Η λύση για το χρέος απαιτεί 4ο μνημόνιο και μείωση κύριων συντάξεων

Ο Αλέξης Τσίπρας συχνά παρουσιάζεται σαν Ιανός. Ο ίδιος εμφανίζεται να έχει πάρει αποστάσεις από την παλαβομάρα που εξέφραζαν ορισμένοι υπουργοί του, αλλά στο κόμμα -και κυρίως μεταξύ των χαμηλότερων κομματικών στρωμάτων- συνεχίζει να επικρατεί η μπαρουφολογία της δήθεν επανάστασης, χωρίς ο ίδιος να την αποτρέπει. Τους επόμενους μήνες όμως, σύσσωμη η κυβέρνηση θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ της ανερμάτιστης ρητορικής που ανέπτυξε για να πάρει την εξουσία και των σοβαρών επιλογών για να κρατήσει τη χώρα σε “ράγες”.

Καταλύτης θα είναι φυσικά η στάση του ΔΝΤ που όσο και αν επιχειρούν κάποιοι να την ερμηνεύσουν όπως τους συμφέρει, είναι περισσότερο από ξεκάθαρη. Το ταμείο θέλει διασφαλίσεις ότι θα ληφθούν μέτρα που θα καθιστούν εξυπηρετήσιμο το ελληνικό χρέος. Τόσο άμεσα, όσο και μεσομακροπρόθεσμα. Δεν είναι καπρίτσιο, ούτε φιλική ενέργεια προς την Κυβέρνηση. Είναι απαράβατος όρος που εκπορεύεται από το καταστατικό του.

Η Κυβέρνηση βεβαίως ευνοείται από τη στάση αυτή. Πέρα από την επικοινωνιακή νίκη που θα καταφέρει η Κυβέρνηση αν όντως υπάρξει ελάφρυνση του χρέους, το ΔΝΤ πιέζει και για χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, δίνοντας μια ανάσα στην Κυβέρνηση τουλάχιστον για τα δύο επόμενα έτη.

Υπάρχει όμως ένα αγκάθι στα πλευρά της. Το ταμείο ζητά ταυτόχρονα και μέτρα που θα αλλάξουν άρδην τους οικονομικούς συσχετισμούς στη χώρα. Ήτοι μείωση του αφορολόγητου στις 5000 ευρώ και κυρίως μείωση των κύριων συντάξεων. Επιπλέον αμφισβητεί κατά καιρούς όχι μόνο την ακρίβεια των στατιστικών που αφορούν στην εθνική μας οικονομία, αλλά κυρίως των -πάντοτε αισιόδοξων- προβλέψεων που κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πρωθυπουργός είχε εξαπολύσει πρόσφατα δριμεία επίθεση κατά του ταμείου. “Αυτό που ζητούν για μία γενική υποστήριξη στο θέμα του χρέους είναι μία γενικευμένη επίθεση (σε δικαιώματα και κεκτημένα), που θα τίναζε στον αέρα τη συμφωνία του Ιουλίου”, έλεγε ο κος Τσίπρας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Απρίλιο.

Πολλοί εκτιμούν ότι η διακυβέρνηση Trump ενδεχομένως αλλάξει το “δόγμα” του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση της Ελλάδας, φορτώνοντας τα βάρη στους Γερμανούς. Οι τελευταίοι, γνωρίζουν ότι υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να γλιτώσουν τα χειρότερα και να εντάξουν όσο είναι καιρός το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα (κάτι που επιθυμούν διακαώς στο Βερολίνο). Οφείλουν όμως να κινηθούν γρήγορα, κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ. Έτσι ίσως εξηγούνται και τα “καλά λόγια” του Ντάισελμπλούμ, η διακριτικά θετική στάση του Σόιμπλε αλλά και το γεγονός ότι το χρέος θα είναι τελικά στην ατζέντα  του  Eurogroup  τον Δεκέμβρη.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, δεν έχει δυστυχώς πολλά διαπραγματευτικά όπλα παρά μόνο το γεγονός ότι μπορεί να εμφανιστεί σαν “καλός μαθητής” που εκτελεί το πρόγραμμα και δημιουργεί μια αίσθηση σταθερότητας. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση αλλά υπάρχουν και οι επαναστατικές παλινωδίες, όπως και η οργή των ελάχιστων επενδυτών που έχουν παραμείνει στη χώρα και βρίσκονται σε πόλεμο με το πολιτικό προσωπικό.

Η επιλογή της σύμπλευσης με την γραμμή του ΔΝΤ μοιάζει μονόδρομος. Έτσι ο Πρωθυπουργός θα καταφέρει να συμπληρώσει το αφήγημα του με την επιτυχή διαχείριση της υπόθεσης χρέος, ακόμη και αν θα πρόκειται για ακόμη μία “υποσχετική” ανάλογη με εκείνη που είχε λάβει ο Σαμαράς και η οποία ουδέποτε εκπληρώθηκε. Επιπλέον θα διασφαλίσει και την απρόσκοπτη χρηματοδότηση με επιτόκια πέριξ του 1% από τους τοκογλύφους, αποφεύγοντας τα σχεδόν διψήφια επιτόκια της αγοράς. Αυτό θα του επιτρέψει ακόμη και μια δοκιμαστική έξοδο στις αγορές. Είναι ένας καλά δομημένος και προβλέψιμος οδικός χάρτης.

Μαζί θα πρέπει να διαχειριστεί ωστόσο και το 4ο μνημόνιο που θα περιλαμβάνει την απαξίωση του πρώην Υπουργού εργασίας κου. Κατρούγκαλου, ο οποίος είχε εκτεθεί αποκλείοντας κατηγορηματικά τη μείωση των κύριων συντάξεων. Ένα θέμα που επικοινωνιακά είναι δύσκολο να διαχειριστεί όχι μόνο η νέα Υπουργός αλλά και η Κυβέρνηση εν συνόλω. Η επιλογή δεν θα είναι εύκολη καθώς στο πρωθυπουργικό περιβάλλον υπάρχουν ακόμη θιασώτες της επανάστασης χωρίς αιτία, αν και μοιάζουν ξεδοντιασμένοι.

Από την επιλογή αυτή θα ξεκαθαρίσει και η πορεία του ίδιου του Τσίπρα προς τη σοσιαλδημοκρατία. Εξ’ αρχής μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Πρωθυπουργός έμοιαζε να έχει κατασταλάξει αλλά οι παλινωδίες στο κόμμα του δημιουργούσαν προβληματισμό. Τώρα αν επιλέξει να υπογράψει και 4ο μνημόνιο, οι αμφιβολίες θα διασκορπιστούν. Ακόμη περισσότερο θα ξεκαθαρίσει το μέλλον της χώρας. Όλα δείχνουν ότι ο Πρωθυπουργός θα πιει το πικρό ποτήρι του 4ου μνημόνιου γιατί κανείς, αλλά ούτε και ο ίδιος, θέλει να σκέπτεται τι θα συμβεί σε άλλη περίπτωση…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).