Η πιο τιμητική στιγμή για τον Έλληνα Πρωθυπουργό

Όπως αναμένετο, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ έστησαν χθες show  έξω από το Εκθεσιακό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας. Μέσα μιλούσε ο Πρωθυπουργός για άσχετα θέματα αλλά οι συνδικαλιστές τηρώντας τις παραδόσεις, διαμαρτύρονταν για όσα τους αφορούν. Το γεγονός βέβαια ότι “όσα τους αφορούν” κρατούν εδώ και δεκαετίες σε ομηρία το σύνολο του ελληνικού λαού, είναι αυτό που καθιστά την στιγμή εξαιρετικά τιμητική για τον Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς πράττει το σωστό και συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση μιας χούφτας αντιδραστικών.

Πολλοί βέβαια θα σπεύσουν να αντικρούσουν τον χαρακτηρισμό τιμητική, λέγοντας ότι ήταν ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός που έταξε στους επαγγελματίες συνδικαλιστές τη διατήρηση της εξαιρετικά στρεβλής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα. Όντως. Μόνο που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και προτεραιότητα είναι να απαλλαγεί από τις στρεβλώσεις και τις ιδεοληψίες. Μήπως άλλωστε και όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις δεν χάιδευαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους -διακομματικά- αγαπημένους συνδικαλιστές.

Ο Αλέξης Τσίπρας, έστω με την ασφυκτική πίεση των δανειστών φαίνεται ότι προχωρά σε δύο εξαιρετικά σημαντικές μεταρρυθμίσεις που θα μείνουν ως κληρονομιά για τις μελλοντικές γενεές. Πρώτον προχωρά στην αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και δεύτερον προχωρά με παρεμβατικές κινήσεις στο άνοιγμα της αγοράς ενέργειας. Αμφότερες οι κινήσεις υπήρξαν “κόκκινες γραμμές” για την κυβέρνηση της αριστεράς. Τώρα όμως αποτελούν κόκκινο πανί για τους βαρόνους του -μέχρι πρότινος πανίσχυρου- ενεργειακού συνδικαλισμού.

Σε ότι αφορά στην αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, η ρύθμιση προβλέπει την ύπαρξη απόλυτης πλειοψηφίας των εργαζομένων για την προκήρυξη απεργιών. Το αυτονόητο δηλαδή. Να αποφασίζει η πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι μια χούφτα συνδικαλιστές που ντηλάρουν ανεξαρτήτως κυβέρνησης και οι οποίοι κατά περίπτωση θα μπορούσαν να πουλήσουν ακόμη και τους γονείς τους. “Φιμώνουν το συνδικαλισμό” είναι το vintage σύνθημα που μοιάζει να βγήκε από το μπαούλο με τα ξεχασμένα αντικείμενα των 80’s.

Το αντεπιχείρημα των συνδικαλιστών είναι αστείο και αφορά στη δυσκολία του εγχειρήματος. Το πώς θα συγκεντρώσουν δηλαδή τουλάχιστον τους μισούς εργαζόμενους της τεράστιας ΔΕΗ σε μια Γενική Συνέλευση. “Πώς θα έρθει ο εργάτης απ’ την Πτολεμαΐδα για Γενική Συνέλευση στην Αθήνα” είναι επιχείρημα που συνοδεύεται από το κλασικό μειδίαμα που υποδηλώνει αυτό-θαυμασμό για τον αφοπλιστικό συλλογισμό.

Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο το ημερολόγιο δείχνει 2017 και οι σχετικές αποφάσεις λαμβάνονται είτε με κατά τόπους κάλπες είτε -άκουσον, άκουσον- με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Εδώ εκτός από το γεγονός ότι οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες είναι του διαβόλου πράματα, οι συνάδελφοι προτιμούν να συναγελάζονται σε μεγάλες αίθουσες, κάτι που τους δίνει την ευκαιρία να κανονίσουν και κανένα ουζάκι μετά. Ειδικά αν βρίσκονται εκτός έδρας.

Το θέμα της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας είναι πιο σύνθετο και πιο σοβαρό. Η χώρα σπατάλησε το χρόνο που είχε για να προχωρήσει με σωστά και σχεδιασμένα βήματα και πλέον αναγκάζεται να κάνει ότι μπορεί. Η πίεση δεν έρχεται μόνον από τους δανειστές αλλά από την ίδια την πραγματικότητα. Η ΔΕΗ καταρρέει και δεν έχει τους απαραίτητους πόρους για να ακολουθήσει τις εξελίξεις και να εγγυηθεί την ενεργειακή επάρκεια της χώρας. Ιδίως αν ποτέ η οικονομία αρχίσει να αναπτύσσεται και οι ενεργειακές ανάγκες αυξηθούν κατακόρυφα.

Οι συνδικαλιστές τα παραβλέπουν εύκολα όλ’ αυτά, μιλούν για το θαύμα του φτηνού λιγνίτη και περνούν αμέσως στο επιχείρημα που μιλά στις καρδιές όλων. “Με την απελευθέρωση της αγοράς, το ρεύμα θα γίνει είδος πολυτελείας”, υποστηρίζοντας ότι θα αυξηθεί ραγδαία το τιμολόγιο. Προσωπικά σπάω το κεφάλι μου για να σκεφτώ οποιαδήποτε αγορά όπου ο ανταγωνισμός αύξησε τις τιμές. Ο πραγματικός ανταγωνισμός, όχι παραδείγματα στρεβλού καπιταλιστικού μονοπωλίου με τις πλάτες του κράτους. Δεν βρίσκω. Επιπλέον, το ίδιο επιχείρημα ακούσαμε από όλους τους προηγούμενους συνδικαλιστές που αντιτίθεντο στην αποκρατικοποίηση της εταιρείας τους. Τα ίδια έλεγαν για τον ΟΤΕ, για την Ολυμπιακή, για το λιμάνι για όλα. Οι τιμές και οι υπηρεσίες που απολαμβάνει σήμερα ο καταναλωτής είναι τρανή απόδειξη ότι το κράτος δεν είναι καλός επιχειρηματίας.

Το να σε βρίζουν αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν κατάχρηση της έννοιας του συνδικαλισμού για να αποκομίσουν προσωπικά και συντεχνιακά οφέλη είναι μια ένδειξη ότι κάτι γίνεται προς όφελος της κοινωνίας. Για τον Πρωθυπουργό δεν είναι μια εύκολη στιγμή. Ο ίδιος πρέσβευε μέχρι πρότινος παρόμοιες αντιλήψεις και πολλά στελέχη του δεν ξέρουν πώς να δικαιολογήσουν την αλλαγή πλεύσης. Όπως ο Γ. Βαρεμένος, ο οποίος ερωτηθείς χθες για το κατά πόσον το  θέμα ήταν κόκκινη γραμμή (ΣΚΑΙ TV), έβγαλε κάτι άναρθρες κραυγές που θύμισαν την επιγραφή στο μνημείο της ΕΡΤ. Το αποτέλεσμα όμως είναι αυτό που μετράει και αν εν’ τέλει απαλλαγούμε από τις αγκυλώσεις που συνεχίζουν να μας κοστίζουν ακριβά, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι έγινε ένα μεγάλο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).