Ας εξαντλήσουμε τη σκληρότητα του νόμου στο Χαμόγελο του Παιδιού

Ο νόμος είναι σαφής. Άμα χρωστάς στο δημόσιο, όποια χρήματα καταλήξουν στον λογαριασμό σου συμψηφίζονται αυτόματα με οφειλές. Ακόμη και αν δεν είναι ληξιπρόθεσμες. Ο νόμος είναι κατά βάση άδικος καθώς το αντίστροφο δεν ισχύει. Όσο και αν ακούγεται παράλογο είναι επίσης άδικος διότι ισχύει ανεξαιρέτως για όλους. Το Χαμόγελο του Παιδιού έπεσε θύμα αυτής της μοναδικής πρακτικής και δεν βρέθηκε κανείς να σταματήσει τον παραλογισμό.

Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός έλαβε προκαταβολή χρηματοδότησης περίπου 70.000 ευρώ από το Εθνικό Πρόγραμμα Ταμείου Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης, προκειμένου να καλύψει το κόστος λειτουργίας μιας από τις εγκαταστάσεις του στην Καβάλα. Η χρηματοδότηση αφορούσε στο πρόγραμμα “Επιχορήγηση Φορέων για τη Λειτουργία υφιστάμενων Δομών Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανήλικων”. Μπορεί να εκπλαγεί κανείς σχετικά με το πόσο τυπικό μπορεί να είναι το ελληνικό δημόσιο άμα πρόκειται να εισπράξει. Πάντως τα λεφτά της χρηματοδότησης δεν έφτασαν ποτέ στο ΧτΠ καθώς συμψηφίστηκαν με μελλοντικές οφειλές του οργανισμού που θα καταστούν ληξιπρόθεσμες εντός του επομένου τριμήνου και αφορούν σε δόσεις του φόρου εισοδήματος και τέλη κυκλοφορίας!

Είναι σκληρός αλλά είναι νόμος. Ακόμη και αν ο υπόχρεος μιας οφειλής έχει προχωρήσει σε ρύθμιση και την εξυπηρετεί, το ελληνικό δημόσιο μόλις εντοπίσει λεφτά, συμψηφίζει ακόμη και τις μελλοντικές ρυθμισμένες οφειλές. Ισχύει για όλους. Η μάλλον σχεδόν για όλους. Διότι ο νόμος -ω τι πρωτότυπο- έχει παράθυρο. Παράθυρο που προβλέπει ότι δεν συμψηφίζονται προκαταβολές και ενδιάμεσες πληρωμές από χρηματοδοτούμενα προγράμματα. Βάσει αυτού το ΧτΠ, θα έπρεπε να εξαιρεθεί.

Δεν πρέπει όμως κανείς να προτρέχει. Το παράθυρο του νόμου προβλέπει ότι ισχύει μόνον σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Ήτοι στα προγράμματα του ΕΣΠΑ, στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας και Θάλασσας και στο Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης. Μια καλή ιδέα θα ήταν η αλλαγή του νόμου και η προσθήκη των προγραμμάτων που αφορούν σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς ή ακόμη και φωτογραφικά για το ΧτΠ.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο απαιτείται μια νομοθετική πρωτοβουλία. Όπως για παράδειγμα αυτή που έλαβε η Κυβέρνηση για την απαλλαγή των Μονών του Αγίου Όρους από την υποχρέωση καταβολής φόρων σχετικών με την ακίνητη περιουσία εντός και εκτός της μοναστικής κοινότητας. Μια πρωτοβουλία που υπερψηφίστηκε από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα εκτός του Ποταμιού και των ΔΗ.ΣΥ. και Κ.Κ.Ε. που ψήφισαν παρών.

Το ΧτΠ προφανώς δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες lobbying με την εκκλησία και ως εκ’ τούτου, όπως συνέβη με τον ΕΝΦΙΑ έτσι και τώρα αναγκάζεται να υποστεί τις συνέπειες του νόμου. Είναι όμως τεράστια αδικία να αντιμετωπίζεται με τον τρόπο αυτό ένας οργανισμός που υποκαθιστά το ανίκανο κράτος και προσφέρει μοναδικές υπηρεσίες και μάλιστα σε παιδιά. Μια ευνομούμενη πολιτεία που θα αντιλαμβανόταν την ανεπάρκειά της θα έπρεπε να κατανοεί τη σημασία της λειτουργίας ενός οργανισμού που κάνει αυτό που το ίδιο το κράτος θα έπρεπε να κάνει. Οι φορολογούμενοι πληρώνουν φόρους για να υπάρχουν κοινωνικές δομές που θα φροντίζουν τους ανήμπορούς και τους αναξιοπαθούντες. Αυτές είναι οι αδύναμες “ζέβρες” και όχι οι καλοζωισμένοι συνδικαλιστές και οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Πρωτοβουλία φυσικά δεν υπήρξε. Δεν υπάρχει ωστόσο και αντίδραση μετά την δημοσιοποίηση του γεγονότος. Κανείς δεν ασχολείται ούτε με το ΧτΠ ούτε με τα ίδια τα παιδιά. Πρόκειται για ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων ή και μεταναστών και παιδιά θύματα κακοποίησης ή παραμέλησης, ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκεύματος, που ζουν στην Ελλάδα.

Το Χαμόγελο του Παιδιού προσφέρει ένα σημαντικότατο έργο, υποκαθιστώντας τις ανύπαρκτες ουσιαστικά δομές του κράτους. Η πολιτεία οφείλει να στηρίζει με κάθε τρόπο τέτοιες πρωτοβουλίες. Δεν το κάνει. Μπορεί τουλάχιστον να μην θέτει εμπόδια στη λειτουργία τους και να είναι περισσότερο ελαστική σε τυπικά και γραφειοκρατικά θέματα. Το να εξαντλούν την αυστηρότητα τους στο ΧτΠ είναι απαράδεκτο.

Υ.Γ.

Παρακολούθησα προχθές την συγκινητική ταινία Μικροί Ήρωες της εταιρείας stoiximan που αφορούσε στην ανάληψη δράσης από την πλευρά της εταιρείας για να υλοποιήσει το όνειρο μικρών μαθητών από ακριτικές και απομονωμένες περιοχές της Ελλάδας να δουν εκ’ του σύνεγγυς πως είναι η ζωή σε μια μεγαλούπολη.

Για τους περισσότερους από εμάς μοιάζει ασήμαντο. Θεωρούμε δεδομένο ότι γύρω μας αναπτύσσεται η τεχνολογία και ο πολιτισμός. Για τα παιδιά αυτά που δεν έχουν την ευκαιρία να δουν τίποτε μακριά από τον τόπο τους, ένα ταξίδι στην Αθήνα αποτελεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Μιλάμε για παιδιά που δεν έχουν φίλους, συνομήλικους στον τόπο τους. Δεν κοινωνικοποιούνται. “Δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο, δεν “βγαίνουν” οι ομάδες” είπε ένα εξ’ αυτών.

Πρόκειται για μια ενέργεια εταιρικής κοινωνικής ευθύνης της εταιρείας, η οποία έρχεται να καλύψει επίσης την ανεπάρκεια του κράτους. Όλες οι εταιρείες που αναλαμβάνουν δράσεις εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, επιχειρούν να βελτιώσουν τομείς όπου το κράτος δεν έχει στρέψει την προσοχή του. Είτε λόγω έλλειψης πόρων, είτε λόγω νοοτροπίας. Δεν το ανταγωνίζονται. λειτουργούν επικουρικά.

Έχοντας διαμορφώσει εδώ και πολλές δεκαετίες -σαν κοινωνία- μια εξαιρετικά στρεβλή εικόνα για τις επιχειρήσεις και τις πρακτικές τους, είναι μια καλή αφορμή να δούμε τι κάνουν τελικά οι επιχειρήσεις ως ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας. Σας προτείνω να παρακολουθήσετε τη δράση εταιρικής κοινωνικής ευθύνης της stoiximan για να δείτε τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή για ανθρώπους που μοιάζουν ξεχασμένοι απ’ όλους και όλα.

Όλο το υλικό μπορείτε να το βρείτε διαθέσιμο στο www.iroes.gr

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)