι ΟΧΙ; Θα ενισχυθεί υποτίθεται η διαπραγματευτική θέση της χώρας; Γιατί; Μήπως μέχρι τώρα οι διαπραγματεύσεις δεν ευοδώθηκαν γιατί η κυβέρνηση στερείτο επαρκώς ισχυρής εντολής και νομιμοποίησης; Μπορεί ο πολίτης να είναι βέβαιος τι θα του ξημερώσει ότι κι αν ψηφίσει την Κυριακή; Για να γίνει αντιληπτό, τι σημαίνει η συνταγματικά προβλεπόμενη ευκρίνεια του ερωτήματος που μπορεί να τίθεται σε δημοψήφισμα, ας θυμηθεί κανείς το τελευταίο που διεξήχθη στη χώρα: ΟΧΙ στον βασιλιά σήμανε τέλος η βασιλεία. Τελεία και παύλα.

Τέλος, η ανόθευτη έκφραση του λαϊκού αισθήματος επιβάλει συνθήκες ψυχραιμίας, νηφαλιότητας, επαρκή χρονικά και πολύπλευρη ενημέρωση. Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι συντρέχουν αυτές οι συνθήκες με τους πολίτες έμφοβους και παραζαλισμένους στις ουρές των ΑΤΜ των κλειστών τραπεζών;

Δυστυχώς όμως, το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο από την προσπάθεια ενός άπειρου ηγέτη να ξεφύγει από τις ευθύνες του. Το πιθανότερο είναι ότι επρόκειτο περί προσχεδιασμένης πορείας, περί μίας ενσυνείδητης προσπάθειας να υφαρπαγεί συγκεκαλυμμένα και λάθρα η έγκριση της θυμικά διεγερμένης κοινωνίας για έξοδο της χώρας από την Ευρώπη, μια έγκριση που υπό άλλες συνθήκες και ως ευθύ ερώτημα θα ήταν αδύνατο να δοθεί. Πρόκειται, κατά πάσα βεβαιότητα, για την απόπειρα μιας δράκας ιδεοληπτικών αριστεριστών να σύρουν την Ελλάδα εκτός πλαισίων δυτικού τύπου αστικής δημοκρατίας. Δυστυχέστατα, δεν έχουμε να κάνουμε -πιθανότατα- με πολιτικό τυχοδιωκτισμό, αλλά με μία κολοσσιαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ένα είναι βέβαιο: ΟΧΙ στην κάλπη την Κυριακή σημαίνει έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη κατά τρόπο οριστικό και αμετάκλητο. Σημαίνει απομόνωση της χώρας στην νοτιοδυτική άκρη των Βαλκανίων σε ένα περιβάλλον της πλέον επικίνδυνης γεωπολιτικής αστάθειας των τελευταίων πολλών δεκαετιών.

Οι Έλληνες πολίτες παρά τα όσα έχουν υποστεί και υποφέρει τα τελευταία χρόνια δεν πρόκειται να το επιτρέψουν. Δεν θα επιτρέψουν αυτή την ιστορική ταπείνωση της πατρίδας.

Θα πουν ΟΧΙ στους πατριδοκάπηλους που οδηγούν την πατρίδα στον όλεθρο.

Θα πουν ΟΧΙ στην έξοδο της Ελλάδας, που γέννησε το όνομα, τη φιλοσοφία, την ψυχή και την ουσία της Ευρώπης, από την Ευρώπη.

Θα πουν ΟΧΙ σε όσους ηθελημένα ή αθέλητα υπηρετούν τους σχεδιασμούς του Σόιμπλε και των λοιπών γερακιών που εδώ και καιρό στήνουν το σκηνικό της ελληνικής εξόδου.

Θα πουν ΟΧΙ στα εμφυλιοπολεμικά, διχαστικά κηρύγματα μίσους.

Θα πουν ΟΧΙ στον ανορθολογισμό και τη συνωμοσιολαγνεία.

Θα πουν ΟΧΙ στον αυταρχισμό.

Θα πουν ΟΧΙ στον φοβικό απομονωτισμό της αποτυχίας.

Θα πουν ΟΧΙ στην υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών τους.

Ε, ΝΑΙ λοιπόν.

* Ο Σταμάτης Κυρζόπουλος είναι ιατρός καρδιολόγος, στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο και συγγραφέας του βιβλίου “Μονόδρομοι και αδιέξοδα: Πολιτών υπέρβαση”. Εκτός από το News247 αναλύει και εκφράζει τις σκέψεις του μέσα από το προσωπικό του blog sxoliopoliti.blogspot.gr