Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη στη χώρα

Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη στη χώρα

Συσκέψεις και ένα μεγάλο συνέδριο στο τέλος του έτους θα κάνουν τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους. Κολεκτίβες και αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις τέλος. Θα έχουμε όμως καινοτομία και startups…

Στις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, δεν υπήρχε ούτε μία μικρή αναφορά στην ανάπτυξη. Εννέα μήνες αργότερα, λίγο πριν τις δεύτερες κάλπες, στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός εξηγούσε το νέο αναπτυξιακό μοντέλο ενώ στις αρχές του επόμενου έτους στο οικονομικό φόρουμ του Νταβός, εκτιμούσε ότι «Το 2016 θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα θα καταπλήξει την παγκόσμια οικονομική κοινότητα». Χρειάστηκε όμως να φθάσουμε στο 2017 ( και αφού προηγουμένως η οικονομία παρέμεινε στάσιμη το 2016) για να χαρακτηριστεί το θέμα της ανάπτυξης ως “κεντρική προτεραιότητα” και να προχωρήσει ο Πρωθυπουργός σε σχεδιασμό για το πολυπόθητο αποτέλεσμα.

Ο σχεδιασμός ξεκινά -σύμφωνα με το ρεπορτάζ- από μία σύσκεψη με τους περιφερειάρχες και ακολούθως από μια σύσκεψη με τους παραγωγικούς φορείς. Εν συνεχεία θα διοργανωθούν 13 περιφερειακά συνέδρια με αποκλειστικό θέμα την παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά και ένα μεγάλο συνέδριο στο τέλος του τρέχοντος έτους “για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης”.

Θα πρόκειται προφανώς για την αναμόρφωση του σχέδιου που είχε αναπτύξει  ο Πρωθυπουργός το 2016 στη ΔΕΘ και αποτέλεσε τη βάση για τις δεύτερες προγραμματικές δηλώσεις που ακολούθησαν και έθεταν την ανάπτυξη στο επίκεντρο. Τότε ανέφερε ότι “το νέο αναπτυξιακό μοντέλο κατευθύνεται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις νεοφυείς και καινοτόμες επιχειρήσεις, στον αγροτικό τομέα, στις ξένες επενδύσεις και τις νέες κοινωνικές επιχειρήσεις και θα χρηματοδοτηθεί από τις ανακεφαλαιοποιημένες συστημικές και συνεταιριστικές τράπεζες, το νέο ΕΣΠΑ, τη δημιουργία νέας αναπτυξιακής τράπεζας, το πακέτο Γιούνκερ και τις συνεργασίες με την Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων”.

Χωρίς να μπορώ με βεβαιότητα να αντιληφθώ τι θα αλλάξει από το σχέδιο εκείνο, αντιλαμβάνομαι ότι ο Πρωθυπουργός μετά από δύο και πλέον χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, αναζητά το βέλτιστο μίγμα αναπτυξιακής πολιτικής. Το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος είχε εξαγγείλει μια στρατηγική που οι περισσότεροι υπουργοί του δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν και να υλοποιήσουν. Έκλαιγαν για τις ιδιωτικοποιήσεις, μιλούσαν για στημένους διαγωνισμούς, για επιπτώσεις από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ενώ εμπόδιζαν με μανία κάθε ιδιωτική επένδυση με αστείες προφάσεις.

Η αναπτυξιακή πολιτική της χώρας είναι ίσως το πλέον πολύπαθο πεδίο πολιτικής διαμάχης. Σχεδόν κάθε πολιτικός από τη μεταπολίτευση και μετά μιλούσε την ίδια ξύλινη γλώσσα υποσχόμενος ανάπτυξη. Οι λόγοι τους ήταν βασισμένοι στις δημόσιες επενδύσεις και διανθισμένοι ενίοτε με τις μοντερνιές της εποχής. Εδώ και 40 χρόνια έχουμε χορτάσει από καινοτομία, ισχυρά κίνητρα, startups και ότι άλλο φαίνονταν εντυπωσιακό στους λογογράφους.

Κάθε απόπειρα συνεννόησης με τους παραγωγικούς φορείς κατέληγε σε φιάσκο. Πρωτίστως διότι ήταν ανέκαθεν προσχηματική. Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται από τους πολιτικούς ως ποινικό αδίκημα. Μόνος στόχος των περισσότερων ήταν η συναλλαγή. Δευτερευόντως διότι οι παραγωγικοί φορείς (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) αποτελούν προσωπικά “μαγαζάκια” ανθρώπων που έκαναν καριέρα μέσω των φορέων που συνέστησαν. Τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα διοικούν εδώ και δεκαετίες τους “παραγωγικούς φορείς”. Ακόμη και αν είχαν κάτι να προσφέρουν, το έκαναν. Δεν έχουν πλέον καμία επαφή με τις ανάγκες της επιχειρηματικότητας. Αντίθετα έχουν άμεση επαφή με τα κόμματα που τους πατρονάρουν.

Καθώς οι δημόσιες επενδύσεις δεν αρκούν για να “σωθεί” η αναπτυξιακή παρτίδα και οι διεργασίες με τους παραγωγικούς φορείς είναι μάλλον προσχηματικές, απομένουν τα 18 συνέδρια για να δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία. Πρόκειται για μια χρήσιμη πρωτοβουλία, που όμως δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να φέρει θεαματικά αποτελέσματα.

Οι βασικοί ενδιαφερόμενοι, οι επενδυτές και δη οι ξένοι, έχουν έμπρακτα δείξει το ενδιαφέρον τους για τη χώρα. Δελεάζονται από τις εξαιρετικά χαμηλές αποτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων που προσφέρονται από το κράτος προς πώληση, αλλά διστάζουν να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε νέες επενδύσεις, φοβούμενοι πρωτίστως την οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα. Όσοι το κάνουν αιφνιδιάζονται από τις συνεχείς παλινωδίες των ελληνικών κυβερνήσεων και σίγουρα καταγράφουν απώλειες.

Σπανίως ερωτώνται για το τι θέλουν προκειμένου να γίνουν πιο δραστήριοι. Ακόμη και όταν  ερωτώνται, όσα λένε αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση αλλά ουδέποτε λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Ανάπτυξη χωρίς επενδυτές δεν μπορεί να συμβεί και αυτό το κατανοούν πλέον και οι νεο-μαρξιστές οικονομολόγοι. Αντιστοίχως ανάπτυξη με συνέδρια, εξαγγελίες και ξύλινο λόγο δεν μπορεί επίσης να συμβεί. Ας είμαστε αισιόδοξοι όμως ότι τουλάχιστον μοιάζει να ξεπερνάμε το στάδιο της πολεμικής κατά των επιχειρήσεων και της αέναης ιδεοληψίας με τις αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα