Φονιάδες των λαών, ευεργέτες μας…

Φονιάδες των λαών, ευεργέτες μας…
Η σημαία του Πολυτεχνείου με τους φοιτητές που την κρατούν φτάνουν έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ, στην λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, κατα την πορεία για την 40η επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013 (EUROKINISSI) Eurokinissi

Η έλευση Ομπάμα αποτελεί ανέλπιστο δώρο. Όμως σύντροφοι, μετριάστε τη χαρά σας, μη μας περάσουν και για αμερικανόδουλους…

Δεδομένης της σημασίας που έχουν αποδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ στην επίλυση του θέματος της “εξυπηρετησιμότητας” του χρέους, η έλευση του πλανητάρχη Μπάρακ Ομπάμα στα μέσα Νοεμβρίου στην Αθήνα, θα έπρεπε να συνοδεύεται από λαμπρή υποδοχή στο αεροδρόμιο με χιλιάδες αλαλλάζοντες συριζαίους (και λίγους ΑΝΕΛ) να τον περιμένουν, κοριτσάκι να του δίνει λουλούδια και αμερικάνικες σημαίες δίπλα στην pantiera rossa. 

Πως τα φέρνει όμως η μοίρα. Η επίσκεψη του σωτήρα-πλανητάρχη σχεδόν συμπίπτει με την επέτειο του Πολυτεχνείου, όπου σύσσωμη η ελληνική αριστερά θα εκφράσει για μια ακόμη χρονιά τον αντιαμερικανισμό της με την 43η πορεία που εθιμοτυπικά καταλήγει στην αμερικάνικη πρεσβεία.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, το να συμμετέχει στις εκδηλώσεις αντιαμερικανισμού σχεδόν ταυτόχρονα με την ανάδειξη των ΗΠΑ ως του μεγαλύτερου (αν όχι μόνου) συμμάχου για τη διευθέτηση-απομείωση του χρέους είναι μια δουλειά ρουτίνας. Έχει συνηθίσει να παίζει ταυτόχρονα τον ρόλο της Κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών. Ταυτόχρονα και χωρίς εξηγήσεις για τη διγλωσσία.

Ούτως ή άλλως, θέλει μεν συμμάχους τους Αμερικάνους, αλλά όλ κι’ όλα. Δεν θέλει τις σκληρές φιλελεύθερες πολιτικές που προτείνει το ΔΝΤ και εμμέσως και η αμερικανική Κυβέρνηση. Θέλει να κρατήσει a la carte μόνο όσα πρεσβεύουν για το χρέος. Κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται το συσχετισμό μεταξύ μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Η θετική επίπτωση από μια γενναία ρύθμιση του χρέους, δεν είναι αστικός μύθος. Προφανώς και δεν είναι πρώτη προτεραιότητα για μια χώρα που στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας και επενδύσεων αλλά μπορεί να συμβάλλει στην ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των επενδυτών. Μπορεί να μειώσει επίσης και το κόστος χρήματος ενώ αποτελεί στήριξη στην προσπάθεια εξόδου της χώρας στις αγορές. Μακροπρόθεσμα βέβαια θα βοηθήσει τη χώρα να εξυπηρετήσει και τα υψηλά τοκοχρεολύσια.

Όλ’ αυτά βεβαίως θα εξανεμισθούν, αν συνεχίσει να κινείται με τον αυτιστικό τρόπο της στείρας άρνησης σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κράτους και των δομών του, προς ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας. Στο ΔΝΤ δεν είναι κουτοί και δεν θα συναινέσουν σε μια απομείωση του χρέους χωρίς ισχυρές δεσμεύσεις για αλλαγές. Σε αντίθεση με την Κυβέρνηση δεν ενδιαφέρονται για μια επικοινωνιακή επιτυχία αλλά για μια βιώσιμη λύση που δεν θα τους εξαναγκάσει εκ’ νέου σε μια ντροπιαστική παραδοχή ότι έχουν κάνει λάθος με την Ελλάδα.

Η Κυβέρνηση από την άλλη πλευρά μοιάζει σαν να έχει πρωταρχικό στόχο την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, το οποίο και έχει αναγάγει στη φιλοσοφική λίθο που θα μετατρέψει με μαγικό τρόπο την ημιθανή ελληνική οικονομία σε παράδεισο ανάπτυξης. Δεν πιστεύουν σε όσα τους ζητούν να αλλάξουν. Κάνουν απλώς τον ‘καλό μαθητή” μήπως και κερδίσουν κάτι στο θέμα του χρέους. Ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορούν εν συνεχεία -και αφού έχουν διασφαλίσει την απομείωση- να τους κοροιδέψουν και να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα.

Το πρόβλημα είναι ότι ο πανίσχυρος αμερικάνικος παράγοντας δεν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δίνει μια μάχη με τον Σόϊμπλε. Μια μάχη με αφορμή την Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερα να διακυβεύονται. Η αναμενόμενη στήριξη του πλανητάρχη δεν μπορεί από μόνη της να διασφαλίσει τη θετική εξέλιξη.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η δημιουργία συμμάχων είναι μια ορθή στρατηγική. Ακόμη και αν συμβαίνει από σπόντα, όπως στην περίπτωση των Αμερικάνων. Η Κυβέρνηση άλλωστε είχε φροντίσει εξαρχής να τους στοχοποιήσει αποκαλώντας τους από δυνάστες μέχρι χούντα. Τώρα όμως η συγκυρία τους κάνει φίλους μας.

Στην Κυβέρνηση έχουν σχεδόν έναν μήνα για να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν τη μεγιστοποίηση του οφέλους από την υπερατλαντική στήριξη. Θα είναι διαφορετικό να συμβεί σε ένα περιβάλλον που θα περιλαμβάνει την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησής απ’ ότι στο σύνηθες σκηνικό με τους υπουργούς να κλαίνε για όσα ψηφίζουν.

Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Όχι μόνο γιατί πρώτα βγαίνει το χούι και μετά η ψυχή αλλά κυρίως διότι ο αντιαμερικανισμός έχει περάσει στο DNA της ελληνικής αριστεράς και δεν θα είναι εύκολο να δεχθούν ότι οι Αμερικανοί είναι οι ευεργέτες της χώρας αλλά και της εγχώριας ανανεωτικής αριστεράς. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να χύσει την “καρδάρα με το γάλα” αφού πολλοί σύντροφοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι “καλύτερα φτωχός και καταφρονεμένος, παρά να δεχθώ βοήθεια από τους φονιάδες των λαών”…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα