Η χώρα θα ήταν αλλιώς αν τα είχε καταφέρει ο Μητσοτάκης

Ήταν 9 Σεπτεμβρίου του 1993 όταν έπεσαν οι υπογραφές για την σύμβαση κατασκευής του υφιστάμενου αεροδρομίου στα Σπάτα με αυτοχρηματοδότηση. Ήταν το τελευταίο μεγάλο έργο που υπέγραψε μια “διαφορετική” Κυβέρνηση. Η πρώτη που “ταρακούνησε” τους Έλληνες εισάγοντας καινά δαιμόνια. Την ημέρα εκείνη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχασε τη δεδηλωμένη.

Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποδείχθηκε “εκτός τόπου και χρόνου”. Πολλά από όσα πρέσβευε αποτελούν σήμερα κοινό τόπο ακόμη και μεταξύ όσων σκίζουν τα μνημόνια ή αυτών που πασχίζουν να κρατήσουν τη χώρα όρθια. Κυρίως από ανάγκη αφού δεν υπάρχει εναλλακτική. Δυστυχώς τότε -όπως και τώρα- όσα πρέσβευε η μοναδική φιλελεύθερη Κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση, ήταν εξαιρετικά αντιδημοφιλή. Η Ελλάδα θα ήταν πολύ διαφορετική αν η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε κατορθώσει να πείσει τους Έλληνες για την ορθότητα των προτάσεών της.

Αντίθετα, οι Έλληνες με νωπή την κατάρρευση του Υπαρκτού σοσιαλισμού, θεώρησαν ανήκουστα τα όσα κόμιζε στην πολιτική ο “ψηλός”. Πολλοί θεωρούν -όχι άδικα- ότι την πτώση της Κυβέρνησης την προκάλεσαν οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ που αντιδρούσαν στην αποκρατικοποίηση του Οργανισμού. Ο “δημόσιος χαρακτήρας του ΟΤΕ” διασφάλιζε σύμφωνα με τα λεγόμενά τους το συμφέρον των πολιτών. Ήταν η Κυβέρνηση που Κατάργησε το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ, που δημιούργησε το θεσμικό πλαίσιο για τη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα στη λειτουργία καζίνων και μαρίνων και έβαλε τις βάσεις για την κατάργηση του μονοπώλιου τόσο της Ολυμπιακής Αεροπορίας στις εσωτερικές πτήσεις όσο και των ΕΛΤΑ. Απελευθέρωσε μερικώς το ωράριο των καταστημάτων, όπως και την διατίμηση με εξαίρεση τα φάρμακα. Ταυτόχρονα ιδιωτικοποίησε  ή προχώρησε σε εκκαθάριση 66 “προβληματικών” επιχειρήσεων που ρουφούσαν το αίμα της χώρας για να συνεχίζουν την στρεβλή λειτουργία τους. Έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία των δικτύων κινητής τηλεφωνίας πραγματοποιώντας τον διαγωνισμό για την παραχώρηση των δύο πρώτων αδειών. Προσθέστε σ’ αυτά τις συμβάσεις για Αττική Οδό, Γέφυρα Ριου-Αντιρρίου αλλά και το μετρό της Αθηνάς.

Σε όλ’ αυτά προσθέστε και το γεγονός ότι επί Κυβέρνησής του μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά περίπου 30.000 ανθρώπους. Μείωσε επίσης το έλλειμμα  από 19,8% το 1990 σε 13,8% το 1993 και τον πληθωρισμό από 22% το 1990 σε 12% το 1993. Ταυτόχρονα αυξήθηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας ως ποσοστό του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ, από 57,4% το 1990 σε 64,2% το 1993. Κυρίως όμως αντελήφθη νωρίς αυτό που θα σκότωνε την ελληνική οικονομία στο προσεχές διάστημα. Με τρεις διαδοχικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό επιχείρησε να βάλει μια τάξη. Δεν τα κατάφερε. Μπορείτε να διαβάσετε την άποψη του Δ. Σιούφα (ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο Υπουργείο Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων) στο βιβλίο του με τίτλο “Η Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση της Περιόδου” 1990-1993, δωρεάν online εδώ.

Με όλ’ αυτά που έκανε, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν αντιδημοφιλής σε μια χώρα που ζούσε ακόμη τη σοσιαλιστική παραζάλη των 80’s. Οι πολίτες δεν ήθελαν κάποιον που θα βάλει τάξη. Ήθελαν κάποιον που να υποσχεθεί ότι θα συνεχίσει το πάρτι. Ένα πάρτι που με μουσική υπόκρουση αντάρτικά, διασπάθιζε δημόσιο και κοινοτικό χρήμα. 

Η χώρα άλλαξε πολύ στα τρία χρόνια φιλελεύθερης διακυβέρνησης. Τέθηκαν οι βάσεις του εκσυγχρονισμού της, που μας οδήγησαν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μερικά χρόνια αργότερα. Τα μεγάλα έργα και η φιλελευθεροποίηση της αγοράς, οδήγησαν στο θαύμα της ελληνικής ανάπτυξης. Αν είχε κατορθώσει να υλοποιήσει περισσότερα από αυτά που κατόρθωσε, η χώρα θα είχε ενδεχομένως διαφορετικό προσανατολισμό.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).