Μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα με πολλά μνημόνια

Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι οι δανειστές εμπιστεύονται τόσο πολύ τις ελληνικές Κυβερνήσεις, ώστε να μας διαγράψουν το χρέος και ταυτόχρονα να κοιμούνται ήσυχοι μετά το πέρας των μνημονίων; Πέρα από τις ήδη υπογραφείσες δεσμεύσεις, η Τρόικα ξέρει κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία και η 22 Αυγούστου θα βρει την Ελλάδα διπλά δεσμευμένη σε υποχρεώσεις μεταρρυθμιστικού αλλά και δημοσιονομικού χαρακτήρα.

Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι το χρονοδιάγραμμα που έχει καταρτίσει η Κυβέρνηση για το τέλος των μνημονίων θα τηρηθεί με ευλάβεια, η μόνη εκκρεμότητα που θα έχει απομείνει είναι αυτή η περιβόητη ελάφρυνση του χρέους. Παρ’ ότι και στο παρελθόν οι Ευρωπαίοι έχουν δεσμευθεί επί τούτο και το Δ.Ν.Τ. “αλυχτάει” για να βρεθεί λύση εδώ και χρόνια, το 2018 θα μπορούσε να είναι η χρονιά που ο γόρδιος δεσμός του ελληνικού χρέους θα μπορούσε να λυθεί.

Η ελληνική πλευρά θα επιθυμούσε βεβαίως λύση “μια κι έξω”. Να εμφανιστεί δηλαδή ο κιμπάρης ο Πιέρ ο Μοσκοβισί και να πει “χαρίζουμε το ήμισυ του ελληνικού χρέους ως ένδειξη αλληλεγγύης στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό και αναγνώρισης των θυσιών που έκαναν οι Έλληνες πολίτες. Τι λέω ποιό ήμισυ; Όλο. Το αφεντικό τρελάθηκε”. Μια φράση που θα ηχούσε στ’ αυτιά των Ελλήνων ως “let the party begin”.

Επειδή οι ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι οι Έλληνες έχουμε μια ροπή προς την ασωτία, δεν σκέπτονται καθόλου αυτή τη λύση. Σκέπτονται περισσότερο τη λύση που από την περασμένο Οκτώβριο έχει περιγράψει ο Διευθυντής Επικοινωνίας του Δ.Ν.Τ. κος Gerry Rice. Μια τέτοια λύση προβλέπει ένα moratorium μη πληρωμής τόκων και κεφαλαίου μέχρι το 2040. Έπειτα, μέχρι το 2070 θα πληρώσουμε μόνο το κεφάλαιο και οι τόκοι (που θα υπολογίζονται με χαριστικό επιτόκιο 1,5%) θα πληρωθούν συγκεντρωτικά μετά το 2070. Μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει που λέει και ο τρισμέγιστος Ζουράρις. Πρόκειται πραγματικά για μια γενναιόδωρη απόφαση, που επί του παρόντος δεν έχει ακόμη ληφθεί. Ωστόσο η υλοποίησή της θα γίνει σταδιακά και θα εξαρτάται από την πειθαρχία των ελληνικών Κυβερνήσεων. Ένα άτυπο μνημόνιο δηλαδή.

Δεδομένης της σιγουριάς που εκφράζουν τα Κυβερνητικά στελέχη σχετικά με την “καθαρή” επιστροφή στις αγορές, είναι επίσης πιθανό να μην ληφθεί ποτέ η προαναφερθείσα λύση. Είναι εύλογο το επιχείρημα ότι “αν η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές και τα ομόλογά της τιμολογηθούν με λογικούς όρους, δεν υπάρχει ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους”. Η χώρα θα μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες της με δανεισμό και θα είναι στο χέρι της να μειώσει το χρέος που έχει ξεπεράσει το 180% του ΑΕΠ κάνοντας σωστή διαχείριση και μεταρρυθμίσεις. Ουσιαστικά θα πρέπει να εφαρμόζουμε ένα “μνημόνιο” χωρίς να το έχει επιβάλλει κάποιος εξωτερικός παράγων.

Αν δεν το κάνουμε, το κόστος δανεισμού θα ανέβει σχεδόν αυτόματα και θα αναγκαστούμε να προσφύγουμε εκ’ νέου στους τοκογλύφους δανειστές για να μας σώσουν. Αν μας σώσουν για άλλη μια φορά, θα επιβάλλουν φυσικά τους όρους τους. Δηλαδή ένα νέο μνημόνιο. Η ήττα μιας κυβέρνησης που βγαίνει με τσαμπουκά στις αγορές, αποτυγχάνει και με την ουρά στα σκέλια επιστρέφει σε αυτούς που έβριζε θα είναι μεγάλη και προφανώς κανείς δεν θέλει να πάθει τέτοιο φιάσκο.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν πείθουν οι αντιδράσεις των Κυβερνητικών στις παραινέσεις του Mario Draghi,  του Γ. Στουρνάρα ή ακόμη και του επικεφαλής της Budesbank κου Jens Weidmann  περί ανάγκης μιας προληπτικής γραμμής στήριξης, ώστε να δοθεί ένα σήμα στις αγορές ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη της. Μια προληπτική γραμμή στήριξης φυσικά θα συνοδεύεται και από ένα “μνημονιάκι”. Είναι εύλογο ότι δεν θα εγγυώνται οι ευρωπαίοι για να μας δίνουν λεφτά οι καπιταλιστές των αγορών και εμείς να τα τρώμε σε προσλήψεις και λούσα.

Σε κάθε μια από τις τρεις αυτές περιπτώσεις, υπάρχει μια μορφή σκληρής πειθαρχίας. Λιγότερο ή περισσότερο θεσμοθετημένης, δεν έχει σημασία. Θα πρέπει να προσθέσει κανείς και τις υποχρεώσεις στις οποίες έχει ήδη δεσμευθεί η Ελλάδα τόσο σε σχέση με τα πρωτογενή πλεονάσματα, όσο και στο τελευταίο μεσοπρόθεσμο.  Η χώρα είναι αδύνατον να επιστρέψει στην παραλυσία προηγουμένων ετών. Για επικοινωνιακούς λόγους φυσικά, η Κυβέρνηση θα απαιτήσει οι όποιες δεσμεύσεις να μην αποκαλούνται μνημόνιο, λες και το όνομα έχει κάποια σημασία. Σκεφθείτε απλώς το show που στήθηκε για να μετονομαστεί η “Τρόικα” σε “Θεσμοί” και αν επέφερε καμία ουσιαστική αλλαγή στις ζωές των Ελλήνων.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).