Αγανακτισμένοι και #paraitithite

Κάθε κυβερνητική πολιτική επιλογή έχει συνεπείς που φαίνονται δυσάρεστες σε διάφορες μερίδες πολιτών. Είναι παράλογο όμως κάθε ομάδα που πλήττεται να βγαίνει στους δρόμους και να ζητά την παραίτηση της Κυβέρνησης, όσο και αν διαφωνεί με το έργο της. Οι #paraitithite είναι μια διαφορετική και ίσως πιο εκλεπτυσμένη μορφή αγανακτισμένων αλλά δεν παύει να στερείται οποιασδήποτε νομιμοποίησης και ταυτόχρονα να υποδαυλίζει τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας.

Το θέμα δεν είναι ούτε κομματικό, ούτε ιδεολογικό. Όταν μερίδα των αγανακτισμένων έκαιγαν το Σύνταγμα και την Αθήνα ολόκληρη ήταν φανερό ότι θα υπάρξουν συνέπειες. Μεταξύ των “θυμάτων” περιλαμβάνεται και το επίπεδο των μελών της εθνικής αντιπροσωπείας. Όταν οι αγανακτισμένοι κραύγαζαν εν χώρο “να καεί, να καεί το μπο@#*έλο η Βουλή”  ήταν φυσικό να αποτρέψουν σοβαρούς ανθρώπους από το να ασχοληθούν με την πολιτική, ανοίγοντας το δρόμο για καιροσκόπους που εκμεταλλεύτηκαν τη λαϊκή αντίδραση. Τα αποτελέσματα είναι ορατά με τα “τέρατα” που ακούγονται στη Βουλή.

Επίσης, το γεγονός ότι κάποιος δυσαρεστείται με ορισμένες Κυβερνητικές αποφάσεις δεν δικαιολογεί ακραίες αντιδράσεις. Μπορεί φυσικά να εκφράζει κανείς τη γνώμη του, αλλά εντός των ορίων της νομιμότητας. Γελοίες τοποθετήσεις όπως “να πάρει ο λαός το νόμο στα χέρια του” είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και κυρίως αντιδημοκρατικές. Ο λαός ψηφίζει και αυτή είναι η δημοκρατία. όλοι οι άλλοι είναι απλώς μειοψηφίες που προσπαθούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους.

Όλοι άλλωστε επικαλούνται τη μαζικότητα και θεωρούν ότι εκφράζουν την πλειοψηφία, κάτι που είναι απλώς ψέμα. Οι αλλόφρονες αγανακτισμένοι έμοιαζαν να κάνουν τις καταστροφές τους ευρισκόμενοι σε έκσταση, αλλά ούτε και αυτό δικαιολογεί τις ακραίες αντιδράσεις τους. Ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται και η αυτοδικία μόνο συμφορές μπορεί να επιφέρει. Μερικές από αυτές τις ζήσαμε, όπως στην περίπτωση της Marfin. Η κατάλυση της νομιμότητας από τους πολίτες απλώς δίνει τη δικαιολογία σε λαϊκιστές πολιτικούς να καταλύουν με τη σειρά τους τη νομιμότητα “στο όνομα του λαού”.

Τα κόμματα του λεγόμενου (κατά το κλισέ) συνταγματικού τόξου, επίσης δεν έχουν καμία θέση, οργανωμένα, στις διαμαρτυρίες. Υπάρχουν εργαλεία -κοινοβουλευτικά και άλλα- που μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Δεν μπορούν να υποδαυλίζουν εξεγέρσεις όπως έκαναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν καλώντας για παράδειγμα τους πολίτες να μην πληρώνουν. Κάπως έτσι έκανε καριέρα για παράδειγμα η κα. Βαλαβάνη, για να αποδειχθεί ότι πέρα από την οργή της και το μίσος που έσπειρε δεν είχε λύσεις όταν βρέθηκε στην κατάλληλη καρέκλα.

Οφείλουν να αρνούνται δημόσια την συμμετοχή τους με οργανωμένο τρόπο. Να αρνούνται κάθε απόπειρα εμπλοκής τους σε θέματα που σχετίζονται με τη σταθερότητα της διακυβέρνησης και του πολιτεύματος. Πέρα όμως από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και τους λοιπούς αρχηγούς, απαιτείται προσοχή και από τα στελέχη που δεν μπορούν να ωθούν σε έκνομες πράξεις καλυπτόμενοι πίσω από τη βουλευτική ασυλία ή την απραξία της ελληνικής δικαιοσύνης. Η διαμαρτυρία είναι αποδεκτή, όχι όμως και η αυτοδικία. Στο μυαλό όλων μας έρχεται η εικόνα ενός τουλάχιστον στελέχους από κάθε κόμμα, το οποίο ευχαρίστως θα υποδαύλιζε ακόμη και μαθήτριες παρθεναγωγείου σε έκτροπα.

Στο κάτω κάτω, το #paraitithite δεν εκφράζει παρά μόνο οργή για όσα δεν συμβαδίζουν με τις απόψεις όσων το υποστηρίζουν, αλλά στερείται λύσης. Δεν έχει να “ζηλέψει” τίποτε από την κενή διαμαρτυρία των “αγανακτισμένων”, οι ελπίδες των οποίων απεδείχθησαν φρούδες σε ότι αφορά στη συνέχιση του πάρτι. Πέρα από κάθε αμφιβολία, θα υπάρχουν σίγουρα καθ’ εξιν αγανακτισμένοι που θα αυτομόλησαν στους #paraitithite μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να εφαρμόζει πολιτικές μεταρρυθμίσεων.

Αντιδρούν βεβαίως κυρίως στην φορολαίλαπα που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως η πλειοψηφία να συμφωνεί μαζί τους. Ωστόσο πρόκειται για τις επιλογές μιας δημοκρατικά εκλεγμένης Κυβέρνησης. Δεν γίνεται κάθε φορά που κάποιοι βγαίνουν στο δρόμο να κάνουμε εκλογές μήπως και αλλάξει η Κυβέρνηση. Επιπρόσθετα δεν είναι βέβαιο ότι αυτή τη δεδομένη στιγμή η χώρα μπορεί να αντέξει μια ακόμη περίοδο διαπραγμάτευσης μέχρι η νέα κυβέρνηση -όποια και ανά αυτή είναι- να βρει φόρμουλα για την εκταμίευση.

Στις δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες, οι κυβερνήσεις εξαντλούν τις τετραετίες. Υπάρχουν βέβαια θεσμοί θα μου πείτε που διασφαλίζουν τη συνέχεια και τη συνέπεια του κράτους. Οι συνεχείς εκλογές δεν βοηθούν πάντως στην ισχυροποίηση του θεσμού της δημοκρατίας. Όχι μόνο αν τις ζητούν οι πολίτες διαρκώς αλλά και αν οι πολίτικοί χρησιμοποιούν τις κάλπες για μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Η διαμαρτυρία των πολιτών είναι μια υγιής πράξη στις δημοκρατίες, αν βεβαίως γίνεται εντός των ορίων της δημοκρατικής νομιμότητας. Οι Κυβερνήσεις οφείλουν να ακούν τους πολίτες οι οποίοι άλλωστε θα έχουν τη δυνατότητα να τους μαυρίσουν στις επόμενες κάλπες αν μείνουν δυσαρεστημένοι. Αν λοιπόν η διαμαρτυρία έχει ως στόχο να εκφράσει απλώς τη δυσαρέσκεια, τότε το #paraitithite είναι ένα hastag το οποίο αδικεί την ίδια τη φύση της. Αν από την άλλη ζητούν πραγματικά παραίτηση, θα πρέπει να μας πουν ποιό είναι το σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Αν ο μόνος στόχος είναι τα αντίποινα για όσα -κακώς- έπραξε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο δρόμος αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).