Η μέθοδος του Αδώνιδος και το ρουά ματ του Τσίπρα

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε διδαχθεί σκάκι από τα μικράτα του, η χώρα θα καμάρωνε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή, επιπέδου Κασπάρωφ. Ο τακτικός του ελιγμός να υιοθετήσει πλήρως και αιφνιδιαστικά το μνημόνιο είχε μια σειρά από ευεργετικά για τον ίδιο αποτελέσματα. Όχι μόνο «ξεφορτώθηκε» στο δρόμο τους εσωκομματικούς “βαρβάρους” αλλά έφερε προ αδιεξόδου και την αντιπολίτευση.

Ο Τσίπρας «διάβασε» σωστά τον φόβο της κοινωνίας απέναντι στο ενδεχόμενο αποπομπής από τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Αποφάσισε λοιπόν να πάει με τα νερά της εγκαταλείποντας εν μια νυκτί τις αριστερές «αυταπάτες» με τις οποίες πορεύθηκε μέχρι τότε. Οι αντιφρονούντες σύντροφοί του αιφνιδιάστηκαν τόσο που δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. Μέχρι να αποφασίσουν με τον παραδοσιακό νωχελικό τρόπο της εγχώριας αριστεράς τις επόμενες κινήσεις τους, ο Τσίπρας τους είχε ήδη πρακτικά διαγράψει. Όχι από το κόμμα (απ’ όπου αποχώρησαν) αλλά και από τη συνείδηση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μιλάμε για τους φανατικούς «παραδοσιακούς» Συριζαίους ψηφοφόρους. Ούτως η άλλως ο Τσίπρας δεν ενδιαφερόταν πλέον γι’ αυτούς. Στρατολόγησε όσους «πιστούς» ήθελαν να τον ακολουθήσουν και είπε αντίο στους υπόλοιπους. Του είναι αδιάφορο αν θα τον «μαυρίσουν» στις επόμενες κάλπες. Γνωρίζει ότι μπορεί να κέρδισε την εξουσία βασιζόμενος στην Αγωνιστικότητά τους, αλλά αν θέλει να διατηρηθεί εκεί θα πρέπει να απευθυνθεί σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί αν συνέχιζε τις αριστερές ιδεοληψίες. Η ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στους ευρωπαίους σοσιαλιστές θα είναι απλώς το επιστέγασμα αυτής της πορείας.

Τις ιδεοληψίες, τις μεταχειρίζεται όμως κάθε φορά που του είναι χρήσιμες για να βγει από κάποιο αδιέξοδο. Για το λόγο αυτό έχει διατηρήσει και τον στρατό  από τους πρόθυμους, παλαιούς και πιστούς ακολούθους του. Με τα δάκρυα και τις αριστερές κορώνες τους, δημιουργούν τον κατάλληλο αντιπερισπασμό. Πρόκειται για μια μαεστρική μέθοδο ελέγχου ενός πολιτικού χώρου, ο οποίος ουδέποτε προηγουμένως είχε καταφέρει να αρθρώσει μια κοινή άποψη. Με το αντίδωρο της εξουσίας, ο Τσίπρας ελέγχει όσους τον στηρίζουν και μηδενίζει όλους τους υπόλοιπους.

Κυρίως όμως έφερε την αντιπολίτευση σε αδιέξοδο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το «Σαμαρικό» οικοσύστημα ήταν έτοιμοι να αντιπολιτευθούν με βάση το γνωστό δίπολο: Μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Όταν ο Τσίπρας επέλεξε να αλλάξει στρατόπεδο, τους αφαίρεσε όλα τα επιχειρήματα που είχαν προετοιμάσει. Τουλάχιστον τα επικοινωνιακά. Τους αφαίρεσε επιπλέον και την μοναδική ιδεολογική ταυτότητα που με δυσκολία είχαν σφυρηλατήσει. Μοιάζει αστείο να ζητούν εκλογές την ώρα που η Κυβέρνηση της «δεύτερης φοράς αριστερά» εφαρμόζει όλα όσα η Κυβέρνηση Σαμαρά δεν κατόρθωσε να εφαρμόσει και ουσιαστικά παραιτήθηκε. Έστω και αν τα εφαρμόζει σε πιο XL εκδοχή.  Έτσι, η ΝΔ έμεινε να πορεύεται με τις εξυπνακίστικες κραυγές του Άδωνι Γεωργιάδη. Ο Τσίπρας πρέπει λογικά να πανηγυρίζει.

Αν ο Κυριάκος έχει μια ελπίδα να αντιπαρατεθεί με τον Τσίπρα, αυτή δεν είναι σίγουρα η μέθοδος του Αδώνιδος. Ίσως θα έπρεπε να πληρώσει τον Τσίπρα με το ίδιο νόμισμα του αιφνιδιασμού και της τακτικής. Το αίτημα για εκλογές δεν εκφράζει ούτε την κοινωνία ούτε τους δανειστές. Αμφότεροι βαρέθηκαν να βλέπουν την Ελλάδα σε μόνιμη επταετή προεκλογική περίοδο κυρίως καθώς τελικά δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικό. Μόνο τα κομματικά στελέχη που ζουν από τις εκλογές, ικανοποιήθηκαν από το αίτημα του Κυριάκου. Η πόλωση άλλωστε δεν ταιριάζει στον Κυριάκο. Έφτασε μέχρι την ηγεσία του κόμματος, με ένα διαφορετικό προφίλ. Αν έχει μια ελπίδα να συνεχίσει την πορεία του, είναι να διατηρήσει την καθαρότητα του προφίλ του χωρίς προσμίξεις από παλαιοκομματικά ή ακροδεξιά στελέχη.

Θα έπρεπε να αιφνιδιάσει και αυτός τον Τσίπρα. Ο Πρωθυπουργός περίμενε την πόλωση. Είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και είναι το προνομιακό πεδίο όπου ο ίδιος γνωρίζει και έχει κάνει σκληρή προπόνηση. Ξέρει πως να «παίξει» μπάλα. Αν ο Κυριάκος δήλωνε στήριξη στην Κυβέρνηση για τις μεταρρυθμίσεις που κάνει και τα μέτρα που λαμβάνει, θα βραχυκύκλωνε ενδεχομένως τον Τσίπρα και θα του προκαλούσε μεγαλύτερη φθορά από ότι έκανε με την «πεπατημένη» των εκλογών. Επιπλέον, θα μπορούσε να αντιπολιτεύεται επί συγκεκριμένων θεμάτων που θα επέλεγε ο ίδιος και όχι επί παντός επιστητού, όπως περίπου κάνει. Μια τακτική η οποία εύκολα αντικρούεται διά της χλεύης.

Ο Τσίπρας, διά πυρός και σιδήρου κέρδισε προς το παρόν τη θέση του ηγέτη της «κεντροαριστεράς». Έστω ελλείψει άλλων διεκδικητών όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Αυτό που αναζητούμε είναι ο αντίπαλος πόλος. Ο Κυριάκος έχει βρεθεί στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή αλλά θα πρέπει να αγωνιστεί για να κατακτήσει τον τίτλο και κυρίως θα πρέπει να αποδείξει ότι τον αξίζει.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).