Μισή οκά άνοιγμα στην κοινωνία, να τ’ αφήσω;

Το γεγονός ότι η επιτροπή Αλιβιζάτου δέχεται να “σέρνεται” εδώ και εβδομάδες η συζήτηση για την ηλεκτρονική ψηφοφορία, μόνο κακό προκαλεί στο εγχείρημα της ανάδειξης αρχηγού. Στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση για τους όρους και τους κανόνες της ψηφοφορίας απαξιώνει την προσπάθεια και ενδεχομένως την γελοιοποιεί γεγονός που χαροποιεί τους πολιτικούς αντιπάλους ενός χώρου που δεν έχει οριοθετηθεί πολιτικά.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία πολεμήθηκε εξ’ αρχής. Είναι προφανές ότι από την άνεση του καναπέ τους, περισσότεροι άνθρωποι θα συμμετάσχουν στην διαδικασία, αλλά ίσως είναι αυτό ακριβώς που ενοχλεί. Ο συντεταγμένος κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ δεν ευνοείται από την ανάμιξη ανθρώπων που δεν είναι γνωστό ούτε τι πιστεύουν ούτε ποια άποψη θα προκρίνουν. Με την κάλπη υπάρχει -όσο να ‘ναι- ένας έλεγχος. Υπό την έννοια ότι οι “ταγμένοι” θα πάνε να ψηφίσουν σε αντίθεση με τους “ελευθέρας βοσκής”, που ενδέχεται να μην μπουν στον κόπο. Εδώ δεν μπαίνουν στις εθνικές εκλογές.

Ακούστηκαν λοιπόν αρκετά επιχειρήματα σχετικά με το γιατί δεν πρέπει να επιτραπεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία. Από εντελώς φαιδρά, μέχρι κάποια σοβαρά. Σοβαρό ήταν για παράδειγμα το επιχείρημα της ταυτοποίησης. Απαντήθηκε εξ’ ίσου σοβαρά. Ο Α. Δρυμιώτης με το άρθρο του στην Καθημερινή, εξηγεί επαρκώς και αρκετά απλουστευτικά το πώς μπορεί να συμβεί. Αν κληθεί να το κάνει, πιθανότατα θα απαντήσει και με περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες. Ουδείς αρνήθηκε να συζητηθούν οι δικλείδες ασφαλείας. Δεν θα λύσει όμως το ΠΑΣΟΚ το θέμα της ασφάλειας δεδομένων. Πάντοτε υπάρχει κίνδυνος και όπως είναι γνωστό ήδη από τη δεκαετία του 80 (ίσως και παλιότερα) κανένα σύστημα δεν είναι απολύτως ασφαλές.

Μήπως όμως είναι ασφαλής διαδικασία η κάλπη; Όποιος έχει παρακολουθήσει τον τρόπο καταμέτρησης, ιδίως σε απομακρυσμένα εκλογικά κέντρα της επαρχίας, γνωρίζει για τα deals που αφορούν στη σταυροδοσία μεταξύ των εκλογικών αντιπροσώπων που είναι φίλα προσκείμενοι σε τοπικούς βουλευτές.

Όντως μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις που κάποιος θα ψηφίσει για όλη την οικογένεια υποκλέπτοντας π.χ. την πιστωτική κάρτα των υπολοίπων μελών, αν προκριθεί αυτή η μέθοδος. Αρκούν όμως αυτές οι περιπτώσεις για να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα; Αξίζει επίσης για τον λόγο αυτό να σταματήσουμε την πρόοδο και να αποκλείσουμε χιλιάδες ανθρώπων που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία αλλά δεν θα το κάνουν είτε επειδή βρίσκονται μακριά από το εκλογικό κέντρο είτε απλά επειδή προτιμούν να μην χαραμίσουν την ημέρα τους ώστε να πάνε μέχρι εκεί; Άλλοι -ιδίως σε τοπικές κοινωνίες- μπορεί να έχουν λόγους να μην εκτεθούν δημόσια φανερώνοντας σε ποιον ιδεολογικό χώρο ανήκουν.

Ακούστηκαν βεβαίως και φαιδρά επιχειρήματα όπως το ότι η πολιτική ζύμωση συμβαίνει στα εκλογικά κέντρα και πρέπει οι άνθρωποι να αποδείξουν τη συμμετοχή τους στα κοινά. Προσωπικά δεν έχω καμία ανάμιξη στα κοινά κατά την επίσκεψή μου στο σχολείο-εκλογικό κέντρο. Πάω, ψηφίζω ότι έχω αποφασίσει εκ’ των προτέρων και φεύγω.

Η αντιπαράθεση όμως δεν σταματά στην τεχνοφοβία. Ακούστηκε η άποψη ότι όποιος ψηφίζει πρέπει να γίνει μέλος. Μέλος τίνος κόμματος; Κάποιοι θέλουν τον φορέα που θα προκύψει να είναι κεντροαριστερός. Αν ωστόσο τελικά κερδίσει κάποιος που θα κάνει τον φορέα απλώς κεντρώο, θα υποχρεωθούν με κάποιον τρόπο να ακολουθήσουν ή θα πρέπει να μπουν στην ταλαιπωρία του να ξαναπάνε στα κομματικά γραφεία και να ζητήσουν τη διαγραφή τους; Γιατί πρέπει να δηλώσουν τη δέσμευση τους σε έναν υπό σύσταση φορά άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πως θα καταλήξει; Εδώ δεν το κάνουν ούτε οι υποψήφιοι αρχηγοί καλά-καλά.

Την ώρα που άπαντες οι πολιτικοί ευαγγελίζονται το άνοιγμα στην κοινωνία, είναι αστείο να αναζητούμε προφάσεις ώστε να αποκλείσουμε την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή. Εδώ ολόκληρα κράτη αποδέχονται ηλεκτρονικές λίστες υπογραφών (petitions) που δεν έχουν θεωρητικά καμιά διασφάλιση και τροποποιούν τις νομοθεσίες τους. Εμείς ακόμη θα συζητάμε για το αν θα ψηφίζουμε με βόλια;

Η επιτροπή Αλιβιζάτου φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Οφείλει μετά από τρεις συνεδριάσεις να βάλει ένα τέλος σ’ αυτή την κωμωδία. Οφείλει να αντιδράσει στην άποψη που εκφράζει ένα απαρχαιωμένο πολιτικό σύστημα, σύμφωνα με την οποία όσοι δεν πάνε με το “βιβλιάριο” στην κάλπη δεν πρέπει να έχουν άποψη για τον φορέα της κεντροαριστεράς. Αν συνεχίσουν έτσι, θα μείνουν με τα ‘μέλη” τους, τα οποία είναι λίγα και όχι ικανά για τους ξαναδώσουν εκλογική δύναμη.  Θα χάσουν τη μοναδική ευκαιρία να “συνομιλήσουν” με ένα κομμάτι της νεολαίας που έχει γαλουχηθεί σε τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον όπου η ηλεκτρονική ψηφοφορία μοιάζει αυτονόητη και η σύναξη σε κομματικά γραφεία και τοπικές οργανώσεις προκαλεί αναγούλα. Άλλωστε αυτές οι πρακτικές των κλαδικών και των οργανώσεων έχουν ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και για την άνθιση του πελατειακού κράτους. Οι εμπνευστές τους όμως συνεχίζουν με τις παλαιοκομματικές πρακτικές τους να απαιτούν με θράσος το ρόλο του τιμητή.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).